Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2016

Καλά Νερά -Πινακάτες -Βυζίτσα -Σταθμός Μηλεών (κυκλική)

Ανεβαίνοντας προς Πινακάτες
 LINK TO ENGLISH PAGE

Απόσταση: 14 χλμ.
Διάρκεια: 5,5 ώρες με τις στάσεις
Υψόμετρο: από 0 μ. (Καλά Νερά) σε 590 μ. (μέγιστο, πλατεία Πινακατών)
Συνολική ανάβαση: 708 μ.  Συνολική κατάβαση: 708 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, διάφορες πινακίδες
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: ναι
Κατεβάστε ίχνος GPS: από το Wikiloc


Powered by Wikiloc
         Αυτή η κυκλική διαδρομή, που η περισσότερη γίνεται σε καλντερίμι, ενώνει τρία χαρακτηριστικά πηλιορείτικα χωριά με την παραλία των Καλών Νερών. Μπορεί να περπατηθεί όλες τις εποχές του χρόνου χωρίς κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Στις πλατείες των χωριών, στο σταθμό Μηλεών όπως και στην παραλία των Καλών Νερών λειτουργούν καφενεία και εστιατόρια όλο το χρόνο, καθώς είναι καθιερωμένοι τουριστικοί προορισμοί.
       Ξεκινούμε λοιπόν προς Πινακάτες από τη γωνία του εστιατορίου-ξενοδοχείου ''Ρούμελη'' στην παραλία των Καλών Νερών και ανηφορίζουμε στον δρόμο (οδός Γ. Σκαρίμπα). Σε πέντε λεπτά φθάνουμε στον κύριο δρόμο (προσοχή στην κυκλοφορία!), όπου στρίβουμε δεξιά περνώντας μπροστά από το βενζινάδικο. Αμέσως μετά βλέπουμε αριστερά μας τις ταμπέλες προς ''Πινακάτες''. Αρχικά βαδίζουμε σε στενό χωματόδρομο, αλλά σύντομα εμφανίζεται το καλντερίμι.  
        Ανηφορίζοντας συνεχώς, διασχίζουμε χωματόδρομο που κάνει πέταλο κόβοντας το καλντερίμι και παραπάνω φθάνουμε στην εκκλησία της Παναγίας (Εισόδια της Θεοτόκου). Η μικρή βρυσούλα μπροστά από την εκκλησία είχε νερό όταν περάσαμε. Εδώ είμαστε στον συνοικισμό του Ογλά, όπου οι Πινακιώτες ξεχειμώνιαζαν για να είναι κοντά στα κτήματα και τους ελαιώνες τους.
Η εκκλησία της Παναγίας στον Ογλά
           Μετά την εκκλησία το καλντερίμι καλύπτεται για λίγο από τσιμέντο, μέχρι να διασχίσουμε πάλι το δρόμο. Από την άλλη μεριά του δρόμου συνεχίζει καλντερίμι, το οποίο παραπάνω καλύπτεται πάλι από τσιμέντο και σε πενήντα μέτρα βγαίνουμε σε φαρδύ δρόμο πάνω σε στροφή του. Στο σημείο αυτό υπάρχει δεξιά μας μεγάλη τσιμεντένια δεξαμενή νερού. Ακολουθούμε ευθεία ανηφορικά το χωματόδρομο για πενήντα μέτρα και ξαναβρίσκουμε στα δεξιά το καλντερίμι που ανηφορίζει με ελιγμούς. Λίγο παραπάνω διασχίζουμε τις γραμμές του τρένου από πέτρινο γεφυράκι που περνάει από πάνω. Μια διακλάδωση του καλντεριμιού αμέσως πριν τη γέφυρα αριστερά, μας κατεβάζει στη στάση του τρένου που εξυπηρετούσε τους κατοίκους των Πινακατών. 
Το γεφύρι στις γραμμές του τρένου

            Συνεχίζοντας στο καλντερίμι, πιο πάνω συναντούμε ένα σπίτι και μπαίνουμε σε ανηφορικό δρόμο, ο οποίος λίγα μέτρα πιο πάνω κάνει στροφή αριστερά. Περνούμε δίπλα από άλλο εξοχικό σπίτι με πέτρινη σκεπή και κατόπιν ο δρόμος μας βγαίνει λοξά σε φαρδύτερο δρόμο, που συνεχίζει να ανηφορίζει και στρίβει αριστερά. Λίγο πιο πάνω βλέπουμε το καλντερίμι να συνεχίζει στη δεξιά πλευρά του δρόμου και το ακολουθούμε.
            Στην πορεία μας διασχίζουμε τρεις φορές την άσφαλτο, περνώντας κοντά και στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, και την τέταρτη φορά βγαίνουμε σε ανηφορικό τσιμεντόδρομο, που σε λίγα μέτρα βγαίνει πάλι στην άσφαλτο. Στο σημείο αυτό υπάρχει στύλος με πινακιδάκι.  Περνούμε από ένα σπίτι στα δεξιά και το καλντερίμι συνεχίζει παράλληλα με το δρόμο, λίγο δεξιότερα. Εδώ χρειάζεται λίγο καθάρισμα, αλλά παραμένει βατό. Μπορούμε και να συνεχίσουμε βαδίζοντας στην άσφαλτο για ευκολία. Πιο πάνω, έτσι κι αλλιώς το καλντερίμι ξαναβγαίνει στην άσφαλτο, όπου βαδίζουμε για λίγο ακόμα και  πάλι το ξαναβρίσκουμε, εμφανές και καθαρό, στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Ανηφορίζοντας, διασχίζουμε την άσφαλτο λίγο παραπάνω και συνεχίζουμε στο καλντερίμι, που περνά δίπλα από ένα σπίτι. Σε λίγο ενώνεται λοξά από δεξιά μας δρόμος που πάει στο μοναστήρι της Αγίας Κυριακής και αμέσως φθάνουμε για να διασχίσουμε τελευταία φορά τον ασφαλτόδρομο. Εδώ στη διασταύρωση υπάρχει βρυσούλα με νερό, δίπλα της ένα μεγάλο προσκυνητάρι, καθώς και ένα παλιό αλώνι απέναντι αριστερά.
Το τσιμεντένιο γεφυράκι στο ρέμα, φθάνοντας στις Πινακάτες
         Διασχίζουμε λοιπόν την άσφαλτο και αμέσως ξαναμπαίνουμε σε ωραίο φαρδύ και καθαρό καλντερίμι, που κατηφορίζει ομαλά προς τη ρεματιά. Απέναντι βλέπουμε τα σπίτια των Πινακατών. Περνούμε το ρέμα από τσιμεντένιο γεφύρι και λίγο πιο πάνω το καλντερίμι κάνει διχάλα όπου πάμε δεξιά, ακολουθώντας την πινακίδα προς ''Πλατεία''. Λίγο πιο πέρα υπάρχει νέα διασταύρωση όπου παίρνουμε το ανηφορικό καλντερίμι αριστερά, βλέποντας τα κόκκινα σημάδια. Τελικά ανεβαίνουμε λίγα σκαλάκια και φθάνουμε στην όμορφη πλατεία των Πινακατών, στην οποία δεσπόζει ο τεράστιος πλάτανος μπροστά στη νεοκλασική μαρμάρινη βρύση του 1894, που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο. Εδώ θα κάνουμε σίγουρα μια στάση για ξεκούραση και αναψυχή.
Η βρύση στην πλατεία των Πινακατών
            Για να συνεχίσουμε τώρα στο μονοπάτι προς Βυζίτσα, ο πιο απλός τρόπος είναι να βαδίσουμε προς τα δεξιά στην άσφαλτο που περνά πάνω από την πλατεία και κατηφορίζοντας θα δούμε την πινακίδα προς Βυζίτσα πίσω από τη μπάρα ασφαλείας του δρόμου. Όμως μπορούμε και να βαδίσουμε στα καλντερίμια του χωριού αποφεύγοντας την άσφαλτο, όπως κάναμε εδώ και είναι προτιμότερο. Έτσι, μόλις κατεβούμε τα λίγα σκαλοπάτια από την πλατεία γυρίζοντας προς τα πίσω, παίρνουμε το κάθετο καλντερίμι στα αριστερά που κατηφορίζει. Σε διχάλα παίρνουμε τον αριστερό κλάδο και βαδίζουμε παράλληλα με την άσφαλτο που είναι λίγο πιο κάτω από μας. Σε δύο διασταυρώσεις με έντονα ανηφορικό καλντερίμι αριστερά μας, εμείς πάμε ευθεία. Τελικά κατεβαίνουμε στην άσφαλτο, τη διασχίζουμε και στην άλλη πλευρά, πίσω από τη μπάρα ασφαλείας, βλέπουμε την πινακίδα που σηματοδοτεί το μονοπάτι, το οποίο κατηφορίζει προς τη ρεματιά της Βασιλικής. 
Πινακάτες
             Περνούμε το ρέμα, το οποίο κατεβάζει νερό την άνοιξη, και στην άλλη όχθη μπαίνουμε σε χωματόδρομο παράλληλο με το ρέμα, στον οποίο βαδίζουμε προς τα δεξιά (κατηφορίζοντας ελαφρά). Μετά από εκατό μέτρα βρίσκουμε αριστερά μας τη συνέχεια του μονοπατιού που κόβεται από το δρόμο (υπάρχει πινακίδα). Ανεβαίνουμε λοιπόν στο μονοπάτι, που περνά αρχικά ανάμεσα από κτήματα και παραπάνω συναντούμε διασταύρωση, όπου πάμε αριστερά για λίγα μέτρα ακολουθώντας την πινακίδα και συνεχίζουμε κατηφορίζοντας ομαλά προς τα ανατολικά. 
Στο  μονοπάτι Πινακάτες προς Βυζίτσα, μια βροχερή μέρα
             Πιο πέρα υπάρχει πεζούλα με ξερολιθιά και βαδίζουμε στην επάνω άκρη ενός κτήματος. Μετά το κτήμα, το μονοπάτι στενεύει για λίγα μέτρα από κατολισθήσεις. Απέναντι βλέπουμε τη Βυζίτσα, από την οποία μας χωρίζει το ρέμα του Γαλάνη. Βλέπουμε επίσης και τον ασφαλτόδρομο αμέσως από κάτω μας. Κατηφορίζουμε και περνούμε το ρέμα πατώντας στις πέτρες. Στην άλλη όχθη ανηφορίζουμε για λίγο σε καλντερίμι, που κατόπιν ξαναγίνεται μονοπάτι. Από κάποια σημεία βλέπουμε όμορφη θέα προς τη θάλασσα του Παγασητικού.
Θέα προς τη Βυζίτσα

              Περνούμε τρίτο μικρότερο ρέμα και μετά ξαναβρίσκουμε καλντερίμι, καθώς συναντούμε τα πρώτα σπίτια της Βυζίτσας. Εδώ καταλήγει και ένας τσιμεντόδρομος. Συνεχίζοντας ομαλά στο καλντερίμι, περνούμε από τη βρύση Σακελλάρη, που χρονολογείται από το 18ο αιώνα, δυστυχώς όμως χωρίς τρεχούμενο νερό. Σε διασταύρωση καλντεριμιών πάμε αριστερά, περνούμε ένα τσιμεντένιο γεφυράκι και σύντομα φθάνουμε στην ήσυχη μικρή πλατεία της Βυζίτσας.    
Πλατεία Βυζίτσας
    

             Κατηφορίζοντας το φαρδύ καλντερίμι από την πλατεία συναντάμε την άσφαλτο. Μπροστά μας είναι η εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και ευθεία κάτω συνεχίζει το καλντερίμι της Βυζίτσας προς Καλά Νερά. Εδώ έχουμε την εναλλακτική περίπτωση να συντομέψουμε λίγο τη διαδρομή μας, αν ακολουθήσουμε αυτό για να γυρίσουμε στα Καλά Νερά, παραλείποντας τις Μηλιές. Εμείς τώρα για να πάμε προς το Σταθμό Μηλεών, βαδίζουμε για εκατό μέτρα πάνω στην άσφαλτο προς τα αριστερά.
Αρχοντικό στη Βυζίτσα


           Μόλις περάσουμε τον Συνεταιρισμό γυναικών ''Εσπερίδες'' (όπου μπορούμε να ψωνίσουμε τοπικά προϊόντα), βρίσκουμε δεξιά μας το καλντερίμι που οδηγεί στο παλιό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, όπου αξίζει να κάνουμε μια στάση. Βγαίνοντας από το μοναστήρι, κατηφορίζουμε λίγο απότομα σε λιθόστρωτο μονοπάτι δίπλα στον τοίχο του μοναστηριού, και αμέσως συναντούμε από κάτω φαρδύ καλντερίμι. Αριστερά μας έχουμε παλιά σκεπαστή βρύση. 

            Το καλντερίμι παρακάτω κόβεται από χωματόδρομο, στον οποίο βαδίζουμε προς τα αριστερά. Σε λίγο, αφού περάσουμε κάτω από το νεκροταφείο της Βυζίτσας, βγαίνουμε σε άσφαλτο. Την διασχίζουμε και συνεχίζουμε απέναντι στο μονοπάτι, το οποίο γρήγορα μετατρέπεται σε ωραίο καλντερίμι. Δεξιά μας έχουμε τη μεγάλη μηλιώτικη ρεματιά. Βλέπουμε ψηλά το λευκό ξωκλήσι της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού και, αν προσέξουμε καλά, θα διακρίνουμε από κάτω του  χτισμένο σε μια εσοχή του απόκρημνου βράχου στην ορθοπλαγιά το μικρό εκκλησάκι των Ταξιαρχών.
Πηγαίνοντας προς το Σταθμό Μηλεών

             Παρακάτω, το καλντερίμι γίνεται ξανά μονοπάτι και σε λίγο διχάζεται. Και οι δύο κλάδοι βγάζουν στο σταθμό: Αν πάρουμε το δεξιό κλάδο βγαίνουμε στις γραμμές και κάνοντας αριστερά φθάνουμε στο σταθμό. Αν πάρουμε τον αριστερό κλάδο, περνούμε ένα ρέμα σε εντυπωσιακό σκηνικό με μεγάλα βράχια, και συνεχίζοντας στο μονοπάτι βγαίνουμε στην είσοδο του σταθμού, δίπλα στο καφεστιατόριο-ξενώνα που λειτουργεί εδώ. 
Φθάνοντας στο Σταθμό των Μηλεών

         Συνεχίζουμε  στην άσφαλτο φεύγοντας από το σταθμό (αριστερά ανηφορίζει καλντερίμι προς την πλατεία των Μηλεών) και σε λίγο, δίπλα στη βρυσούλα, βρίσκουμε το καλντερίμι που κατηφορίζει προς τα Καλά Νερά, ανάμεσα στα σπίτια της συνοικίας Γυφτακαίικα. Καλοδιατηρημένο και καθαρό, κατηφορίζει με ελιγμούς και περνά το Μηλιώτικο ρέμα από τσιμεντένιο γεφυράκι. Στη συνέχεια βαδίζει ομαλά στην πλαγιά ανάμεσα από ελαιώνες.
         Παρακάτω το καλντερίμι κόβεται από χωματόδρομο, στον οποίο βαδίζουμε προς τα δεξιά για εκατό μέτρα για να ξαναβρούμε τη συνέχεια στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Παρακάτω όμως το καλντερίμι τελειώνει οριστικά και βαδίζουμε πλέον σε αγροτικό δρόμο, που περνά από το νεκροταφείο των Καλών Νερών και μετά είναι τσιμεντοστρωμένος. Τελικά συναντούμε την κύρια άσφαλτο στο ύψος του ''Τσιτσιλιάνειου'' νοσοκομείου. Στη διασταύρωση υπάρχει ταμπέλα προς ''Αργυραίικα''. Βαδίζουμε για εκατό μέτρα στην κύρια άσφαλτο και μετά στρίβουμε αριστερά σε ασφαλτόδρομο, στο σημείο όπου έρχεται και το καλντερίμι από Βυζίτσα. Ο δρόμος αυτός μας βγάζει ευθεία κάτω στην παραλία των Καλών Νερών, στο σημείο όπου κάνουν στροφή τα λεωφορεία. 
Καλά Νερά

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Xάνια-Φτιρίτσα-Μούρεσι-Αη Γιάννης

Απόσταση: 16,7 χλμ.
Διάρκεια: 7 ώρες (καθαρός χρόνος πορείας 6 ώρες)
Υψόμετρο: από 1300 μ. (Καταφύγιο ΕΟΣ) σε 1420 μ. (μέγιστο) σε 0 μ.
Συνολική ανάβαση: 254 μ.  Συνολική κατάβαση: 1534 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: πλατεία Μούρεσι
Κατεβάστε ίχνος GPS (gpx):  από το Wikiloc   από το Everytrail

Powered by Wikiloc

           Aυτή είναι μια διάσχιση που μας φέρνει από τα Χάνια στο Μούρεσι και τελικά στην τουριστική παραλία του Αη Γιάννη. Το μεγαλύτερο μέρος της γίνεται σε δάσος οξιάς. Αποφεύγοντας τις κορυφές Σχιτζουράβλι και Δραμάλα (θα μπορούσαμε βέβαια να πάμε και από εκεί), εδώ επιλέξαμε να ακολουθήσουμε ένα εναλλακτικό μονοπάτι που διασχίζει τη βόρεια πλαγιά του βουνού σε υψόμετρο 1200 μέτρων περίπου, περνώντας από την ''Λάκκα Μουρογιάννη'' και τη ράχη Φτιρίτσα. Κινούμενοι ισοϋψώς βγαίνουμε σε δασικό δρόμο στην τοποθεσία Κατσουρέλια και κατόπιν κατηφορίζουμε για Μούρεσι και Αη Γιάννη. Μπορούμε να επιστρέψουμε στα Χάνια με το λεωφορείο των 16.45' από τον Αη Γιάννη (www.ktelvolou.gr).
       Η αφετηρία μας είναι στο καταφύγιο του ΕΟΣ Βόλου στο χιονοδρομικό κέντρο των Χανίων. Αριστερά (ανατολικά) από το κτίριο του καταφυγίου συνεχίζει ανηφορικός χωματόδρομος, ο οποίος τερματίζει στην φαρδιά πίστα σκι ''Πανόραμα''. Διασχίζουμε την πίστα και στην άλλη πλευρά λίγο ψηλότερα βρίσκουμε το μονοπάτι που συνεχίζει ομαλά ανατολικά μέσα στο δάσος. Στο σημείο αυτό έχουμε και μια άλλη επιλογή, να ανηφορίσουμε στην πίστα μέχρι το κολονάκι της κορυφής ''Αγριόλευκες'' (1470 μ.), και από εκεί συνεχίζει στενό κατηφορικό μονοπάτι που ενώνεται με το κύριο μονοπάτι που προανέφερα.
      Βαδίζοντας λοιπόν στο καθαρό και σηματοδοτημένο μονοπάτι, πιο πέρα ανηφορίζουμε  προς το ξέφωτο του Γολγοθά σε υψόμετρο 1420 μ.  Στην κορυφή αυτή έπεσαν πριν λίγα χρόνια δύο πολεμικά αεροσκάφη F-16 με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις αεροπόροι, και αν ψάξουμε λίγο τριγύρω θα βρούμε μεταλλικά κομμάτια από τα συντρίμμια. Το 2015 ο πατέρας ενός από τους νεκρούς κατασκεύασε εδώ ένα μικρό πέτρινο μνημείο.
Το μνημείο των νεκρών αεροπόρων στο Γολγοθά
        Από το Γολγοθά το μονοπάτι μας κατηφορίζει προς τα νοτιοανατολικά. Προσπερνούμε διασταύρωση δεξιά που πηγαίνει προς Άγιο Λαυρέντιο και μια δεύτερη προς Άγιο Γεώργιο και φθάνουμε σε στενό δασικό δρόμο. Η περιοχή εδώ λέγεται Μοναστηράκι και βρισκόμαστε σε αυχένα σε υψόμετρο 1275 μ. Στο σημείο αυτό ευθεία απέναντι συνεχίζει το ανηφορικό μονοπάτι προς Σχιτζουράβλι και Δραμάλα. Αμέσως δίπλα του αριστερά, με πινακίδα προς ''Φτιρίτσα-Μούρεσι'' φεύγει το μονοπάτι που θα ακολουθήσουμε, κατηφορίζοντας ελαφρά,  Eχει, εκτός από κόκκινα και μερικά μπλέ σημάδια. Βαδίζουμε παράλληλα και λίγα μέτρα πιο πάνω από τον δασικό δρόμο, ο οποίος, πληροφοριακά, λίγο πιο πέρα τερματίζει σε υδρομάστευση της πηγής Καραχάλιου, ενώ ενδιάμεσα φεύγει από το δρόμο προς τα κάτω το μονοπάτι προς Τρία Ρέματα-Κισσό.
       Ακολουθώντας πάντα το σηματοδοτημένο μονοπάτι με κατεύθυνση ανατολική-βορειοανατολική, πιο πέρα περνούμε από τη λάκκα Μουρογιάννη, όπου το έδαφος είναι πιο επίπεδο και τα δέντρα αραιώνουν κάπως. Στην πορεία μας βλέπουμε καρβουνόλακκους, πεζούλες και λιθοσωρούς, ίχνη ανθρώπινης δραστηριότητας κατά το παρελθόν.
          Βαδίζοντας συνεχώς σε πυκνό δάσος οξιάς, φθάνουμε στη ράχη Φτιρίτσα. Εδώ είναι τα σύνορα κτηματικών περιφερειών Κισσού-Μούρεσι-Αγίου Γεωργίου. Σε ένα δέντρο είναι βιδωμένες πινακίδες κατεύθυνσης. Ένα μονοπάτι ανηφορίζει στη ράχη (έχει επίσης κόκκινα σημάδια) και πηγαίνει νοτιοδυτικά προς την κορυφή Δραμάλα. Προς τα κάτω συνεχίζει χωρίς σήμανση βορειοανατολικά προς το Σκαμνί του Δράκου (βραχώδης ράχη σε υψόμετρο 757 μ. ανάμεσα Κισσό και Μούρεσι, όπου υπάρχει και σπηλαιοβάραθρο) και από εκεί με χωματόδρομο προς το Μούρεσι. 
Πινακίδες στη Φτιρίτσα

      Εμείς συνεχίζουμε ευθεία μπροστά ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια στο ίδιο περίπου υψόμετρο, αλλάζοντας κατεύθυνση προς τα νοτιοανατολικά. Το μονοπάτι για ένα διάστημα δεν είναι σαφές, όμως μας βοηθούν τα σημάδια για τη σωστή κατεύθυνση και σε λίγο ξεκαθαρίζει πάλι και είναι φανερό. Περνούμε ένα ρέμα και λίγο μετά βγαίνουμε σε δασικό δρόμο που τερματίζει εδώ. Ακολουθώντας το δρόμο, σε λίγα μέτρα συναντούμε το μονοπάτι της διαδρομής Άγιος Γεώργιος-Μούρεσι που κατεβαίνει από δεξιά και βγαίνει στον ίδιο δρόμο. 
Προφήτης Ηλίας Μουρεσίου

         Από εδώ και πέρα, η διαδρομή είναι κοινή μέχρι το Μούρεσι. Κατηφορίζουμε συνεχώς στον δασικό χωματόδρομο προσέχοντας και τα σημάδια στις διασταυρώσεις, περνάμε από το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία σε υψόμετρο 730 μέτρων που  είναι ένα καλό σημείο για στάση, και τελικά ο δρόμος μας τσιμεντοστρωμένος βγαίνει στην κύρια άσφαλτο στο Μούρεσι, στην ανατολική του άκρη δίπλα στo βενζινάδικο.
Φθάνοντας στο Μούρεσι

     Διασχίζουμε την άσφαλτο και κατηφορίζουμε σε καλντερίμι, το οποίο παρακάτω βγαίνει σε τσιμενταρισμένο δρομάκι, πάμε για πέντε μέτρα προς τα αριστερά και αμέσως πάλι κάτω δεξιά σε στενό καλντερίμι, που σε λίγο μας φέρνει στην πλατεία του Μούρεσι, απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Τριάδος. ΄Εχουμε συμπληρώσει περίπου έξι ώρες πορείας με τις όποιες στάσεις. Από εδώ η παραλία του Αι Γιάννη απέχει μια ώρα πορείας ακόμα σε καλντερίμι.
Πλατεία Μουρεσίου
        Μετά από την επιβεβλημένη στάση στην ήσυχη σκιερή πλατεία που έχει αγνάντι στη θάλασσα, κατεβαίνουμε λίγα σκαλοπάτια και ακολουθούμε καλντερίμι που κατηφορίζει ομαλά, αριστερά από την παιδική χαρά που είναι δίπλα στην εκκλησία.  Πηγαίνουμε ευθεία προς τα ανατολικά και σε λίγο βαδίζουμε σε δρόμο που έχει λωρίδες τσιμέντου στα πλάγια και καλντερίμι στη μέση. Λίγο πριν το Δημοτικό σχολείο ο δρόμος κάνει διχάλα, όπου πάμε αριστερά κάτω για τριάντα μέτρα και αμέσως δεξιά βρίσκουμε το παλιό αυθεντικό καλντερίμι και το ακολουθούμε. Σύντομα έρχεται λοξά από αριστερά άλλο καλντερίμι για να ενωθεί με το δικό μας. Σε λίγο βγαίνουμε στην άσφαλτο που πάει προς Νταμούχαρη και Αι Γιάννη, πάνω σε στροφή της. Κατηφορίζοντας στο δρόμο, αγνοούμε ένα πρώτο στενό καλντερίμι αριστερά μας και μετά από εκατό μέτρα μπαίνουμε στο φαρδύ καλντερίμι αριστερά. Κατηφορίζουμε ανάμεσα σε σπίτια και παρακάτω διασχίζουμε λοξά δεξιά την άσφαλτο και συνεχίζουμε πάλι σε καλντερίμι.
Κατεβαίνοντας προς τον Αη Γιάννη
         Σε λίγο έχουμε διασταύρωση καλντεριμιών, όπου δεξιά πηγαίνει προς  Νταμούχαρη. Εμείς πάμε αριστερά και σύντομα βγαίνουμε στην άσφαλτο, πάνω ακριβώς στη διασταύρωση, όπου αριστερά πάει ο δρόμος προς Αη Γιάννη και δεξιά προς Νταμούχαρη. Ανάμεσα στους δύο δρόμους συνεχίζει το καλντερίμι και παρακάτω ξαναβγαίνει στην άσφαλτο, στην οποία και βαδίζουμε για διακόσια μέτρα. Εκεί όπου ο δρόμος κάνει αριστερή στροφή (προσοχή), η διαδρομή μας συνεχίζει δεξιά προς τα κάτω. Εδώ το καλντερίμι δεν φαίνεται, γιατί έχει καταπλακωθεί από χώματα (έχει γίνει καθίζηση και στρώθηκε καινούρια μαύρη άσφαλτος στο σημείο αυτό) και μόνο προσέχοντας για τα κόκκινα σημάδια κάτω δεξιά  καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να αφήσουμε το δρόμο.
           Αφήνουμε κτήμα δεξιά μας και ξαναβγαίνουμε στην άσφαλτο. Μετά από τη δεξιά στροφή που κάνει, βρίσκουμε αριστερά από το δρόμο το καλντερίμι-μονοπάτι, που τελικά ξαναβγαίνει στην άσφαλτο, λίγα μέτρα πάνω από το κάμπινγκ. Ο δρόμος αριστερά περνά το ρέμα και πάει στον παραλιακό οικισμό του Αη Γιάννη, ενώ δεξιά μας οδηγεί στη μεγάλη αμμουδερή παραλία Παπά Νερό.
Παπά Νερό
    


  

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Καλά Νερά-Πινακάτες

Πινακάτες
LINK TO ENGLISH PAGE

Aπόσταση: 5,3 χλμ.
Διάρκεια: 2 ώρες 10' (καθαρός χρόνος 1.50')
Υψόμετρο: από 0 μ. (Καλά Νερά) σε 590 μ. (πλατεία Πινακατών)
Συνολική ανάβαση: 629 μ.  Συνολική κατάβαση: 28 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: Αγία Κυριακή (κοντά στις Πινακάτες)
Κατεβάστε ίχνος GPS:  Aπό το Wikiloc


Powered by Wikiloc
        Αυτό είναι το κύριο καλντερίμι με το οποίο επικοινωνούσαν οι Πινακάτες με τη θάλασσα των Καλών Νερών αλλά και τις γραμμές του τρένου. Σχεδόν όλες οι μεταφορές αγαθών και ανθρώπων περνούσαν από εδώ μέχρι την κατασκευή των αμαξιτών δρόμων από τη δεκαετία του 1950 και μετά. Σήμερα το καλντερίμι διατηρείται στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, ενώ μικρά τμήματά του έχουν καλυφθεί από τσιμέντο ή άσφαλτο.
         Αντίστοιχα καλντερίμια έχουν επίσης οι Μηλιές και η Βυζίτσα. Τα καλντερίμια αυτά ενώνονται μεταξύ τους στα Καλά Νερά, αλλά και μέσω των γραμμών του τρένου, πράγμα που επιτρέπει να δημιουργηθούν διάφορες κυκλικές διαδρομές, ανάλογα με τις συνθήκες, το χρόνο και τη διάθεση που έχουμε για περπάτημα. Οι Πινακάτες συνδέονται επίσης με μονοπάτι με τη Βυζίτσα και η Βυζίτσα με τον Σταθμό Μηλεών. Στην πλατεία του χωριού λειτουργεί εστιατόριο όλο το χρόνο.
Πινακάτες
      Ξεκινούμε από την παραλία των Καλών Νερών, από τη γωνία του εστιατορίου-ξενοδοχείου ''Ρούμελη'' και ανηφορίζουμε στον κάθετο προς την παραλία δρόμο (οδός Γ. Σκαρίμπα). Σε πέντε λεπτά φθάνουμε στον κύριο δρόμο (προσοχή στην κυκλοφορία), όπου στρίβουμε δεξιά περνώντας μπροστά από το βενζινάδικο. Αμέσως μετά βλέπουμε αριστερά μας τις ταμπέλες προς ''Πινακάτες''. Αρχικά βαδίζουμε σε στενό χωματόδρομο, αλλά σε δεκαπέντε μέτρα εμφανίζεται το καλντερίμι.    
             Ανηφορίζοντας συνεχώς, διασχίζουμε χωματόδρομο που κάνει πέταλο κόβοντας το καλντερίμι και παραπάνω φθάνουμε στην εκκλησία της Παναγίας (Εισόδια της Θεοτόκου). Η μικρή βρυσούλα μπροστά από την εκκλησία, την τελευταία φορά που περάσαμε είχε νερό. Εδώ είμαστε στον συνοικισμό του Ογλά, όπου πολλοί Πινακιώτες ξεχειμώνιαζαν, για να είναι κοντά στα κτήματα και τους ελαιώνες τους.
Η Παναγία (Εισόδια της Θεοτόκου) στον Ογλά
           Μετά την εκκλησία το καλντερίμι καλύπτεται για λίγο από τσιμέντο, μέχρι να διασχίσουμε πάλι το δρόμο. Από την άλλη μεριά του δρόμου συνεχίζει καλντερίμι, το οποίο πιο πάνω καλύπτεται πάλι από τσιμέντο και σε πενήντα μέτρα βγαίνουμε σε φαρδύ δρόμο πάνω σε στροφή του. Στο σημείο αυτό υπάρχει μεγάλη τσιμεντένια δεξαμενή νερού στα δεξιά μας. Ακολουθούμε ευθεία ανηφορικά το χωματόδρομο για πενήντα μέτρα και ξαναβρίσκουμε στα δεξιά το καλντερίμι που ανηφορίζει με ελιγμούς. Λίγο παραπάνω διασχίζουμε τις γραμμές του τρένου από πέτρινο γεφυράκι που περνάει από πάνω τους. Μια διακλάδωση του καλντεριμιού αμέσως πριν τη γέφυρα αριστερά μας κατεβάζει στη στάση του τρένου που εξυπηρετούσε τους κατοίκους των Πινακατών. 
            Συνεχίζοντας στο καλντερίμι, πιο πάνω συναντούμε σπίτι και μπαίνουμε σε ανηφορικό δρόμο, ο οποίος λίγα μέτρα πιο πάνω κάνει στροφή αριστερά. Περνούμε δίπλα από άλλο εξοχικό σπίτι με πέτρινη σκεπή και μετά ο δρόμος μας βγαίνει λοξά σε φαρδύτερο δρόμο, που συνεχίζει να ανηφορίζει και στρίβει αριστερά. Λίγο πιο πάνω βλέπουμε το καλντερίμι να συνεχίζει στη δεξιά πλευρά του δρόμου και το ακολουθούμε.
Θέα προς τα Καλά Νερά

         Στην πορεία μας διασχίζουμε τρεις φορές την άσφαλτο και την τέταρτη φορά βγαίνουμε σε ανηφορικό τσιμεντόδρομο που σε λίγα μέτρα βγαίνει πάλι στην άσφαλτο. Στο σημείο αυτό υπάρχει στύλος με πινακιδάκι.
       Περνούμε από ένα σπίτι στα δεξιά και το καλντερίμι συνεχίζει παράλληλα με το δρόμο, αμέσως δεξιότερα. Εδώ χρειάζεται λίγο καθάρισμα, αλλά παραμένει βατό. Μπορούμε και να συνεχίσουμε βαδίζοντας στην άσφαλτο για ευκολία. Πιο πάνω έτσι κι αλλιώς το καλντερίμι ξαναβγαίνει στην άσφαλτο, όπου βαδίζουμε για λίγο ακόμα και  πάλι το ξαναβρίσκουμε, εμφανές και καθαρό, στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Εδώ χρειάζεται λίγο καθάρισμα αλλά παραμένει βατό. Πιο πάνω ξαναβγαίνει στην άσφαλτο, όπου βαδίζουμε για λίγο και  πάλι το ξαναβρίσκουμε πιο πάνω, εμφανές και καθαρό, στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Ανηφορίζοντας, διασχίζουμε την άσφαλτο λίγο παραπάνω και συνεχίζουμε στο καλντερίμι, που περνά δίπλα από ένα σπίτι. Σε λίγο ενώνεται λοξά από δεξιά μας δρόμος που πάει στο μοναστήρι της Αγίας Κυριακής και αμέσως φθάνουμε για να διασχίσουμε τελευταία φορά τον ασφαλτόδρομο. Εδώ στη διασταύρωση υπάρχει βρύση που έχει νερό, δίπλα της ένα μεγάλο προσκυνητάρι, καθώς και ένα παλιό αλώνι απέναντι αριστερά.
         Διασχίζουμε λοιπόν την άσφαλτο και αμέσως ξαναμπαίνουμε σε ωραίο φαρδύ και καθαρό καλντερίμι, που κατηφορίζει ομαλά προς τη ρεματιά. Απέναντι βλέπουμε τα σπίτια των Πινακατών.
Το τσιμεντένιο γεφυράκι κοντά στο χωριό
          Περνούμε το ρέμα από τσιμεντένιο γεφύρι και λίγο πιο πάνω το καλντερίμι κάνει διχάλα όπου πάμε δεξιά, ακολουθώντας την πινακίδα προς ''Πλατεία''. Λίγο πιο πέρα υπάρχει νέα διασταύρωση όπου παίρνουμε το ανηφορικό καλντερίμι αριστερά, βλέποντας τα κόκκινα σημάδια. Τελικά ανεβαίνουμε λίγα σκαλάκια και φθάνουμε στην όμορφη πλατεία των Πινακατών, όπου δεσπόζει ο τεράστιος πλάτανος μπροστά στη νεοκλασική μαρμάρινη βρύση του 1894, που έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο.
Πλατεία Πινακατών



Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Χάνια - Καταρράκτες - Μακρυρράχη (Μονοπάτι των Καταρρακτών)

Το ρέμα στην Πλακωτούρα
 LΙΝΚ TO ENGLISH PAGE

Απόσταση; 9,2 χλμ.
Διάρκεια: 4,5-5 ώρες με στάσεις
Υψόμετρο: από 1200 μ. (αρχή) σε 320 μ. (πλατεία Μακρυρράχης)
Συνολική ανάβαση: 218 μ.  Συνολική κατάβαση: 1117 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, στρογγυλά πινακιδάκια
Πόσιμο νερό στη διαδρομή:  Παναγίτσα (Ζωοδόχος Πηγή)
Κατεβάστε ίχνος GPS:  Κύρια διαδρομή, από Παναγίτσα   Διαδρομή από Στεφάνια, Αετοφωλιά
Η  κύρια διαδρομή από Παναγίτσα:

Powered by Wikiloc

          Αυτή είναι μια καταπληκτική διαδρομή μέσα σε δάσος οξιάς κυρίως, σε ένα μέχρι πρόσφατα άγνωστο μονοπάτι, παράλληλο με την πορεία του Μεγάλου Ρέματος. Το ρέμα αυτό βρίσκεται ανάμεσα Ανήλιο και Μακρυρράχη και καταλήγει στην παραλία του Μπάνικα στο Αιγαίο. Ερευνήθηκε, καθαρίστηκε και σηματοδοτήθηκε από τον Ε.Ο.Σ. Βόλου, με την πολύτιμη βοήθεια των Μακρυρραχιωτών, και περπατήθηκε για πρώτη φορά στις 29/5/2016.
             Το 2019 ολοκληρώθηκε η διάνοιξη του νέου μονοπατιού στο τελευταίο τμήμα από Καβούρια έως Μακρυρράχη, το οποίο διασχίζει την άγρια βόρεια πλαγιά του ρέματος (Στεφάνια) μέσα σε πυκνό δάσος, με σκοπό να αποφύγουμε τελείως τον χωματόδρομο της νότιας πλαγιάς που περνάει από την εκκλησία της Παναγίτσας. Eνα αξιοθέατο της νέας διαδρομής είναι ο περίφημος βράχος της Αετοφωλιάς, ο οποίος προσφέρει εκπληκτική θέα στο κατάφυτο φαράγγι του Μεγάλου Ρέματος. Το πρώτο τμήμα της πορείας, από Χάνια μέχρι Καβούρια,δεν αλλάζει και παραμένει το ίδιο. 
            ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: η διαδρομή από Αετοφωλιά είναι δύσβατη λόγω κατολισθήσεων και πυκνής βλάστησης, ουσιαστικά είναι κλειστή, και συνιστάται να ακολουθείται η  διαδρομή από Παναγίτσα (Ζωοδόχο Πηγή). Αν θέλει κάποιος να επισκεφθεί την Αετοφωλιά, μπορεί να το κάνει ξεκινώντας από τη Μακρυρράχη.
                    Ο χάρτης της νέας διαδρομής από Στεφάνια-Αετοφωλιά:

                   Η πορεία της νέας διαδρομής από Αετοφωλιά: 

Powered by Wikiloc
 
Χαμηλή νέφωση κατηφορίζοντας από τα Χάνια  προς το καταφύγιο κυνηγών

                                                    Αυτό που κυρίως χαρακτηρίζει τη διαδρομή και την κάνει ξεχωριστή, είναι τα πολλά τρεχούμενα  νερά, που σχηματίζουν εντυπωσιακούς καταρράκτες και λιμνούλες (βάθρες) στα σημεία όπου συναντούμε και διασχίζουμε το ρέμα (τουλάχιστον σε τρία). Έτσι, την ονομάσαμε  ''Μονοπάτι των Καταρρακτών''.
Ο καταρράκτης στα Καβούρια

        Ένας πρακτικός τρόπος για να πραγματοποιηθεί η πορεία, είναι να αφήσουμε το αυτοκίνητό μας στο πρώτο πάρκινγκ του χιονοδρομικού κέντρου (το πρώτο από τα τρία που συναντάμε ανεβαίνοντας από τα Χάνια) και να γυρίσουμε πίσω από τη Μακρυρράχη στα Χάνια με το λεωφορείο που περνά στις 17.15' τη χειμερινή περίοδο (ή στις 18.00΄ την καλοκαιρινή, δείτε στο www.ktelvolou.gr). Μπορούμε όμως και να γυρίσουμε στα Χάνια περπατώντας από την άλλη διαδρομή, το κύριο καλντερίμι Χάνια-Μακρυρράχη μέσω Αγίων Αναργύρων-Προφήτη Ηλία (4 ώρες). Από τη Μακρυρράχη μπορούμε ακόμη να συνεχίσουμε προς Ανήλιο (1 ώρα) και μετά προς Αη Γιάννη, (1 ώρα) ή να κατηφορίσουμε (κυρίως σε άσφαλτο) προς Αγίους Σαράντα και Χορευτό.
       Στην πλατεία της Μακρυρράχης θα βρούμε καφενείο και εστιατόριο ανοικτά όλο το χρόνο. Στο χωριό λειτουργεί επίσης ξενοδοχείο (Αστρομεριά). Κοντινές παραλίες είναι οι Άγιοι Σαράντα και το Χορευτό.
        Χάρτης της διαδρομής από Παναγίτσα:

         Ξεκινώντας από το πρώτο (το χαμηλότερο) πάρκινγκ του χιονοδρομικού κέντρου, βαδίζουμε αρχικά στην άσφαλτο ανηφορίζοντας. Μετά από πενήντα μέτρα, προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια και τις πινακίδες στα αριστερά μας,  μπαίνουμε στο μονοπάτι που κατηφορίζει ελαφρά.
Το μονοπάτι ανάμεσα σε χαμηλές οξιές

       Περνούμε ένα ρεματάκι και μετά βαδίζουμε ομαλά πάνω σε μια ράχη με κατεύθυνση προς τα βορειοανατολικά. Απέναντι βλέπουμε την κορυφή Αγριόλευκες με τις πίστες του σκι. Η βλάστηση εδώ αποτελείται κυρίως από χαμηλές οξιές και σε ένα σημείο περνούμε από τα ερείπια πέτρινου κτίσματος.
Οι Αγριόλευκες από το μονοπάτι
      
    Το μονοπάτι στη συνέχεια κατηφορίζει πιο απότομα, όμως είναι καλά σηματοδοτημένο και δεν υπάρχει περίπτωση να χαθούμε. Τελικά βγαίνουμε σε διασταύρωση σε δασικό δρόμο, στη θέση Νησάκι. Εδώ, λίγα μέτρα πιο πάνω δίπλα στο δρόμο, είναι το καταφύγιο κυνηγών Μακρυρράχης, ένα καλό σημείο για να κάνουμε μια στάση. Το καταφύγιο είναι πάντα ανοικτό και υπάρχει δυνατότητα να διανυκτερεύσει κανείς.
Καταφύγιο κυνηγών Μακρυρράχης στο Νησάκι
         
    Επιστρέφοντας στη διασταύρωση, όπου υπάρχει στύλος με πινακιδάκι, παίρνουμε τον δρόμο με κατεύθυνση ανατολική. Λίγο παρακάτω, σε δεξιά στροφή του δρόμου φεύγουμε ευθεία προς τα κάτω μέσα στο δάσος με ψηλές οξιές.
Οξιά δεμένη κόμπο
      
        Το μονοπάτι κατά διαστήματα δεν είναι σαφές, όμως μας βοηθούν τα κόκκινα σημάδια. Περνούμε  ρέμα και βγαίνουμε πάλι στο δασικό δρόμο στη θέση ''Πλακωτούρα''.
     
          Εδώ θα κάνουμε οπωσδήποτε μια παράκαμψη πέντε λεπτών προς τα αριστερά για να επισκεφθούμε τον καταρράκτη. Ο δρόμος ξαναπερνά το ρέμα και σε λίγο τερματίζει εκεί όπου συναντά νέο ρέμα. Τα νερά εδώ κάνουν μια μικρή βάθρα και μετά κατηφορίζουν ορμητικά σε αυλάκι μέσα στο βράχο.
Το αυλάκι στο βράχο στην Πλακωτούρα

        
                                           
            Ακολουθούμε την πορεία του νερού από δίπλα, βαδίζοντας στην ομαλή κατηφορική βραχοπλαγιά που δε γλιστράει εφ` όσον είναι στεγνή, και φτάνουμε λίγο παρακάτω μπροστά σε εντυπωσιακό, αέρινο καταρράκτη δεκαπέντε μέτρων, που πέφτει ψηλά από το βράχο και προστίθεται στα νερά που τρέχουν άφθονα από κάτω. Κάποιος τον αποκάλεσε ''Λειβαδίτη του Πηλίου''! Η αίσθηση που δημιουργεί το μαγευτικό αυτό μέρος δεν περιγράφεται και απλώς καθόμαστε πάνω στο βράχο για να την απολαύσουμε. Εδώ υπήρχε ''δέση'', δηλαδή υδρομάστευση με αυλάκι νερού, ήδη από την εποχή της Τουρκοκρατίας, για την άρδευση των κτημάτων που είναι χαμηλότερα (η ''Δέση από την Πλακωτούρα'').
Θαυμάζοντας την ομορφιά του καταρράκτη στην Πλακωτούρα
          
     Επιστρέφουμε πίσω και ακολουθούμε το δρόμο που ανηφορίζει ελαφρά. Σε διασταύρωση πάμε ευθεία και αρχίζουμε να κατηφορίζουμε. Σε λίγο, τον αφήνουμε και ακολουθούμε τα σημάδια αριστερά κάτω και αμέσως μετά προς τα δεξιά, σε μονοπάτι που τραβερσάρει ομαλά την πλαγιά. Περνούμε από δύο ερειπωμένα καλύβια καθώς κατηφορίζουμε. Παρακάτω διασχίζουμε τσιμεντένιο αυλάκι. Εδώ, αν βαδίσουμε για λίγο δίπλα στο αυλάκι προς τα αριστερά (με ένα πέρασμα ακατάλληλο για αυτούς που έχουν υψοφοβία), θα συναντήσουμε πάλι μικρό καταρράκτη με βάθρα κάτω από το αυλάκι. Από εδώ, κάποιοι τολμηροί και ικανοί  αναρριχητές μπορούν να ανέβουν μέχρι την Πλακωτούρα κάνοντας αναρρίχηση στα βράχια, όταν τα νερά είναι λίγα.
To αυλάκι, χαμηλότερα από την Πλακωτούρα
            
         Συνεχίζοντας να κατηφορίζουμε στο μονοπάτι, σε λίγο φθάνουμε στην τοποθεσία ''Πόρος'', όπου τα νερά του ρέματος τρέχουν ορμητικά κάτω από τα πλατάνια και σχηματίζουν από κάτω μια μεγάλη βάθρα, κατάλληλη για κολύμπι από τους τολμηρούς. Λίγα μέτρα πριν φτάσουμε στο ρέμα, φεύγει ένα μονοπάτι δεξιά (χωρίς σήμανση) που μας κατεβάζει στην εντυπωσιακή  βάθρα.
Aπολαμβάνοντας μια δροσερή βουτιά στη μεγάλη βάθρα του Πόρου

        




                                                   Αυτό είναι άλλο ένα σημείο μεγάλης ομορφιάς που θα μας καθηλώσει για αρκετή ώρα μέχρι να τη χορτάσουμε.
Η βάθρα στον Πόρο 
        
     Διασχίζουμε το ρέμα και το μονοπάτι βγαίνει λίγο πιο πάνω σε κτήμα με μηλιές. Περνούμε μέσα από το κτήμα και βγαίνουμε σε τσιμεντοστρωμένο αγροτικό δρόμο. Αν τον ακολουθήσουμε προς τα πάνω (αριστερά) θα μας βγάλει στην κύρια άσφαλτο στην τοποθεσία Καράβωμα (τη διασταύρωση προς Ζαγορά-Μακρυρράχη-Χάνια), απ` όπου μπορούμε να περπατήσουμε πίσω στα Χάνια από την κύρια διαδρομή Χάνια-Μακρυρράχη μέσω Προφήτη Ηλία, ή να δώσουμε τέλος στην πορεία μας εκεί  και να μας παραλάβει αυτοκίνητο. Εμείς όμως ακολουθούμε τον τσιμεντόδρομο προς τα δεξιά κατηφορίζοντας. Ο δρόμος κάνει ένα ''S'' και μετά τον αφήνουμε (προσοχή στα κόκκινα σημάδια, δεξιά όπως κατεβαίνουμε), μπαίνοντας μέσα σε ένα κτήμα με μηλιές. Σύντομα μπαίνουμε πάλι σε δάσος οξιάς ακολουθώντας τα σημάδια, και σε λίγο φθάνουμε ξανά στην κοίτη του ρέματος, στην τοποθεσία ''Καβούρια'', που ονομάστηκε έτσι από τα καβούρια του γλυκού νερού που υπήρχαν άλλοτε εδώ. Εμείς  πάντως είδαμε μερικά βατράχια, αλλά καθόλου καβούρια.
Ο καταρράκτης στα Καβούρια

'                Πολλά νερά έρχονται από επάνω και σχηματίζουν καταρράκτη απλωμένο. Ο βράχος εμφανίζει περίτεχνα σχήματα από τη διάβρωση του νερού και το όλο σκηνικό συμπληρώνει η λιμνούλα από κάτω. Πάλι εδώ θα σταθούμε για να απολαύσουμε την ασύγκριτη αίσθηση που δημιουργούν τα στοιχεία της φύσης στον επίγειο αυτόν παράδεισο του Πηλίου, όπου είχαμε την τύχη να βρεθούμε.
           
          Στο σημείο αυτό, αν θέλουμε να ακολουθήσουμε τη νέα διαδρομή (που είναι τώρα πολύ δύσβατη λόγω βλάστησης και κατολισθήσεων και δεν συνιστάται, ωστόσο διατηρώ την περιγραφή για λόγους πληρότητας), δεν περνούμε το ρέμα αλλά επιστρέφουμε πίσω στον τσιμεντόδρομο, ο οποίος λίγο παρακάτω τερματίζει και συνεχίζουμε σε στενό και δύσβατο σε κάποια σημεία μονοπάτι. Πιο πέρα, μπαίνουμε σε δύσβατο εγκαταλελειμμένο χωματόδρομο και κατηφορίζουμε. Ο δρόμος μεταπίπτει ξανά σε μονοπάτι στο οποίο βαδίζουμε, ακούγοντας τον ήχο του νερού που τρέχει στο ρέμα από κάτω μας. Προσέχοντας αριστερά μας, φθάνουμε σε διασταύρωση όπου υπάρχει στύλος με πινακιδάκια προς ''Αετοφωλιά''. Εδώ αξίζει να κάνουμε μια παράκαμψη πέντε λεπτών και να ανηφορίσουμε στο δύσβατο στενό μονοπάτι για να φθάσουμε στον βράχο της Αετοφωλιάς, από όπου έχουμε φανταστική θέα στο άγριο κατάφυτο φαράγγι του Μεγάλου Ρεματος, από τα Χάνια μέχρι το χωριό Ανήλιο που φαίνεται χαμηλότερα.
Αετοφωλιά

            Στην Αετοφωλιά μπορεί να πάει κανείς και ξεκινώντας από τη Μακρυρράχη.
Από την Αετοφωλιά επιστρέφουμε πίσω στη διασταύρωση με το στύλο και συνεχίζουμε στο κύριο μονοπάτι μέσα σε δάσος αραδιάς. Περνούμε από μεγάλη στέρνα και τελικά κατεβαίνουμε στην κύρια άσφαλτο στα πρώτα σπίτια της Μακρυρράχης δίπλα σε ένα μαγαζί με χρώματα και ένα άλλο με παραδοσιακά προϊόντα. Συνεχίζοντας στην άσφαλτο ανηφορικά, σε λίγα λεπτά φθάνουμε στην πλατεία.
        Τώρα για να ακολουθήσουμε, όπως συνιστάται, την παλιά διαδρομή από Παναγίτσα (Ζωοδόχο Πηγή), τότε στον τελευταίο καταρράκτη στα Καβούρια περνούμε το ρέμα και βαδίζουμε πλέον σε δρόμο στη νότια πλαγιά του ρέματος, που μπαίνει μέσα σε κτήματα από μεγάλες καστανιές. Δεξιά φεύγει άλλος δρόμος πηγαίνοντας προς Ανήλιο και Κισσό. Εμείς βαδίζουμε ομαλά παράλληλα με το ρέμα, έχοντας εντυπωσιακή θέα της άγριας πλαγιάς απέναντι στα Στεφάνια, κατάφυτης από πυκνή βλάστηση.
Στο δρόμο προς την Παναγίτσα μέσα στο δάσος καστανιάς

         Στο δρόμο μας πιο πέρα συναντούμε το εκκλησάκι της Παναγίτσας (Ζωοδόχου Πηγής). Δίπλα στο ξωκλήσι τρέχει λίγο πόσιμο νερό από έναν σωλήνα.
Παναγίτσα (Ζωοδόχος Πηγή)

      Αφήνουμε έναν άλλο δρόμο δεξιά μας και συνεχίζουμε κατηφορικά ακολουθώντας το Μεγάλο Ρέμα. Σε πέντε λεπτά υπάρχει άλλο ένα τμήμα του μονοπατιού με κόκκινα σημάδια αριστερά. Εδώ έχουμε την επιλογή, ή να συνεχίσουμε στο δρόμο (πιο απλό και εύκολο), ή να πάρουμε το μονοπάτι (πιο δύσβατο, δυστυχώς δεν συντηρείται), το οποίο πιο πέρα κατεβαίνει ξανά στην κοίτη του ρέματος. Εδώ κανονικά θα διασχίζαμε το ρέμα και θα βγαίναμε στην άσφαλτο ομαλά και σύντομα όπως πήγαινε κανονικά το μονοπάτι, αλλά δυστυχώς ο μυστήριος ιδιοκτήτης του θερμοκηπίου έχει κλειδωμένη περίφραξη, οπότε πρέπει αναγκαστικά να ανεβούμε με λίγη δυσκολία ξανά στο χωματόδρομο που περνάει λίγο παραπάνω, για να βγούμε τελικά στη γέφυρα της ασφάλτου ανάμεσα Μακρυρράχη και Ανήλιο, στη θέση ''Φελούκα''. Εδώ υπάρχουν θερμοκήπια (και τα δύο χωριά έχουν μεγάλη παραγωγή καλλωπιστικών φυτών). 
          Περνούμε τη γέφυρα πηγαίνοντας προς τα αριστερά (βόρεια) και, βαδίζοντας πλέον πάνω στην κύρια άσφαλτο, σε εννιακόσια μέτρα φθάνουμε στην πλατεία της Μακρυρράχης.
Η πλατεία της Μακρυρράχης