Απόσταση: 14,2 χλμ.
Χρόνος: 7 ώρες με στάσεις, καθαρός χρόνος πορείας 5.50'
Υψόμετρο: από 106 μ. (γεφύρι Λουζίνικου) σε 450 μ. (Άγιος Αθανάσιος)
Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 455 μ.
Σήμανση: κόκκινη μπογιά, στύλοι με πινακιδάκια
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: όχι
Αρχή/τέλος: γεφύρι Λουζίνικου
Τελευταίος έλεγχος: Ιανουάριος 2023
Κατεβάστε ίχνος GPS: από το Wikiloc
Η πορεία αυτή έχει μιαν ιδιαιτερότητα σε σχέση με όλες τις άλλες που περιγράφονται σε αυτό εδώ το ιστολόγιο: Η μισή περίπου γίνεται χωρίς μονοπάτι, περπατώντας στην κοίτη του ρέματος της Καλιακούδας μέσα στο φαράγγι, πατώντας σε βράχια και πέτρες που μπορεί να είναι γλιστερές από την υγρασία του φαραγγιού (προσοχή!). Σε τρία σημεία μάλιστα χρειάζεται λίγο σκαρφάλωμα στους βράχους που κλείνουν το πέρασμα, γεγονός που απαιτεί οι συμμετέχοντες να έχουν καλή φυσική κατάσταση και μια σχετική εμπειρία. Το ρέμα γενικά είναι στεγνό και δεν κατεβάζει νερό, παρεκτός όταν λιώνουν τα χιόνια την άνοιξη και όταν υπάρχει πρόσφατη νεροποντή. Δε χρειάζεται βέβαια να τονίσουμε ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, και ακόμα εφόσον προβλέπεται έστω και απλή πιθανότητα βροχής, η πορεία δεν πρέπει να πραγματοποιηθεί για λόγους ασφαλείας.
Η χαρά του σκαρφαλώματος |
Η ρεματιά της Καλιακούδας (ή Ξεριάς) παίρνει το όνομά της από τις πηγές της Καλιακούδας που βρίσκονται ψηλότερα, από τις οποίες παίρνει πόσιμο νερό το πολεοδομικό συγκρότημα του Βόλου. Η αρχή της βρίσκεται στις κορυφές Πουριανός Σταυρός (1624 μ.-η ψηλότερη του Πηλίου) και Κοτρώνι (1550 μ.).Τέσσερα πέτρινα γεφύρια γεφυρώνουν τη μεγάλη αυτή ρεματιά. Τα δύο χαμηλότερα τα συναντούμε στην πορεία μας (του Λουζίνικου και του Αλεβίζου). Τα άλλα δύο είναι της Λέσχιανης και της Καρυάς.
Το γεφύρι του Λουζίνικου |
Ξεκινούμε λοιπόν από το πέτρινο γεφύρι του Λουζίνικου, που βρίσκεται σε άριστη κατάσταση. Για να πάμε εκεί βγαίνουμε από τον Περιφερειακό δρόμο του Βόλου στην έξοδο προς Φυτόκο και λίγο πριν φθάσουμε στο Φυτόκο ο δρόμος κάνει διχάλα, όπου πάμε αριστερά. Ο δρόμος είναι ασφάλτινος αλλά στενός και χρειάζεται προσοχή. Μπορούμε είτε να κατεβούμε αμέσως στην κοίτη της ρεματιάς, είτε να βαδίσουμε αρχικά σε ελαιώνα παράλληλο με την κοίτη και να κατεβούμε στη συνέχεια, όπως κάναμε εμείς εδώ.
Η ρεματιά παρουσιάζει αρκετές εναλλαγές καθώς ανεβαίνουμε είτε σε ομαλό, αμμώδες έδαφος, είτε ανάμεσα σε βράχια, ορισμένα εκ των οποίων εντυπωσιάζουν με τους χρωματισμούς τους, είτε ακόμα σε μεγάλα βράχια, που σε τρεις περιπτώσεις χρειάζονται και αναρριχητική ικανότητα για να μπορέσουμε να σκαρφαλώσουμε σε ύψος λίγων μέτρων.
Έχοντας διασχίσει μια απόσταση περίπου 7 χιλιομέτρων με αυτές τις συνθήκες, φθάνομε στο γεφύρι του Aλεβίζου. Αγνώστου έτους κατασκευής,από αγνώστους κτίστες -κατά πάσαν πιθανότητα Ηπειρώτες- το γεφύρι αυτό είναι το δεύτερο στη σειρά από τα τέσσερα γεφύρια της ρεματιάς της Καλιακούδας (τα υπόλοιπα τρία είναι του Λουζίνικου, της Λέσχιανης και της Καρυάς). Το όνομά του το πήρε από κάποιον Αλεβίζο που είχε μεγάλο κτήμα στην περιοχή και πλήρωσε για να γίνει το γεφύρι. Το άνοιγμα του τόξου του σύμφωνα με τον Χαρατσή είναι 9,2 μέτρα και το ύψος μόλις 2,25 μέτρα.
Γεφύρι Αλεβίζου (2020) |
Ο παλιός πρόεδρος της κοινότητας Μακρινίτσας Σπύρος Κουικούμης έχει πει στον Νίκο Χαρατσή: ''Αυτό το γεφύρι θυμάμαι ήταν πολύ ψηλό, τόσο πολύ που όταν περνούσαμε από πάνω φοβόμασταν να κοιτάξουμε προς τα κάτω. Ήταν πολύ βαθύ το ρέμα σ` αυτό το σημείο και τα βράχια στις όχθες απότομα και ψηλά. Τώρα όμως είναι αρκετά χρόνια που έχει κατεβάσει πολύ αμμοχάλικο και βράχια το νερό και κοντεύει να φράξει από κάτω.'' (πηγή: Νίκου Χαρατσή ''Πέτρινα Τοξωτά γεφύρια στο Πήλιο'').
Γεφύρι Αλεβίζου |
Το γεφύρι ήταν για αρκετά χρόνια σε κακή κατάσταση, ετοιμόρροπο. Το 2009 έγινε επισκευή του, η οποία όμως με τον αυθαίρετο τρόπο που έγινε, αλλοίωσε σημαντικά το χαρακτήρα του και η σημερινή μορφή του απέχει από την παλιά. Η δε προσθήκη πλευρικών παραπέτων αυξάνει φανερά την αντίσταση στη ροή του νερού, έτσι ώστε σε περίπτωση μεγάλης νεροποντής το γεφύρι να κινδυνεύει να παρασυρθεί από το φουσκωμένο ρέμα.
Μετά το γεφύρι ανηφορίζουμε το χωματόδρομο προς τα αριστερά. Στη δεύτερη απότομη δεξιά στροφή που κάνει παραπάνω, φεύγει μονοπάτι με μπλε σημάδια κα κατεύθυνση βορειοδυτική, το οποίο, αφού εμφανίσει και λίγα μέτρα καλντερίμι, μας φέρνει στον Άγιο Αθανάσιο.
Κάτω από την εκκλησία υπάρχει κατηφορικό πλάτωμα σαν ακαλλιέργητο χωράφι. Βαδίζοντας μέσα στο πλάτωμα με κατεύθυνση νοτιοδυτική, βρίσκουμε μονοπάτι που πηγαίνει ευθεία ομαλά προς αυτήν την ίδια κατεύθυνση. Τελικά βγαίνουμε σε χωματόδρομο, στον οποίο βαδίζουμε διασχίζοντας άλλο μεγάλο χωράφι, που στη μέση του υπάρχει ερειπωμένο καλύβι και περνούμε δίπλα του.
Παρακατω, καθώς βαδίζουμε στην δεξιά άκρη του χωραφιού, προσέχοντας για το κόκκινο βέλος στα δεξιά μας, αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουμε σε μονοπάτι που περνά ένα ρεματάκι και μετά βγαίνει σε ομαλό ξέφωτο μέρος με λίγα δέντρα. Εδώ το μονοπάτι γίνεται κάπως ασαφές, γι αυτό προσέχουμε για τα κόκκινα σημάδια πάνω στα δέντρα. Η κατεύθυνσή μας παραμένει γενικά νοτιοδυτική.
Κατηφορίζοντας ανάμεσα σε πουρνάρια, βγαίνουμε εντέλει σε μια μικρή στεγνή ρεματιά κάτω από τον Κοκκινόβραχο. Εδώ συναντούμε τη διαδρομή Λουζίνικο-Κάτω Κερασιά (υπάρχει στύλος με πινακιδάκια).
Γυρίζοντας πίσω στο Λουζίνικο (αριστερά μας η ρεματιά της Καλιακούδας) |
Βαδίζουμε ακολουθώντας τώρα τη ρεματιά, η οποία παρακάτω ενώνεται με άλλη και τελικά χύνεται στον Ξεριά, ενώ εμείς, αφού διασχίσουμε τη μικρή ρεματιά, βαδίζουμε σε χτιστό μονοπάτι στη δεξιά όχθη του μεγάλου ρέματος. Αφού περάσουμε και λίγο καλντερίμι, το μονοπάτι γίνεται αγροτικός δρόμος και τελικά φθάνομε πίσω στο γεφύρι του Λουζίνικου, απ` όπου είχε ξεκινήσει η πορεία μας.