Πουρί-Καταρράκτης Μεγαλόβραχου (κυκλική)

 Απόσταση: 8,3 χλμ.

Χρόνος: 5  ώρες με στάσεις (καθαρός χρόνος πορείας 4 ώρες)

Υψόμετρο: από 418 μ. (πάρκινγκ Πουρίου) έως 680 μ. (Προφήτης Ηλίας)

Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 503 μ.

Σήμανση: κόκκινα σημάδια

Πόσιμο νερό στη διαδρομή: Παναγία Ράσοβα, Πουρί

Αρχή/τέλος: πάρκινγκ Πουρίου

Τελευταίος έλεγχος: Ιούνιος 2023

Κατεβάστε αρχείο GPS: από το Wikiloc

Powered by Wikiloc

LINK TO ENGLISH PAGE      

  O καταρράκτης Μεγαλόβραχος βρίσκεται στο ρέμα Καλοκαιρινού, μεταξύ Ζαγοράς και Πουρίου. Είναι ο μεγαλύτερος του Πηλίου, με ύψος (κατ` εκτίμηση) άνω των 50 μέτρων. Εχει πολύ νερό την άνοιξη που λιώνουν τα χιόνια, αλλά το καλοκαίρι τα νερά του στερεύουν.  Βρίσκεται σε τόπο δύσβατο και η επίσκεψη σε αυτόν έχει κάποιες απαιτήσεις (φυσική κατάσταση, παπούτσια καταλληλα, δυνατότητα απλής αναρρίχησης χωρίς υψοφοβία). Για να απολαύσουμε την ξεχωριστή εμπειρία, πρέπει η επισκεψή μας να γίνει κατά προτίμηση τους μήνες Μάρτιο-Απρίλιο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πριν την επίσκεψη στον καταρράκτη περάσαμε από τον Προφήτη  Ηλία Πουρίου και το παλιό μοναστήρι της Παναγίας Ράσοβας, κάνοντας έτσι μια κυκλική πορεία με αρχή και τέλος το Πουρί. Aν όμως καποιος θέλει, μπορεί να ανεβεί στη Ράσοβα από έναν τσιμεντόδρομο που χρειάζεται ψηλό αυτοκίνητο,  παίρνοντας αρχικά τον ασφαλτόδρομο από Ζαγορά προς Πουρί (υπάρχει πινακίδα αριστερά προς ''Παναγία Ράσοβα'').

    Ξεκινώντας από το πάρκινγκ του Πουρίου, ανεβαίνουμε στην κεντρική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου και συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε, ακολουθώντας  αντιστρόφως την διαδρομή Μακρινίτσα- Πουρί και βοηθούμενοι από τα κόκκινα σημάδια. Περνάμε δίπλα από κτίριο του υδραγωγείου (για λίγα μέτρα, αν το μονοπάτι είναι ακαθάριστο, αναγκαζόμαστε  να βαδίσουμε παράλληλα από πάνω του, μέσα στο διπλανό κτήμα) και συνεχίζουμε σε ανηφορικό χωματόδρομο. Προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια αριστερά μπαίνουμε σε μονοπάτι για λίγο και μετά πάλι σε δρομο που συνεχίζει ανηφορικά μέχρι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Δίπλα στην εκκλησία υπάρχει κιόσκι και η θέα προς το νότο και ανατολή είναι εξαιρετική. 

Θέα προς νοτιοανατολικά από τον Προφήτη Ηλία Πουρίου

    Συνεχίζουμε στο δρόμο, που τώρα κατηφορίζει, και παρακάτω στρίβουμε δεξιά μπαίνοντας μέσα σε κτήμα. Περνούμε ένα ρεματάκι και μετά βγαίνουμε σε αγροτικό δρόμο, που κατηφορίζοντας μας φέρνει στο παλιό μοναστήρι της Παναγίας Ράσοβας.  Αυτό είναι από τα πιο παλιά μοναστήρια του Πηλίου (συγκαταλέγεται μέσα στα πέντε παλαιότερα). Δημιουργήθηκε το 1250 περίπου, ίσως και πιο πριν, ενώ γραπτά στοιχεία για το μοναστήρι υπάρχουν από το 1270. Πρόκειται για ένα μεγάλο μοναστήρι της εποχής με κελιά γύρω-γύρω. Σήμερα διασώζεται μόνο η εκκλησία (το καθολικό), και αυτό όχι σε καλή κατάσταση, ενώ έχουν χαλάσει και πολλές τοιχογραφίες.  Κατά καιρούς έγιναν προσπάθειες συντήρησης με αντιστηρίγματα και διάφορες επισκευές. Όσο για τα κελιά και λοιπά κτίσματα, αυτά από καιρό έχουν πέσει και καταστραφεί. Είναι εγκαταλελειμμένο εδώ και πολλά χρόνια, αφού ο τελευταίος μοναχός απεβίωσε  το 1885. Τελευταία, μετά από καταστροφές τις οποίες προκάλεσαν λαθρανασκαφείς που έψαχναν για λίρες, η πόρτα της εκκλησίας παραμένει πάντοτε κλειδωμένη, εκτός από την ημέρα της γιορτής του στις 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Θεοτόκου). 

 

Παναγία Ράσοβα

        Κατηφορίζουμε λίγο ακόμα στο δρόμο και μετά στρίβουμε δεξιά διασχίζοντας ένα κτήμα. Στη διασταύρωση υπάρχει καλύβι. Ο δρόμος παρακάτω τερματίζει και συνεχίζει μονοπάτι που είναι δύσβατο σε μερικά σημεία, πηγαίνοντας παράλληλα με σωλήνα νερού.

Το πρώτο, μικρότερο ρέμα

         Περνούμε εύκολα ένα πρώτο μικρότερο ρέμα και κατόπιν φθάνουμε στο κύριο ρέμα. Ο καταρράκτης είναι λίγο ψηλότερα και δε φαίνεται από `δώ. Περνούμε και το κύριο ρέμα και στην άλλη όχθη ανηφορίζουμε έντονα σε δύσβατη ατραπό, βοηθούμενοι από τα κόκκινα σημάδια. Τελικά φθάνουμε στη βάση του μεγάλου καταρράκτη. Το θέαμα και το αίσθημα είναι φανταστικό, απερίγραπτο,  ειδικά  όταν το ρέμα κατεβάζει πολλά νερά.

        Eπιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι πίσω στο καλύβι κάτω από τη Ράσοβα και συνεχίζουμε στον κατηφορικό δρόμο. Πιο κάτω βλέποντας τον κέδρο πάμε αριστερά μέσα σε κτήμα, που το διασχίζουμε και από την άλλη πλευρά βαδίζουμε σε τσιμεντόδρομο. Συναντώντας τα πρώτα σπίτια του Πουρίου βρίσκουμε στενό κατηφορικό καλντερίμι, που μας κατεβάζει στην άσφαλτο στην είσοδο του χωριού.

Χορευτό-Ζαγορά-Παναγία Ράσοβα-Πουρί (κυκλική)

Η παραλία Παρίσαινα με το αρχοντικό Πάντου. Στο βάθος το Χορευτό.

Απόσταση: 16,7 χλμ.  

Χρόνος: 8 ώρες (με στάσεις)

Υψόμετρο: από 0 μ. (Χορευτό) έως 700 μ. (μέγιστο)

Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 906 μ.

Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες

Πόσιμο νερό στη διαδρομή: ναι (Σωτήρα, Ράσοβα, Πουρί, Χορευτό)

Αρχή/τέλος: παραλία Χορευτού, στη στροφή του δρόμου προς Ζαγορά

Κατεβάστε ίχνος GPS:  από το Wikiloc 

                                          LINK TO ENGLISH PAGE

  

Powered by Wikiloc

     Αυτή είναι μια αρκετά μεγάλη κυκλική πορεία που ενώνει Ζαγορά και Πουρί με ορεινή και παραθαλάσσια διαδρομή, στην οποία μπορούμε να θαυμάσουμε έστω από μακριά τον μεγάλο καταρράκτη στον Μεγαλόβραχο, εφόσον η πορεία μας πραγματοποιηθεί την άνοιξη που κατεβάζει αρκετό νερό. Αντιθέτως, το καλοκαίρι το νερό στερεύει.

    Ξεκινώντας από την παραλία του Χορευτού, βαδίζουμε αρχικά στην άσφαλτο που αφήνει την παραλία και ανηφορίζει προς τη Ζαγορά. Αμέσως όμως την αφήνουμε προς τα δεξιά, παίρνοντας τον τσιμεντόδρομο προς το ξενοδοχείο ''Αιγεύς''. Ο δρόμος έχει πλακόστρωτη λωρίδα στη μέση και πρόκειται για τσιμεντοστρωμένο καλντερίμι, το οποίο ανηφορίζει έντονα. Το τσιμεντάρισμα σταματά παραπάνω και αποκαλύπτονται  οι πέτρες του καλντεριμιού. Κατολισθήσεις του εδάφους και ένα πεσμένο δέντρο μας δυσκολεύουν κάπως, ωστόσο καταφέρνουμε να περάσουμε και βγαίνουμε σε χωματόδρομο. 

Στο καλντερίμι Χορευτό-Σωτήρα, σαν σε ζούγκλα

    Εδώ υπάρχουν δύο επιλογές για τη συνέχεια: Στην πρώτη (που ακολουθεί το ίχνος της καταγραφής της πορείας μας εδώ), πάμε δεξιά στο δρόμο και σε πενήντα μέτρα σε διχάλα αριστερά ανηφορικά. Μέσα στο δρόμο κάπου διακρίνονται στοιχεία καλντεριμιού. Ο δρόμος ανηφορίζει με ελιγμούς και φθάνουμε σε διασταύρωση, όπου πάμε δεξιά. Μετά από πενήντα μέτρα, φεύγει άλλος δρόμος αριστερά και τον ακολουθούμε ανηφορίζοντας. Πάλι διακρίνουμε στοιχεία καλντεριμιού μέσα στο δρόμο, ο οποίος περνά δίπλα από ένα κτήμα, βαδίζουμε για λίγο σε ίσιωμα, και μετά από λίγη ανηφόρα σε τσιμενταρισμένο δρόμο-καλντερίμι συναντούμε τσιμενταύλακα. Εδώ ενώνεται η πορεία μας με το μονοπάτι της δεύτερης επιλογής, που έχει σήμανση με τετράγωνα πινακιδάκια και κόκκινα σημάδια. Δεξιά επάνω το καλντερίμι αποκαλύπτεται ξανά, φαρδύ και καθαρό και το ακολουθούμε. Λίγο παραπάνω όμως ξαναγίνεται τσιμενταρισμένος δρόμος. 

Το Χορευτό από ψηλά

     Συνεχίζοντας, περνάμε από παλιό πέτρινο σπίτι, παραπάνω ένα μεγαλύτερο που τώρα ανακαινίζεται, κατόπιν ο δρόμος κάνει στροφή δεξιά και εκατόν πενήντα μέτρα μετά τη στροφή (προσοχή στα σημάδια), πάμε αριστερά σε στενό δρόμο και αμέσως δεξιά σε μονοπάτι, το οποίο μας ξαναβάζει στο καλντερίμι που είναι λίγο παραπάνω,  ανηφορίζοντας σε δάσος αγριοκαστανιάς. Παραπάνω συναντούμε αγροτικό δρόμο πάνω σε στροφή του και αμέσως ξαναμπαίνουμε στο καλντερίμι. Το κομμάτι αυτό έχει υποστεί ζημιά από καθιζήσεις του εδάφους και χρειάζεται προσοχή. Επίσης χρειάζεται ευλυγισία για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο ορισμένων πεσμένων δέντρων, που οι καλόμοιροι αρμόδιοι, όποιοι κι αν είναι αυτοί, έχουν αφήσει άκοπα πάνω στο καλντερίμι.

     Τελικά βγαίνουμε σε στενό αγροτικό δρόμο δίπλα σε παχνί ζώων. Σε λίγα μέτρα συναντούμε φαρδύτερο ανηφορικό χωματόδρομο. Περνάμε δίπλα από το νεκροταφείο και αμέσως μετά φθάνουμε στην εκκλησία της Μεταμορφώσεως, που οι ντόπιοι τη λένε Σωτήρα, στην ομώνυμη συνοικία της Ζαγοράς. Η εκκλησία είναι χτισμένη το 1889 μετά την καταστροφή του παλαιού ναού, που χρονολογούνταν από το 1168, από καθιζήσεις και πυρκαϊά.

Μεταμόρφωση (Σωτήρα) Ζαγοράς

    Μπαίνουμε μέσα στον περίβολο της εκκλησίας, ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια και αριστερά μας υπάρχει βρύση με άφθονο δροσερό νερό, για να μας ξεδιψάσει μετά από την έντονα ανηφορική πορεία. Ανεβαίνουμε λίγα ακόμα σκαλοπάτια και μπαίνουμε σε ανηφορικό τσιμεντόδρομο με καλντερίμι στη μέση (οδός ΒΟΛΤΟΥ), που σε λίγο μας βγάζει στον κύριο δρόμο της Ζαγοράς, δίπλα στο πρώην ξενοδοχείο ''Ανάσα''. Εδώ πάμε αριστερά στην άσφαλτο  και μετά από λίγο την αφήνουμε λοξά προς τα δεξιά. Ανηφορίζουμε συνεχώς ανάμεσα στα σπίτια της συνοικίας της Σωτήρας με ζιγκ ζαγκ βαδίζοντας σε καλντερίμι, άλλοτε τσιμενταρισμένο και άλλοτε ατόφιο. Περνούμε κοντά σε μια παλιά χαρακτηριστική βρύση, την Πλατανόβρυση.

Πλατανόβρυση Ζαγοράς

    Βγαίνουμε από το χωριό και βαδίζουμε πλέον σε αγροτικό δρόμο, τσιμενταρισμένο ή χωμάτινο. Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε έχοντας γενική κατεύθυνση δυτική. Περπατώντας, φθάνουμε σε ένα σημείο απ` όπου βλέπουμε από μακριά τον καταρράκτη του Μεγαλόβραχου, τον μεγαλύτερο του Πηλίου, ένα εντυπωσιακό θέαμα, ιδίως αν η πορεία μας γίνεται την ανοιξη που λιώνουν τα χιόνια και κατεβαίνουν πολλά νερά. Το καλοκαίρι το νερό στερεύει. Πιο πέρα ο δρόμος περνά το ρέμα του Καλοκαιρινού (σε επίπεδο υψηλότερο από τον καταρράκτη) καθώς και άλλα δύο-τρία δευτερεύοντα ρέματα, που κι αυτά κατεβάζουν αρκετό νερό την άνοιξη, και στη συνέχεια κατηφορίζουμε, φθάνοντας στην εκκλησία της Παναγίας Ράσοβας. 

Παναγία Ράσοβα Ζαγοράς

    Αυτό είναι από τα πιο παλιά μοναστήρια του Πηλίου και συγκεκριμένα μέσα στα πέντε παλαιότερα του βουνού των Κενταύρων. Δημιουργήθηκε το 1250 περίπου, ίσως και πιο πριν. Στοιχεία για το μοναστήρι υπάρχουν από το 1270. Πρόκειται για ένα μεγάλο μοναστήρι της εποχής με κελιά γύρω-γύρω. Σήμερα διασώζεται μόνο η εκκλησία (το καθολικό), και αυτό όχι σε καλή κατάσταση. Έχουν χαλάσει και πολλές τοιχογραφίες.  Κατά καιρούς έγιναν προσπάθειες συντήρησης με αντιστηρίγματα και διάφορες επισκευές. Όσο για τα κελιά και λοιπά κτίσματα, αυτά από καιρό έχουν καταστραφεί και έχουν πέσει. Το μοναστήρι έχει εγκαταλειφθεί εδώ και πολλά χρόνια (ο τελευταίος μοναχός απεβίωσε  το 1885). Τελευταία, μετά από καταστροφές που προκάλεσαν λαθρανασκαφείς που έψαχναν για λίρες, παραμένει πάντοτε κλειδωμένο, εκτός από την ημέρα της γιορτής του στις 21 Νοεμβρίου (Εισόδια της Θεοτόκου).

    Αντιγράφω από το βιβλίο του Νίκου Διαμαντάκου ''Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς'': ''Ο καθολικός ναός περιβαλλόταν από διώροφα κελλιά που απάρτιζαν ένα οικοδομικό συγκρότημα που έμοιαζε με φρούριο. Η μοναδική του είσοδος ήταν στην ανατολική πλευρά, στην πρόσοψη ορθογώνιας χτιστής προεξοχής. Εκλεινε με χοντρή ξύλινη πόρτα, που ασφάλιζε με καταρράκτη. Από πάνω ήταν σε καμπυλωτή εσοχή  η εικόνα των Εισοδίων της Θεοτόκου.Έπειτα έμπαινες σε μια στοά, που οδηγούσε στην αυλή. Κατά μήκος των τεσσάρων τοίχων από την εσωτερική πλευρά υπήρχε χαγιάτι, που στηριζόταν με χτιστές πέτρινες αψίδες. Το ισόγειο ήταν χωρισμένο σε στάβλους κι αποθήκες. Έίχε και δύο φούρνους. Στον οροφο ήταν τα κελιά των μοναχών, το αρχονταρίκι και οι ξενώνες. Στη βορειοδυτική γωνιά του ορόφου υπήρχε παρεκκλήσι των Αγίων Ασωμάτων για τις καθημερινές τελετουργίες.Το διάστημα μεταξύ του ναού και των κελιών ήταν στενό, έτσι που τα χαγιάτια λίγο απείχαν από τη σκεπή του ναού. Αυτό το κτιριακό συγκρότημα λαβώθηκε απ` τα χτυπήματα του χρόνου...Πρώτα έπεσε η βορινή πλευρά. Το 1955, τη μέρα της γιορτής του, το επισκέφθηκα και θυμάμαι ότι κρατούσε ακόμη η νότια και ανατολική πλευρά, με πολλά βέβαια ρήγματα απ` το μεγάλο σεισμό εκείνης της χρονιάς. Ανέβηκα με την παρέα μου τα τρεμάμενα σκαλιά, βηματίσαμε με προσοχή πάνω στα σάπια σανίδια του χαγιατιού και ήπιαμε καφέ στο γωνιακό ευρύχωρο οντά με τους φαρδιούς καναπέδες και το μεγάλο τζάκι. Η κατάσταση των κτισμάτων χειροτέρεψε με τον καταστρεπτικό σεισμό του Φλεβάρη της επόμενης χρονιάς. Χρόνο με το χρόνο, το μοναστήρι ερειπώθηκε τελείως. Για να αποφεχθούν ατυχήματα και να ευπρεπιστεί ο χώρος, το εκκλησιαστικό συμβούλιο της Μεταμόρφωσης αποφάσισε την κατεδάφιση με μπουλντόζα των υπολλειμμάτων των κελιών και τον καθαρισμό του χώρου από τα μπάζα. Έτσι έμεινε μόνο η εκκλησία για να θυμίζει την ύπαρξη μεγάλης μονής.'' 

    Αφήνουμε το παλιό μοναστήρι στην μοναξιά και την ησυχία του και κατηφορίζουμε λίγο ακόμα στον δρόμο. Διασταύρωση δεξιά με καλύβι οδηγεί με δύσβατο μονοπάτι στον περίφημο καταρράκτη Μεγαλόβραχο (δείτε τη διαδρομή Πουρί-Καταρράκτης Μεγαλόβραχος (κυκλική)  Μόλις φθάσουμε σε μεγάλο κέδρο αειστερά μας, στρίβουμε αριστερά και διασχίζουμε κτήμα με μηλιές. Στην άλλη άκρη του κτήματος ξαναμπαίνουμε σε δρόμο, ο οποίος μας φέρνει στην επάνω συνοικία του Πουρίου. Δεξιά μας βρίσκουμε στενό κατηφορικό καλντερίμι και βαδίζουμε σ` αυτό. Μας βγάζει στην είσοδο του χωριού, στον ασφαλτόδρομο. Εδώ υπάρχει και βρύση με νερό. Βαδίζουμε για λίγο στην άσφαλτο και σε λίγο φθάνουμε στο πάρκινγκ,  όπου καταλήγει ο ασφαλτόδρομος. Αριστερά μας είναι η ταβέρνα του Μάκη. 

Κατηφορίζοντας στο καλντερίμι

    Εδώ πάμε δεξιά κατηφορικά, σε τσιμεντόδρομο. Λίγο παρακάτω, στο ύψος του παλιού Δημοτικού σχολείου, ο δρόμος στρίβει δεξιά και το καλντερίμι αποκαλύπτεται σε άριστη κατάσταση αριστερά, κατηφορίζοντας έντονα. Παρακάτω βγαίνουμε λοξά σε στενό ασφαλτόδρομο δίπλα σε μεγάλο πλατάνι και δεξαμενή. Μετά από είκοσι μέτρα κατηφορικά στο δρόμο ξαναβρίσκουμε το καλντερίμι, το οποίο παρακάτω διασχίζει την άσφαλτο στην κάτω συνοικία του Πουρίου και συνεχίζει προς το νεκροταφείο. Αφού περάσουμε το νεκροταφείο και την εκκλησία, το καλντερίμι φεύγει αριστερά από το δρόμο που βαδίζουμε (προσοχή στα κόκκινα σημάδια).

Πουρί

    Κατηφορίζουμε άλλοτε σε μονοπάτι και άλλοτε σε καλντερίμι, στην αρχή σε δασωμένο μέρος και κατόπιν σε μακία βλάστηση, σε ένα γαλήνιο τοπίο έχοντας στον ορίζοντα το Αιγαίο. Τελικά μπαίνουμε σε αγροτικό δρόμο, που κατηφορίζει προς τα νοτιοανατολικά. Eδώ από κάτω (πηγαίνει μονοπάτι) βρίσκεται το πολύ όμορφο εκκλησάκι του Αη Γιάννη. Σε λίγο ο δρόμος μας, τσιμενταρισμένος στα τελευταία μέτρα, βγαίνει πάνω σε φουρκέτα ασφαλτόδρομου. Βαδίζουμε ευθεία στην άσφαλτο κατηφορίζοντας και πιο κάτω κάνει νέα φουρκέτα, με απότομη στροφή αριστερά προς την παραλία Ελίτσα, όπου εκεί υπάρχει και το γραφικό εξωκκλήσι Άγιοι Πάντες. Εμείς συνεχίζουμε ευθεία σε  χωματόδρομο. Περνάμε το ρέμα του Καλοκαιρινού από τσιμεντένιο γεφύρι, αφήνουμε διασταύρωση με χωματόδρομο δεξιά (που πάει προς Χορευτό) και περνώντας δίπλα στο ομώνυμο εκκλησάκι, φθάνουμε στην παραλία της Ανάληψης. Το εκκλησάκι είναι καινούριο, γιατί το ρέμα έκανε μεγάλη πλημμύρα στο πρόσφατο παρελθόν και παρέσυρε το παλιό ξωκλήσι, εξαφανίζοντάς το τελείως.

Παραλία Ανάληψη

    Βαδίζουμε λοιπόν στην κροκαλωτή παραλία, περνούμε μπροστά από μια ταβέρνα (''Πλυμάρι'') και φθάνοντας στο τελευταίο σπίτι, ανεβαίνουμε λίγα σκαλοπάτια και συνεχίζουμε σε μονοπάτι, που ανηφορίζει με ελιγμούς (υπάρχει και άλλο μονοπάτι πιο δύσβατο λίγα μέτρα πιο πέρα αλλά προτιμούμε το πρώτο). Λίγο πιο πάνω, έχουμε δεξιά μας ένα εξοχικό σπίτι. Συνεχίζουμε ανηφορικά και βρίσκουμε μονοπάτι με κόκκινα σημάδια, που σε λίγα μέτρα μας φέρνει στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου, κάτω από τη σκιά των δέντρων.

Άγιος Νικόλαος

        Από εδώ κατηφορίζουμε σε στενό τσιμεντόδρομο και μετά περνούμε ανάμεσα από περιφράξεις, μέχρι που συναντούμε το αυθεντικό μονοπάτι. Εδώ συνέβη πριν κάποια χρόνια κατολίσθηση του εδάφους που εξαφάνισε το μονοπάτι, και έτσι είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε την παράκαμψη από το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου. Περνούμε δίπλα από ένα πέτρινο σπίτι και κατόπιν το μονοπάτι φαρδαίνει και κινούμαστε λίγο πάνω από τη θάλασσα, σε μια διαδρομή μεγάλης ομορφιάς, που δε θέλεις να τελειώσει.

    Περνούμε πάνω από την παραλία ''Τούρκου'' ή ''Τουρκοπηγή'' και αρχίζουμε να συναντούμε τμήματα καλντεριμιού, που ολοένα πυκνώνουν. Σε ένα σημείο υπάρχει προσκυνητάρι χτισμένο στην άκρη του βράχου. Μας είπανε (μαρτυρία Αδάμ Γάκη) ότι χτίστηκε από κάποιον Ζαγοριανό, ονόματι Ρούσσης, ο οποίος βρήκε μια εικόνα μέσα στη θάλασσα.

Το προσκυνητάρι ανάμεσα Τουρκοπηγή-Παρίσαινα

            Σε λίγο, αφού περάσουμε δίπλα από το θαυμάσιο ανακαινισμένο αρχοντικό Πάντου (από εκεί και το Πάντειο πανεπιστήμιο), το καλντερίμι μας κατεβάζει στη μεγάλη αμμουδερή παραλία της Παρίσαινας. Παραλίες, αυτή και η Τούρκου με ''χίπικο'' άρωμα, με ελεύθερη κατασκήνωση και γυμνισμό από νεαρούς και όχι μόνο.

Παραλία Παρίσαινα

    Βαδίζουμε κατά μήκος της παραλίας (στη μέση της περίπου θα βρούμε και βρύση) και στην άλλη άκρη βρίσκουμε πάλι μονοπάτι-καλντερίμι, που περνά τα βραχάκια και μετά γίνεται δρόμος, που μας φέρνει στην βόρεια άκρη της μεγάλης τουριστικής παραλίας του Χορευτού, στη στροφή της ασφάλτου απ` όπου ξεκίνησε η πορεία μας.

Χορευτό

Πουρί - Τρία Γεφύρια (κυκλική)

Το γεφύρι του Πόρου

LINK TO ENGLISH PAGE

 Απόσταση: 23,0 χλμ.
Διάρκεια: 9 ώρες με τις στάσεις, καθαρός χρόνος πορείας 7.35΄
Υψόμετρο: από 430 μ. (Πουρί) σε 710 μ. (μέγιστο) σε 165 μ. (ελάχιστο)
Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 1025 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: ναι (Άγιος Γεώργιος, Πυργάκια, Ξερόρεμα)
Αφετηρία/τερματισμός: Πάρκινγκ του Πουρίου (στροφή λεωφορείων)
Κατεβάστε ίχνος GPS: από το Wikiloc

Powered by Wikiloc

         Mε αυτήν τη μεγάλη εννιάωρη κυκλική πορεία επισκεπτόμαστε τα τρία πέτρινα τοξωτά γεφύρια (Πόρος, Πυργάκια και Διακουμή)  που βρίσκονται κοντά στο Πουρί στην περιοχή της Παλιάς Μιτζέλας, από τα ερείπια της οποίας επίσης περνάμε. Aν κάποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για τα γεφύρια, αξίζει να αναζητήσει το βιβλίο του αείμνηστου Νίκου Χαρατσή ''Πέτρινα τοξωτά γεφύρια στo Πήλιο''.

             Ξεκινώντας από τη στροφή των λεωφορείων στο πάρκινγκ του Πουρίου, βαδίζουμε στο δρόμο που συνεχίζει με κατεύθυνση βορινή και είναι αρχικά τσιμεντοστρωμένος. Ο δρόμος κινείται σε ίσιωμα ή ελαφρά ανηφορικά και στις διασταυρώσεις αποφεύγουμε τους κατηφορικούς δρόμους, μένοντας στον φαρδύτερο, πατημένο δρόμο και παρατηρώντας τα σημάδια με την κόκκινη μπογιά.

Ρεματιά Λαγωνίκας

             Μετά από 3,5 χιλιόμετρα, φθάνουμε σε διχάλα στη θέση Κόκα, όπου υπάρχει πινακίδα. Ο  φαρδύτερος δρόμος αριστερά ανηφορίζει προς ''Αγία Μαρίνα''. Εδώ παίρνουμε τον στενότερο δρόμο δεξιά, ο οποίος κατηφορίζει ελαφρά.  Δεξιά μας όπως βαδίζουμε, έχουμε τη μεγάλη ρεματιά της Λαγωνίκας. Αφού περάσουμε από διάφορα κτήματα, κυρίως με μηλιές, φθάνουμε σε σημείο όπου αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουμε δεξιά στο μονοπάτι μέσα σε δάσος οξιάς. Μέχρις εδώ έχουμε βαδίσει περίπου μιάμιση ώρα σε αμαξιτό δρόμο από το Πουρί.

Κάτω στο ρέμα της Λαγωνίκας

               Αφού βαδίσουμε περίπου μισή ώρα ακόμα στο μονοπάτι φθάνουμε  στο γεφύρι του Πόρου, που βρίσκεται σε υψόμετρο 622 μέτρα. Είναι άγνωστο πότε και από ποιον χτίστηκε, κατά πάσα πιθανότητα πάντως πρέπει να έγινε από Ηπειρώτες μαστόρους επί Τουρκοκρατίας και συνεχίζει να διατηρείται σε καλή κατάσταση. Από εδώ συνέχιζε κανείς δυτικά προς Αντοβίτο, Άνω Κερασιά, Μονή Σουρβιάς και Κοκκινόγεια ή βόρεια προς τον Αγιο Γεώργιο όπως θα πάμε εμείς. Το άνοιγμα του τόξου του, μετρημένο από τον Χαρατσή, είναι δέκα μέτρα και το ύψος του 7,70 μέτρα. Για το όνομα Πόρος υπάρχουν δύο εκδοχές: Η μία ότι προέρχεται από την όμοια αρχαία ελληνική λέξη που σημαίνει ''πέρασμα'', και η άλλη από το σλάβικο poroj που σημαίνει ''χείμαρρος με τρεχούμενα νερά''. Πράγματι, στο σημείο αυτό το ρέμα έχει πάντοτε νερό, και αν προσέξουμε θα δούμε και πέστροφες, προερχόμενες ίσως από το γόνο που έριξε τη δεκαετία του 1970 ο Αλφόνς Χοχάουζερ (περισσότερα στο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου ''Ποιος θυμάται τον Αλφόνς'').

Γεφύρι Πόρου

                                                   Περνούμε το γεφύρι και συνεχίζουμε στο  ανηφορικό μονοπάτι. Λίγο παραπάνω υπάρχει διασταύρωση, όπου το φαρδύτερο μονοπάτι αριστερά πηγαίνει προς τη λάκκα του Άνω Πόρου και προς Άνω Κερασιά. Εμείς παίρνουμε το δεξιό στενότερο μονοπάτι προς τον Κάτω Πόρο. Φθάνοντας στο άνοιγμα, έχουμε στην άκρη από τα βράχια ένα σημείο εντυπωσιακής θέας προς τη ρεματιά της Λαγωνίκας, κατάφυτης από πυκνό δάσος οξιάς.

Στον Κάτω Πόρο, αγναντεύοντας τη ρεματιά  (ο οδηγός μας Κώστας Χιώτης)

        Αρχίζουμε τώρα να κατηφορίζουμε πάνω στη ράχη με κατεύθυνση βόρεια. Το μονοπάτι δεν είναι πάντοτε εμφανές, αλλά μας βοηθούν τα κόκκινα σημάδια. Διασχίζουμε ανηφορικά ένα πετρωτό ξέφωτο (''Αλωνάκι'') και ξαναμπαίνουμε στο δάσος. Πιο πέρα υπάρχει διασταύρωση, όπου ένα μονοπάτι ανηφορίζει αριστερά προς τον Άνω Πόρο (και αυτό με κόκκινα σημάδια). Εμείς συνεχίζουμε ευθεία και κατεβαίνουμε για να περάσουμε το ρέμα της Σκάλας, σε ένα υποβλητικό σημείο με μεγάλα βράχια. Μετά το ρέμα βαδίζουμε σε στενό χορταριασμένο χωματόδρομο, που μας φέρνει στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Εδώ τρέχει πόσιμο νερό από μία σωλήνα και είναι κατάλληλο μέρος για μια στάση. Κοντά στον Άγιο Γεώργιο βρίσκεται και η τοποθεσία ''Γράμματα'', με βραχογραφίες από την Τουρκοκρατία, αλλά, αν και ψάξαμε, δε μπορέσαμε να την εντοπίσουμε.

Στον Άγιο Γεώργιο

      

Τα Γράμματα (φωτογραφία από το διαδίκτυο)

        Συνεχίζουμε στον χωματόδρομο και σε λίγο φθάνουμε σε διασταύρωση, όπου πάμε δεξιά κατηφορικά (αριστερά ο δρόμος πηγαίνει προς Κοκκινόγεια-Άνω Κερασιά). Μετά από μία ώρα πορείας, φθάνουμε σε διασταύρωση με πινακίδες. Εδώ είμαστε στην περιοχή Πυργάκια, κοντά στο ομώνυμο γεφύρι. Στρίβουμε αριστερά στο δρόμο και σε λίγο, προσέχοντας στη δεξιά πλευρά του δρόμου βρίσκουμε το μονοπάτι, που μας κατεβάζει στο γεφύρι. Είναι το χαμηλότερο και λεπτότερο από τα τρία (άνοιγμα τόξου 10,65 και ύψος 5,50), ωστόσο διατηρείται και αυτό σε ικανοποιητική κατάσταση. Το ρέμα Καπνούτση που περνούμε εδώ συνήθως δεν έχει νερό, όμως φαίνεται ότι τα παλιότερα χρόνια κατά περιόδους θα κατέβαζε αρκετό, ώστε να υπάρχει ανάγκη να χτιστεί γεφύρι. Το ρέμα αυτό καταλήγει στην παραλία Κολοκυθάκι.

Γεφύρι Πυργάκια

           Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, βγαίνουμε πάλι στο δρόμο, όπου μετά από είκοσι μέτρα υπάρχει στη δεξιά πλευρά μια βρυσούλα που τρέχει λίγο νεράκι (στερεύει το καλοκαίρι). Μετά από πενήντα μέτρα ακόμα στο δρόμο, προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια, βρίσκουμε δεξιά τη συνέχεια του μονοπατιού που θα μας φέρει στα χαλάσματα της Παλιάς Μιτζέλας (παλιότερη ονομασία Μουντζέλες, βλάχικο τοπωνύμιο από τη λέξη μούντζι, που σημαίνει βουνό). To χωριό καταστράφηκε το 1828 από τους Τούρκους και δεν ξανακατοικήθηκε έκτοτε. Μέχρι πριν λίγα χρόνια διατηρούνταν η κόγχη του ναού της Παναγίας, όμως δυστυχώς άθλιοι λαθρανασκαφείς πρόσφατα την κατέστρεψαν εντελώς, ψάχνοντας για λίρες...

Ενας σωρός από πέτρες, ό,τι απέμεινε από την εκκλησία της Παναγίας στην Παλιά Μιτζέλα

         Μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η βασίλισσα Αμαλία παραχώρησε στους πρόσφυγες κατοίκους μιαν έκταση στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου κοντά στα τότε σύνορα με την Τουρκία, όπου χτίστηκε η σημερινή Νέα Μιτζέλα ή Αμαλιάπολη.
        Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, φθάνουμε στη ράχη όπου έχουμε πάλι μπροστά μας τη ρεματιά της Λαγωνίκας. Κατηφορίζουμε σε καλντερίμι και φθάνουμε στο μεγάλο πέτρινο γεφύρι του Διακουμή, θεμελιωμένο σε μεγάλους βράχους στις όχθες της ρεματιάς. Χτισμένο κι αυτό από Ηπειρώτες μαστόρους, διατηρείται επίσης σε αρίστη κατάσταση, περήφανο δείγμα της ακμής των χωριών του Πηλίου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το ύψος του φθάνει τα 12,50 μ. και έχει άνοιγμα  12,20 μ.

Γεφύρι Διακουμή

          Μετά το γεφύρι βγαίνουμε σε δρόμο (αριστερά κατηφορίζει προς την παραλία του Οβριού, όπου καταλήγει η ρεματιά της Λαγωνίκας) και βαδίζουμε σε αυτόν προς τα δεξιά (ανατολικά). Μετά από δύο χιλιόμετρα περίπου, εκεί που ο κύριος δρόμος κάνει κατηφορική αριστερή στροφή, πάμε λοξά δεξιά σε στενό χωματόδρομο, από το τέρμα του οποίου συνεχίζει μονοπάτι-καλντερίμι που μας κατεβάζει σε άλλη ρεματιά, το Ξερόρεμα. Αυτή θα είναι και η τελευταία ρεματιά που θα περάσουμε.

          Ανηφορίζοντας στην άλλη πλευρά του ρέματος, συναντούμε πηγή νερού που αναβλύζει από το βράχο, στη ρίζα ενός μεγάλου πλατανιού. Βγαίνουμε σε δρόμο που ανηφορίζει λίγο ακόμα και μετά βαδίζουμε σε ίσιωμα. Δεξιά λοξά ανηφορίζει τσιμεντόδρομος, που επίσης οδηγεί στο Πουρί. Εμείς προτιμούμε να βαδίσουμε ευθεία στο δρόμο μας και σε λίγο συναντούμε ασφαλτόδρομο πάνω σε στροφή του. Ανηφορίζοντας ομαλά ευθεία στην άσφαλτο, φθάνουμε στην κάτω συνοικία του Πουρίου. Από την σκεπαστή βρύση που θα δούμε δεξιά στο δρόμο ανηφορίζει καλντερίμι, το οποίο μας βγάζει πιο πάνω στην άκρη του πάρκινγκ, από όπου αρχίσαμε την πορεία μας.

Θέα από το Πουρί προς Χορευτό

        
         ΥΓ. Ευχαριστούμε τον μπαρμπα-Γιάννη Δελετζέ και τον Κώστα Χιώτη από το Πουρί, που μας βοήθησαν να βρούμε τη σωστή πορεία του μονοπατιού από τον Πόρο στον Άγιο Γεώργιο.

 

Bένετο - Πουρί (Ο2)

Απόσταση: 21,5 χλμ.
Διάρκεια: 8,5-9 ώρες (καθαρός χρόνος πορείας 6.45')
Υψόμετρο: από 240 μ. (Βένετο) σε 0 μ. (Λιμνιώνας) σε 450 μ. (Πουρί)
Συνολική ανάβαση: 1083 μ. Συνολική κατάβαση: 881 μ.
Σήμανση: πινακίδες Ο2, κόκκινα σημάδια
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: Πυργάκια, Νεράκι
Κατεβάστε ίχνος GPS:   από το Wikiloc   από το Everytrail

         Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες και ομορφότερες πορείες στο Πήλιο, μια μεγάλη διάσχιση στην τελευταία παρθένα περιοχή που έχει απομείνει στο βουνό των Κενταύρων, τμήμα του εθνικού μονοπατιού Ο2. Περνούμε από δύο πέτρινα γεφύρια (Πυργάκια και Διακουμή), από την ερημική παραλία του Λιμνιώνα και από το ερειπωμένο χωριό της Παλιάς Μιτζέλας.  Με δυο λόγια, είναι μια πορεία που συμπυκνώνει όλη την άγρια ομορφιά του Πηλίου και όποιος έχει την τύχη να την πραγματοποιήσει, σίγουρα θα του μείνει αξέχαστη.

         Οι συγκοινωνίες δε βολεύουν (το Βένετο δεν έχει λεωφορείο, το Πουρί έχει μόνο ένα (ή τρία τις καθημερινές) δρομολόγιο προς Ζαγορά-δείτε στο www.ktelvolou.gr)  και πρακτικά ο μόνος τρόπος να μετακινηθούμε στην αρχή και το τέλος της διαδρομής είναι με μισθωμένο λεωφορείο ή ταξί. Αν επιλέξουμε να περπατήσουμε από Βένετο προς το Πουρί, έχουμε το πλεονέκτημα ότι στο δεύτερο μισό της διαδρομής είμαστε κοντά σε αγροτικούς δρόμους, έτσι αν κάποιος από την ομάδα αντιμετωπίσει πρόβλημα προς το τέλος, είναι σχετικά πιο εύκολο να έρθει βοήθεια με κάποιο αγροτικό αυτοκίνητο. Προσοχή, να έχουμε αρκετό νερό μαζί μας, ιδίως αν περπατάμε το καλοκαίρι,. Καλό είναι επίσης να φοράμε μακρύ παντελόνι και να έχουμε μαζί μας ένα κλαδευτήρι για τη βλάστηση.
          Το Πουρί και το Βένετο έχουν εστιατόριο ανοικτό όλο το χρόνο. Στο Πουρί θα βρούμε δύο ξενώνες για να μείνουμε (Αλισάχνη, Πανόραμα) όπως επίσης μπορούμε να μείνουμε και στο Βένετο (Veneto Apartments). Aπό Βένετο μπορούμε να συνεχίσουμε την άλλη μέρα περπατώντας προς Κεραμίδι, Καμάρι ή Μονή Φλαμουρίου-Άνω Κερασιά. Από Πουρί μπορούμε να συνεχίσουμε προς Χορευτό  (και στη συνέχεια προς Ζαγορά ή Αη Γιάννη), όπως επίσης και προς Μακρινίτσα μέσω Λαγωνίκας ή μέσω Δυτικού Καταφυγίου. 

         Από το πάρκινγκ των αυτοκινήτων στο Βένετο ανεβαίνουμε στην πλατεία και μετά στα σκαλοπάτια προς το δρόμο από πάνω, στον οποίο βαδίζουμε προς τα αριστερά (ανατολικά). Περνούμε από εκκλησάκι (Άγιος Νικόλαος) όπου υπάρχει και μια βρύση κάτω αριστερά, βγαίνουμε από το χωριό και συνεχίζουμε στο δρόμο, αφήνοντας δεξιά διασταυρώσεις με τις διαδρομές που πάνε για Άνω Κερασιά και Μονή Φλαμουρίου. Στο δεύτερο μαντρί που θα συναντήσουμε (υπάρχει πινακίδα), αφήνουμε το δρόμο προς τα δεξιά και βρίσκουμε το μονοπάτι-καλντερίμι. Από δώ θα περάσουν τουλάχιστον τέσσερις ώρες πορείας μέχρι να ξανασυναντήσουμε δρόμο.

Κατεβαίνοντας προς το Κακόρεμα

       Βαδίζοντας σε πετρώδες έδαφος με αραιή βλάστηση, περνούμε το Κακόρεμα και μετά μια δεύτερη ρεματιά, ανεβαίνουμε σε πετρώδες πλάτωμα και φθάνουμε στο (παρατημένο πια) μαντρί του Γιώργου Βασιλείου. Εδώ το μονοπάτι είναι ασαφές. Όμως ανηφορίζοντας ελαφρά από το μαντρί, λίγο πιο πάνω από την περίφραξη, βλέπουμε αριστερά τα κόκκινα σημάδια και βρίσκουμε το μονοπάτι που κατεβαίνει προς μιαν άλλη ρεματιά, τη Βαθουλωμένη.

Η ρεματιά Βαθουλωμένη

                Μετά τη ρεματιά αυτή, βαδίζουμε σε μονοπάτι-καλντερίμι παράλληλο με την ακτογραμμή, περίπου πενήντα μέτρα ψηλότερα από τη θάλασσα. Αφήνουμε αριστερά διασταύρωση με μπλέ σημάδια, που οδηγεί στον ερειπωμένο ταρσανά της μονής Φλαμουρίου (Άγιος Νικόλαος). Από κάποια σημεία φαίνεται η βραχώδης ακτή με τις θαλασσοσπηλιές, οι αρχαίοι Ιπνοί, όπου τσακίστηκε ο στόλος του Ξέρξη το 480 π.Χ.

Οι θαλασσοσπηλιές

          Αφήνουμε δεξιά δύο στενά μονοπάτια με μπλέ σημάδια που πάνε προς Παλιόκαστρο- Φλαμούρι και Νικόλα Λάκκα-Άνω Κερασιά και πιο πέρα κατεβαίνουμε μέσα στην κοίτη της ρεματιάς Αγραλέξη, που είναι το όριο των κτηματικών περιοχών Φλαμουρίου και Παλιάς Μιτζέλας. Βαδίζοντας για λίγο μέσα στη ρεματιά,  βγαίνουμε στην όμορφη βοτσαλωτή ακρογιαλιά του Λιμνιώνα, σε τρεις ώρες περίπου από το ξεκίνημά μας. Εδώ υπάρχουν κάποια ερείπια και ένα παλιό πηγάδι, καθώς η παραλία στο παρελθόν χρησίμευε για τη μεταφορά ξυλείας και άλλων αγαθών με καΐκια.  Επαναστάτες και αντάρτες κάθε λογής και ο θρυλικός Αλφόνς την είχαν για λημέρι τους (διαβάστε το βιβλίο του Werner Helwig ''Οι ληστές του βυθού'', εκδόσεις iWrite).

Λιμνιώνας

       Συνεχίζουμε στο μονοπάτι που ανηφορίζει από την άκρη της παραλίας στην άγρια πλαγιά, απομακρυνόμενο από τη θάλασσα. Κάνοντας αρκετή πορεία σε ωραίο δασωμένο μονοπάτι, περνούμε το Κερασόρεμα και ύστερα βγαίνουμε σε δρόμο, στην τοποθεσία Περιβόλια. Βαδίζουμε για κάμποσο διάστημα στο δρόμο, περνούμε ομαλά μια πρώτη ρεματιά και κατόπιν φτάνουμε στη ράχη από μια δεύτερη, που λέγεται ρέμα Καπνούτση και καταλήγει στην παραλία Κολοκυθάκι, η οποία ήταν επίνειο της Παλιάς Μιτζέλας. Κατηφορίζοντας στο δρόμο, προσέχουμε αριστερά μας για τις πινακίδες Ο2 και βρίσκουμε το μονοπάτι, που καθαρίστηκε το Νοέμβριο του 2013 (πιο πριν ήταν αδιάβατο)  και το οποίο μας φέρνει στο βάθος της ρεματιάς, όπου θα συναντήσουμε το παλιό πέτρινο γεφύρι ''Πυργάκια''. Άγνωστο πότε χτίστηκε (μάλλον επί Τουρκοκρατίας), όμως παραμένει ακόμα σε καλή κατάσταση μέσα σε έναν παρθένο τόπο, αναλλοίωτο και αυθεντικό.

Το γεφύρι ''Πυργάκια'' στο ρέμα Καπνούτση

          Μετά το γεφύρι, το μονοπάτι μας ξαναβγάζει στο δρόμο. Σε είκοσι μέτρα υπάρχει δεξιά μας δίπλα στο δρόμο χαμηλή βρύση με καλό πόσιμο νερό (όμως στερεύει το καλοκαίρι). Μετά από πενήντα μέτρα ακόμα στο δρόμο, προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια, βρίσκουμε δεξιά τη συνέχεια του μονοπατιού που θα μας φέρει στα χαλάσματα της Παλιάς Μιτζέλας (παλιότερη ονομασία Μουντζέλες, βλάχικο τοπωνύμιο από τη λέξη μούντζι, που σημαίνει βουνό). To χωριό καταστράφηκε το 1828 από τους Τούρκους και δεν ξανακατοικήθηκε έκτοτε. Μέχρι πριν λίγα χρόνια διατηρούνταν η κόγχη του ναού της Παναγίας, όμως δυστυχώς άθλιοι λαθρανασκαφείς πρόσφατα την κατέστρεψαν εντελώς, ψάχνοντας για λίρες...

Ένας σωρός από πέτρες, ό,τι απέμεινε από την εκκλησία της Παναγίας στην Παλιά Μιτζέλα

        Μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η βασίλισσα Αμαλία παραχώρησε στους πρόσφυγες κατοίκους μια έκταση στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου κοντά στα τότε σύνορα με την Τουρκία, όπου χτίστηκε η σημερινή Νέα Μιτζέλα ή Αμαλιάπολη.
        Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, φθάνουμε στη ράχη όπου έχουμε μπροστά μας τη μεγάλη ρεματιά της Λαγωνίκας. Κατηφορίζουμε σε καλντερίμι και φθάνουμε στο μεγάλο πέτρινο γεφύρι του Διακουμή. Χτισμένο κι αυτό από Ηπειρώτες μαστόρους, διατηρείται επίσης σε αρίστη κατάσταση, περήφανο δείγμα της ακμής των χωριών του Πηλίου στο τέλος της Τουρκοκρατίας (για περισσότερες πληροφορίες δείτε το βιβλίο του Νίκου Χαρατσή ''Πέτρινα τοξωτά γεφύρια στο Πήλιο''. Διαβάστε επίσης το βιβλίο του Νίκου Διαμαντάκου ''Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου'').

Το γεφύρι του Διακουμή στο ρέμα της Λαγωνίκας

        Μετά το γεφύρι βγαίνουμε σε δρόμο (που αριστερά κατηφορίζει προς την παραλία του Οβριού) και βαδίζουμε σε αυτόν προς τα δεξιά (ανατολικά). Μετά από δύο χιλιόμετρα περίπου, εκεί που ο κύριος δρόμος κάνει κατηφορική αριστερή στροφή, πάμε λοξά δεξιά σε στενό χωματόδρομο, από το τέρμα του οποίου συνεχίζει μονοπάτι-καλντερίμι που μας κατεβάζει σε άλλη ρεματιά, το Ξερόρεμα. Αυτή θα είναι και η τελευταία ρεματιά που θα περάσουμε.

Το καλντερίμι στο Ξερόρεμα

        Ανηφορίζοντας στην άλλη πλευρά, συναντούμε την πηγή ''Νεράκι'' που αναβλύζει από το βράχο, στη ρίζα ενός μεγάλου πλατανιού. Είμαστε ήδη κοντά στο Πουρί. Βγαίνουμε σε δρόμο που ανηφορίζει λίγο ακόμα και μετά βαδίζουμε σε ίσιωμα. Δεξιά λοξά ανηφορίζει τσιμεντόδρομος, που επίσης οδηγεί στο Πουρί. Εμείς προτιμούμε να βαδίσουμε ευθεία στο δρόμο μας και σε λίγο συναντούμε ασφαλτόδρομο πάνω σε στροφή του. Ανηφορίζοντας ομαλά ευθεία στην άσφαλτο, φθάνουμε στην κάτω συνοικία του Πουρίου.

Πουρί

          Από τη σκεπαστή βρύση που θα δούμε δεξιά στο δρόμο ανηφορίζει καλντερίμι, το οποίο μας βγάζει πιο πάνω στην άκρη του πάρκινγκ, όπου είναι και το τέρμα των λεωφορείων, στην επάνω συνοικία του χωριού.
ΥΓ. Ευχαριστούμε τον Ηλία Γεωργίου  από το Πουρί για τη βοήθειά του στον καθαρισμό του γεφυριού στα Πυργάκια.

Mακρινίτσα-Λαγωνίκα-Πουρί

H ρεματιά της Λαγωνίκας

LINK TO ENGLISH PAGE

Απόσταση: 19 χλμ.
Διάρκεια: 8,5 ώρες (καθαρός χρόνος πορείας 6.25΄)
Υψόμετρο: από 620 μ. (Μακρινίτσα) σε 1290 μ. (Λαγωνίκα) σε 480 μ. (Πουρί)
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, μερικές πινακίδες
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: Αγία Παρασκευή (και Προφήτης Ηλίας), Κρύο Νερό, καταφύγιο κυνηγών

Kατεβάστε ίχνος GPS:   Η διαδρομή στο Wikiloc    Η διαδρομή στο Everytrail         

     Αυτή είναι η δυτικότερη από τις τρεις κύριες ορειβατικές διαδρομές που συνδέουν τη Μακρινίτσα με το Πουρί (οι άλλες δύο είναι Μακρινίτσα-Δυτικό Καταφύγιο-Πουρί και Μακρινίτσα-Πουριανός Σταυρός-Πουρί). Σύμφωνα με διηγήσεις παλιών Πουριανών στο Νίκο Διαμαντάκο, τις οποίες αναφέρει στο βιβλίο του ''Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου'' (Βόλος 1997), η συντομότερη διαδρομή από Πουρί προς Βόλο ήταν αυτή που περνούσε από τον Πουριανό Σταυρό, 5 ώρες με τα ζώα. Όταν όμως έκλεινε από τα χιόνια, πήγαιναν από τη Λαγωνίκα. Αν και αυτή έκλεινε από τα χιόνια, υπήρχε ακόμα δυτικότερη διαδρομή, που περνούσε από γεφύρι Πόρου-Αντοβίτο-μονή Σουρβιάς-Λέσχιανη-Φυτόκο, αλλά ήταν αρκετά μακρύτερη (8 ώρες με τα ζώα) και φυσικά κουραστικότερη.

          Aρχίζοντας από τη Μακρινίτσα, υπάρχουν δύο εναλλακτικές πορείες μέχρι το Τρανό Ίσωμα. Η πρώτη, που θ` ακολουθούσαν και οι αγωγιάτες με τα ζώα τους παλιά, αρχίζει από την κεντρική πλατεία και περνά από τον Προφήτη Ηλία (περιγράφεται στη διαδρομή Μακρινίτσα-μονή Σουρβιάς-Κάτω Κερασιά). Είναι λίγο συντομότερη και προσφέρει εκπληκτικές όψεις της Μακρινίτσας, Βόλου και Παγασητικού από ψηλά, καθώς πορεύεται κυρίως σε έδαφος με χαμηλή βλάστηση.  Στη συγκεκριμένη καταγραφή, εμείς ακολουθήσαμε την άλλη εναλλακτική διαδρομή, που ξεκινά από το τέρμα του ασφαλτόδρομου και περνά από την Αγία Παρασκευή. Το πλεονέκτημά της είναι ότι βαδίζουμε συνεχώς μέσα σε δάσος καστανιάς και οξιάς.

Μακρινίτσα

        Μόλις φθάνουμε στο πάρκινγκ της Μπράνης στη Μακρινίτσα, εκεί όπου τερματίζει ο ασφαλτόδρομος,  βλέπουμε δεξιά μας να ανηφορίζει καλντερίμι. Σε ένα δέντρο είναι καρφωμένη πινακίδα με ένδειξη προς «Πουρί», φτιαγμένη, όπως και πολλές άλλες ακόμα, από τον πρόωρα χαμένο περιπατητή-εργάτη του Πηλίου, το Δημήτρη Κότταλη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε και από την κρήνη που υπάρχει στο πάρκινγκ. Το καλντερίμι ανηφορίζει ανάμεσα στα σπίτια του χωριού, περνά από ένα πεύκο με παγκάκι και από δύο κρήνες και βγαίνει σε στενό χωματόδρομο, που μας οδηγεί σε λίγα μέτρα στο παλιό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής.

Ανηφορίζοντας προς την Αγία Παρασκευή

           Εδώ θα κάνουμε σίγουρα  μια στάση και, αφού εφοδιαστούμε με νερό από την κρήνη, συνεχίζουμε για λίγο προς τα πάνω στο χωματόδρομο. Μετά από δεξιά στροφή του, βρίσκουμε το μονοπάτι στα αριστερά. Σε λίγο βγαίνουμε σε άλλον χωματόδρομο, ο οποίος σε λίγα μέτρα στρίβει και αυτός δεξιά,  τερματίζει και μπαίνουμε σε μονοπάτι-καλντερίμι, που ανηφορίζει μέσα σε ρουμάνι (δάσος καστανιάς).

      Διασχίζουμε έναν πρώτο αγροτικό δρόμο και λίγο παραπάνω βγαίνουμε σε άλλο δρόμο, στον οποίο βαδίζουμε για λίγο προς τα αριστερά και, προσέχοντας στη δεξιά πλευρά, ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι  που ανηφορίζει στο καστανωτό. Πιο πάνω βαδίζουμε παράλληλα με αυλάκι νερού βλέποντας και άλλη πινακίδα προς ''Πουρί''. Από ένα σημείο πλάι σε δεξαμενή, βλέπουμε αριστερά τη λίμνη Κάρλα και μπροστά στο βάθος τα ραντάρ του Πουριανού Σταυρού. 

Η λίμνη Κάρλα από το Τρανό Ίσωμα

       Τελικά μπαίνουμε σε χωματόδρομο κτήματος, o οποίος σε λίγα μέτρα  βγαίνει στον κύριο  δρόμο που έρχεται από τη Μακρινίτσα. Πάμε αριστερά και σε λίγα μέτρα βρισκόμαστε σε διασταύρωση δίπλα σε τσιμενταύλακα, όπου συνεχίζουμε ευθεία κατηφορικά προς βορράν, κατόπιν ο δρόμος στρίβει δυτικά και έχουμε υπερυψωμένο τσιμενταύλακα αριστερά δίπλα μας. Βρισκόμαστε στην τοποθεσία Τρανό Ίσωμα.
     Αμέσως φθάνουμε σε διασταύρωση που έχει χτιστό προσκυνητάρι. Εδώ πάμε δεξιά, σε χωματόδρομο που κατευθύνεται βόρεια-βορειοανατολικά, κατηφορίζοντας ελαφρά. Ο δρόμος αυτός, ο οποίος ανοίχθηκε σχεδόν ακριβώς πάνω στο μονοπάτι που υπήρχε παλιότερα (αν προσέξουμε, θα βρούμε δυο εναπομείναντα μικρά τμήματα στα αριστερά μας, το δεύτερο μάλιστα με λίγο καλντερίμι), μας οδηγεί στο τοξωτό πέτρινο γεφύρι της Καρυάς, που χτίστηκε το 1934 στη ρεματιά της Καλιακούδας (Ξηριά).
 

Γεφύρι Καρυάς

     Μετά το γεφύρι, ο δρόμος ανηφορίζει προς βορράν και φθάνουμε σε καλύβι στην περιοχή Κρύο Νερό. Εδώ είναι ευκαιρία να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας από το νερό της πηγής. Λίγο παραπάνω, σε διχάλα δρόμων, παίρνουμε τον φαρδύ αριστερό που κατηφορίζει. Μετά από διακόσια μέτρα, προσέχοντας για τα κόκκινα σημάδια στα αριστερά (προσοχή), βρίσκουμε τη συνέχεια του μονοπατιού, που αρχικά πηγαίνει παράλληλα με το δρόμο, μετά όμως κατηφορίζει και περνούμε το Ελατόρεμα, βρίσκοντας και τμήμα καλντεριμιού.

Eλατόρεμα

          Μετά το ρέμα, το μονοπάτι συνεχίζει για λίγο ευθεία δυτικά και κατόπιν φεύγει δεξιά, ανηφορίζοντας με ελιγμούς στην πλαγιά προς βορράν. Στη διασταύρωση αυτή θέλει προσοχή στα σημάδια. Παραπάνω διασχίζουμε το δρόμο και, ανηφορίζοντας έντονα λίγο ακόμα, βγαίνουμε σε πετρώδη ράχη με ευρεία θέα προς τη δύση. Αυτή είναι η περίφημη Χαμορίγανη. Από εδώ προς βορράν φεύγει κατηφορικό μονοπάτι προς Αντοβίτο και μονή Σουρβιάς (προσοχή). Η δική μας πορεία συνεχίζει ανηφορικά με κατεύθυνση βορειοανατολική, άλλοτε σε πετρώδες έδαφος και άλλοτε σε δάσος με χαμηλές οξιές. Δεξιά μας βλέπουμε το Ελατόρεμα και την κατάφυτη πλαγιά που φθάνει μέχρι τον Πουριανό Σταυρό (τα ραντάρ δε φαίνονται από δω). Περνάμε αμέσως κάτω από το κολονάκι της κορυφής της Λαγωνίκας (1295 μ.), κρυμμένο ανάμεσα σε πυκνές χαμηλές οξιές. Eδώ έρχεται λοξά από αριστερά άλλο μονοπάτι από τον Αντοβίτο και ενώνεται στην πορεία μας (αυτό φαίνεται στη διαδρομή Φυτόκο-Λαγωνίκα-Πουρί).

Ο Πουριανός Σταυρός από τη Λαγωνίκα

       Το μονοπάτι μας αρχίζει πια να κατηφορίζει. Όπου και να γυρίσουμε να δούμε, πυκνά δάση οξιάς καλύπτουν το τοπίο. Από ένα σημείο έχουμε μαγευτική μακρινή θέα της μεγάλης ρεματιάς της Λαγωνίκας προς τη θάλασσα του Αιγαίου. Περνάμε τη ρεματιά λίγο ψηλότερα από την ομώνυμη πηγή και το ευδιάκριτο, φαρδύ μονοπάτι, ανηφορίζοντας ελαφρά στην άλλη όχθη της ρεματιάς, σε λίγο φθάνει σε κυνηγετικό καλύβι. Η περιοχή λέγεται Καναλάκια και εδώ συναντούμε τη διαδρομή που έρχεται από το Δυτικό Καταφύγιο (Μακρινίτσα-Δυτικό Καταφύγιο-Πουρί). Από το σημείο αυτό, φεύγει αριστερά ένα κατηφορικό μονοπάτι με κόκκινα σημάδια και βόρεια κατεύθυνση (προσοχή), το οποίο παρακάτω συναντά τσιμενταύλακα και από εκεί βαδίζουμε σε δρόμο έως την Αγία Μαρίνα. Δεν ακολουθήσαμε αυτή τη διαδρομή, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της γίνεται σε άχαρο χωματόδρομο.

Μονοπάτι στο δάσος οξιάς

      Έτσι, προτιμούμε να συνεχίσουμε στο μονοπάτι ελαφρά ανηφορικά και αμέσως συναντούμε δασικό δρόμο, στον οποίο λίγα μέτρα πιο πάνω βγαίνει και το μονοπάτι που έρχεται από το Δυτικό Καταφύγιο, και βαδίζουμε σ` αυτόν προς τα ανατολικά, πάνω στην πορεία του παλιού μονοπατιού. Σε μια δεξιά στροφή μάλιστα, διατηρείται στο εσωτερικό ένα μικρό κομμάτι. Προσέχοντας για τα κόκκινα σημάδια, μετά από πορεία δυο χιλιομέτρων περίπου, βρίσκουμε το μονοπάτι που έρχεται από τον Πουριανό Σταυρό και διασταυρώνεται με το δρόμο και το ακολουθούμε, κατηφορίζοντας στη ράχη Ξεφόρτι με κατεύθυνση  βορειοανατολική. Σε λίγο διασχίζουμε άλλο δρόμο, που πηγαίνει προς Αγία Μαρίνα. Περνάμε από ξέφωτο με τριγωνομετρικό κολονάκι (1103 μ.) και παρακάτω έχουμε δεύτερο ξέφωτο δεξιά μας.
     Τελικά, αφού διασχίσουμε και άλλον ένα δρόμο, το μονοπάτι  βγαίνει στην επάνω μεριά της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας σε υψόμετρο 1000 μ., δίπλα στη στέρνα που μαζεύει τα νερά από τον τσιμενταύλακα. Η εκκλησία χτίστηκε πριν από έναν αιώνα και πλέον, με αφορμή την παραχώρηση της χρήσης της πηγής Λαγωνίκας στην κοινότητα Πουρίου το 1891, γεγονός πολύ σημαντικό  τότε για το χωριό, που είδε τα πρώτα νερά να φθάνουν στο ορισμένο σημείο την ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Αγία Μαρίνα Πουρίου

     Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον τσιμενταύλακα που κατηφορίζει δεξιά από την εκκλησία, φθάνουμε σε δεύτερη στέρνα και μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Λίγο παρακάτω, λοξά αριστερά δίπλα στην πινακίδα συνεχίζει το κύριο μονοπάτι προς το Πουρί. Είναι φαρδύ και κατηφορίζει αρχικά σε δάσος οξιάς και στη συνέχεια καστανιάς. Δεξιά και αριστερά μας έχουμε κτήματα με μηλιές. Φθάνοντας στο τρίτο κτήμα που είναι δεξιά μας μπορούμε, αν θέλουμε, να κάνουμε μια παράκαμψη προς τα δεξιά μέσα από το κτήμα για να περάσουμε από το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, που έχει θαυμάσια θέα προς το νότο μέχρι την Τσαγκαράδα και παρακάτω να ξανασυναντήσουμε το μονοπάτι (βλέπε τη διαδρομή Μακρινίτσα-Πουριανός Σταυρός-Πουρί).

Δάσος καστανιάς κοντά στο Πουρί

     Συνεχίζοντας όμως εμείς στο κύριο μονοπάτι, μετά το κτήμα που προανέφερα, ξαναμπαίνουμε σε καστανωτό και κατηφορίζουμε για λίγο παράλληλα με τσιμενταύλακα. Πιο κάτω βγαίνουμε λοξά σε δρόμο και εκατό μέτρα παρακάτω ξαναβρίσκουμε εύκολα το μονοπάτι στα δεξιά. Πάλι βγαίνουμε σε δρόμο και, εκεί όπου τερματίζει αριστερά σε δεξαμενή του υδραγωγείου, πάμε δεξιά βλέποντας τα σημάδια και βρίσκουμε καλντερίμι, που μας φέρνει μέσα στο Πουρί. Η διαδρομή μας τελειώνει στην κεντρική εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στην επάνω συνοικία του χωριού.

Πουρί