Φυτόκο-Λαγωνίκα-Πουρί

Kατεβαίνοντας από τη Λαγωνίκα. Στο βάθος ο Πουριανός Σταυρός

Απόσταση: 22 χλμ.

Διάρκεια: περίπου 9-10 ώρες (με στάσεις)

Σήμανση: κόκκινα σημάδια

Αρχή: Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου Φυτόκου  Τέλος: πλατεία Πουρίου

Υψόμετρο: από 440 μ. (μονή) σε 1290 μ. (Λαγωνίκα) σε 475 μ. (Πουρί)
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: όχι

H διαδρομή στο Wikiloc       H διαδρομή στο Everytrail  (κατεβάστε ίχνος GPS)

         Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες πορείες στο Πήλιο, που ακολουθεί τα χνάρια των κερατζήδων (αγωγιατών) και υλοτόμων που κινούνταν στις δασωμένες βουνοπλαγιές του.

Όποιος  έφθανε στη Λαγωνίκα ερχόμενος από το βορειοανατολικό Πήλιο, είχε τις εξής κύριες δυνατότητες:
α. Να προχωρήσει νοτιοδυτικά προς Χαμορίγανη, από εκεί να κάνει αριστερά περνώντας το Ελατόρεμα και στη συνέχεια μέσω γεφυριού Καρυάς να βγεί στο  Τρανό Ίσωμα προς Μακρινίτσα-Βόλο. β. Να ακολουθήσει το βορειοδυτικό μονοπάτι προς Αντοβίτο και από εκεί μπορούσε είτε να συνεχίσει βόρεια προς Κοκκινόγεια-Ανω Κερασιά-Φλαμπούρι, είτε από Μονή Σουρβιάς και Λέσχιανη να πάει νότια προς γεφύρι Αλεβίζου-Φυτόκο-Βόλο ή δυτικά προς Κάτω Κερασιά και λίμνη Κάρλα. γ. Στα μισά του δρόμου προς Αντοβίτο μπορούσε να στρίψει νοτιοδυτικά, παίρνοντας άλλο μονοπάτι προς το ξωκλήσι του  Αγίου Νικολάου και, περνώντας τη ρεματιά της Καλιακούδας λίγο ψηλότερα από το γεφύρι της Λέσχιανης, να βγεί στο ξέφωτο της Λούτσας και από εκεί στο Φυτόκο και το Βόλο.  Αυτήν την τελευταία διαδρομή θα περιγράψουμε εδώ, κινούμενοι από Βόλο προς το Πουρί. 

          

             Πρακτικά, για την πραγματοποίηση της πορείας θα χρειαστεί ένα αυτοκίνητο ή πουλμανάκι  για να μας πάει το πρωί στη μονή Γοργοεπηκόου και να μας πάρει το απόγευμα από το Πουρί. Φθάνοντας λίγα μέτρα πριν το πάρκινγκ της εκκλησίας του Φυτόκου, παίρνουμε τον τσιμεντο-ασφαλτόδρομο αριστερά επάνω και ακολουθούμε τις ταμπέλες προς τη μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου, απ` όπου θα αρχίσουμε να περπατάμε. Αριστερά από την είσοδο της μονής ανηφορίζει στενός χωματόδρομος (μόνο για τζίπ). Τον ακολουθούμε, περνάμε δίπλα από ένα μαντρί, και μετά από περίπου 1300 μέτρα υπάρχει αριστερά από το δρόμο δεύτερο μαντρί. Εδώ πλέον αφήνουμε τον κύριο δρόμο και βαδίζουμε σε στενό δρόμο με κατεύθυνση βόρεια-βορειοδυτική. Το έδαφος είναι πετρώδες ομαλό με αραιή βλάστηση, κυρίως πουρνάρια. Αφήνουμε κάποια κτίσματα μαντριού στα δεξιά μας  και ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια.

Μετά από λίγο, το μονοπάτι αρχίζει να κατηφορίζει προς μια αβαθή ρεματιά. Αφού την περάσουμε και ανεβούμε στην απέναντι ράχη, μπαίνουμε δεξιά επάνω σε επίμηκες χωράφι και το διασχίζουμε κατά μήκος. Στην άλλη άκρη βρίσκουμε εύκολα τη συνέχεια του μονοπατιού, που ανηφορίζει ομαλά προς τα βορειοανατολικά και καταλήγουμε στο μεγάλο ξέφωτο της Λούτσας, στο σημείο όπου βρίσκεται το τριγωνομετρικό κολωνάκι (692 μ.). Δίπλα στο κολωνάκι υπάρχει αλώνι. Μπροστά μας βλέπουμε το χαρακτηριστικό δέντρο της Λούτσας, που δεσπόζει στη γύρω περιοχή, και δίπλα του ένα νερόλακκο (σουβάλα) και εγκαταλελειμμένο μαντρί. Δυτικά στον ορίζοντα φαίνεται η Κάρλα. Από εδώ περνά επίσης και η διαδρομή Μακρινίτσα-Λέσχιανη-Κάτω Κερασιά , με την οποία διασταυρωνόμαστε. 

Η ρεματιά της Καλιακούδας

 Από τη σουβάλα κατηφορίζουμε το ξέφωτο με βόρεια-βορειοανατολική πορεία, έχοντας δίπλα δεξιά μας το όριο της θαμνώδους βλάστησης.

Προς τον Αγιο Νικόλαο. Στο βάθος η μονή Σουρβιάς

        Το μονοπάτι στρίβει σύντομα δεξιά μπαίνοντας στη βλάστηση, και μετά από κάμποση ευθεία πορεία αρχίζει να κατηφορίζει πιο απότομα, με αλλεπάλληλα ζιγκ-ζαγκ, προς τη μεγάλη ρεματιά της Καλιακούδας.

Στη ρεματιά της Καλιακούδας

        Περνούμε τη ρεματιά σε σημείο που βρίσκεται ψηλότερα από το γεφύρι της Λέσχιανης και ανηφορίζουμε στην απέναντι όχθη. Αγνοούμε μονοπάτι που πάει δεξιά (εμείς πάμε αριστερά), περνάμε μικρό ρεματάκι και λίγο πιο πάνω φθάνουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.

Αγιος Νικόλαος

       Πάνω από την εκκλησία περνά χωματόδρομος και τον ακολουθούμε για δέκα μέτρα ανηφορίζοντας. Αμέσως βρίσκουμε στα αριστερά μας το μονοπάτι, που ανηφορίζει ομαλά και το οποίο μετά από λίγο διχάζεται. Ο αριστερός κλάδος αρχίζει να κατηφορίζει ευθεία ομαλά με κατεύθυνση βόρεια και οδηγεί προς το μοναστήρι της Σουρβιάς. Εμείς ακολουθούμε το δεξιό κλάδο, που συνεχίζει να ανηφορίζει με ανοιχτές καμπές προς τα βορειοανατολικά και βγαίνουμε σε ξέφωτο. Στην απέναντι μεριά του βρίσκουμε τη συνέχεια του μονοπατιού, που εδώ είναι πιο στενό και κάπως ασαφές περνώντας από πουρνάρια. Σε λίγο έρχεται από αριστερά μας γαλάζιος σωλήνας νερού και μπαίνει παράλληλα στην πορεία μας. Ετσι πλέον με οδηγό μαζί με τα σημάδια και τον σωλήνα, η πορεία μας γίνεται σχεδόν ανατολική πάνω στη ράχη, μετά βαδίζουμε για λίγο σε επίπεδο έδαφος και στη συνέχεια ανηφορίζουμε πάλι ομαλά βορειοανατολικά, σε ευθύ και σαφέστερο μονοπάτι στην δεξιά πλαγιά μιας ρεματιάς ανάμεσα σε πουρνάρια (δείτε ενημέρωση στο τέλος).

Πλάτωμα στη διασταύρωση του δρόμου 

        Τελειώνοντας η ρεματιά, φθάνουμε σε λαγκαδιά με χορτάρι. Λίγο ψηλότερα διακρίνουμε το χωματόδρομο που πηγαίνει για Ξηράκια-Αντοβίτο μαζί με γραμμή ηλεκτρικού ρεύματος. Συνεχίζουμε να ακολουθούμε το σωλήνα του νερού ανηφορίζοντας ελαφρά. Σύντομα συναντούμε μικρή τετράγωνη χαμηλή πεζούλα με ξερολιθιά. Εδώ συναντούμε τη διαδρομή Μακρινίτσα-μονή Σουρβιάς-Κάτω Κερασιά. Ευθεία μπροστά (προσοχή) ένα μονοπάτι με κόκκινα σημάδια κατηφορίζει πηγαίνοντας προς τη μονή Σουρβιάς, ενώ εμείς στρίβουμε δεξιά μαζί με το σωλήνα,  ανηφορίζοντας  την πλαγιά βορειοανατολικά και φθάνουμε σε μακρόστενο ξέφωτο με λίγες μηλιές. Εδώ, λίγο πιο πέρα, το μονοπάτι για Χαμορίγανη στρίβει προς τα δεξιά επάνω (προσοχή, έχει και αυτό επίσης κόκκινα σημάδια) και διασχίζει το δρόμο, ενώ εμείς συνεχίζουμε, χωρίς το σωλήνα πλέον, ευθεία ομαλά στο ξέφωτο, κατηφορίζουμε σε λίγο προς μια μικρή ρεματιά, τη διασχίζουμε και ανηφορίζουμε στην απέναντι όχθη  ανάμεσα σε οξιές,  πάντα με κατεύθυνση βορειοανατολική. 

Στο πλάτωμα δίπλα στο δρόμο

         Τελικά φθάνοντας σε πλάτωμα  συναντούμε το δρόμο, σε σημείο όπου φεύγει άλλος δρόμος που ανηφορίζει προς Χαμορίγανη και έχει πινακίδα προς «Δυτικό Καταφύγιο». Εμείς όμως ακολουθούμε τον δρόμο αριστερά, που πάει προς Ξηράκια-Αντοβίτο και σε λίγο φθάνουμε σε σημείο όπου το δρόμο διασχίζει αβαθές ρεματάκι.

  Βαδίζουμε για λίγο ακόμα στο δρόμο, έως ότου φθάσουμε  σε διασταύρωση δρόμων, όπου αριστερά ανηφορίζει ο δρόμος προς Αντοβίτο και ευθεία πάει προς Ξηράκια. Δεξιά μας υπάρχει πάλι πινακίδα προς «Δυτικό Καταφύγιο». Στο σημείο αυτό, ανεβαίνουμε στο δεξιό όχθο του δρόμου που ακολουθούσαμε και βρίσκουμε μονοπάτι με κόκκινα σημάδια, που ανηφορίζει στο δάσος οξιάς.  Μόλις το μονοπάτι βγεί από το δάσος στην αραιή βλάστηση, συναντούμε διασταύρωση. Εδώ το ένα μονοπάτι συνεχίζει ισοϋψώς ευθεία νοτιοδυτικά προς Χαμορίγανη, ενώ το άλλο, το οποίο ακολουθούμε, στρίβει αριστερά και ανηφορίζει προς τα νοτιοανατολικά.

Ανεβαίνοντας προς Λαγωνίκα

        Πιο πάνω έχουμε αριστερά μας ρεματιά, όπου το έδαφος κατολισθαίνει στενεύοντας το μονοπάτι. Αφήνουμε τον αυχένα της ράχης και ξαναμπαίνουμε  για λίγο στο δάσος ανηφορίζοντας. Φθάνουμε σε μικρό ξέφωτο (προσοχή), όπου στρίβουμε αριστερά ακολουθώντας τα σημάδια. Κατεβαίνουμε στη ρεματιά, τη διασχίζουμε (τρέχει λίγο νεράκι ακόμα στις αρχές Ιουνίου) και συνεχίζουμε ανηφορίζοντας νοτιοανατολικά, ανάμεσα σε χαμηλές οξιές. Τελικά φθάνουμε αμέσως κάτω από την κορυφή Λαγωνίκα (1295 μ.), όπου  έρχεται λοξά από δεξιά και το μονοπάτι από τη Χαμορίγανη (διαδρομή Μακρινίτσα-Λαγωνίκα-Πουρί). Εδώ είναι και το ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας.

Η ρεματιά της Λαγωνίκας προς το Αιγαίο

Το μονοπάτι μας αρχίζει επιτέλους να κατηφορίζει. Μπροστά μας βλέπουμε την κορυφή του Πουριανού Σταυρού, την ψηλότερη του Πηλίου (1624 μ.). Όπου και να γυρίσουμε να δούμε, πυκνά δάση οξιάς καλύπτουν το τοπίο. Από ένα σημείο έχουμε μαγευτική μακρινή θέα της κατάληξης της μεγάλης ρεματιάς της Λαγωνίκας στη θάλασσα του Αιγαίου.

Στη ρεματιά της Λαγωνίκας (ψηλότερα από την πηγή)

        Περνάμε τη ρεματιά λίγο ψηλότερα από την ομώνυμη πηγή, και το ευδιάκριτο φαρδύ μονοπάτι, ανηφορίζοντας ελαφρά, σε λίγο φθάνει σε  εγκαταλελειμμένο καλύβι των κυνηγών Ζαγοράς. Η περιοχή εδώ λέγεται Καναλάκια.

Πηγαίνοντας προς Αγία Μαρίνα

Εδώ συναντούμε πλέον τη διαδρομή που έρχεται από Μακρινίτσα-Δυτικό καταφύγιο προς Πουρί και κατηφορίζουμε σε στενότερο μονοπάτι, με κατεύθυνση αρχικά βόρεια και μετά βορειοανατολική, μέχρι να συναντήσουμε τον τσιμενταύλακα που κατεβάζει το νερό από την πηγή της Λαγωνίκας. Αν τον ακολουθήσουμε προς τα αριστερά, θα βγούμε  στην πηγή της Λαγωνίκας.

 Για το Πουρί πηγαίνουμε προς τα δεξιά, βαδίζοντας συνεχώς σε αγροτικό δρόμο παράλληλα και δίπλα με τον τσιμενταύλακα για μια ώρα περίπου και φθάνουμε τελικά στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας σε υψόμετρο 1005 μέτρων, δίπλα σε μεγάλη ανοιχτή στέρνα. Η εκκλησία χτίστηκε πριν από έναν αιώνα και πλέον, με αφορμή την παραχώρηση της χρήσης της πηγής Λαγωνίκας στην κοινότητα Πουρίου το 1891, γεγονός πολύ σημαντικό  τότε για το χωριό. Τα πρώτα νερά έφθασαν στο ορισμένο σημείο την ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Αγία Μαρίνα Πουρίου

        Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον τσιμενταύλακα, που κατηφορίζει δεξιά από την εκκλησία, φθάνουμε σε δεύτερη στέρνα και μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Λίγο παρακάτω, φεύγει το μονοπάτι αριστερά προς το Πουρί. Το φαρδύ μονοπάτι κατηφορίζει βορειοανατολικά, διασχίζει δύο δρόμους (αγνοούμε μονοπάτια στα αριστερά), περνά δίπλα από ένα πρώτο κτήμα στα αριστερά και, φθάνοντας σε κτήμα με μηλιές που είναι δεξιά μας,  ευθεία κάτω συνεχίζει για Πουρί, ενώ αν πάμε δεξιά μέσα στο κτήμα, θα βγούμε στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία κάνοντας μια μικρή παράκαμψη, που όμως αξίζει τον κόπο.
         Στη συγκεκριμένη πορεία, εμείς ακολουθήσαμε μια εναλλακτική, λίγο νοτιότερη διαδρομή για να περάσουμε από τον  Προφήτη Ηλία Πουρίου. ΄Ετσι, συνεχίσαμε στο δρόμο και παρακάτω στρίβουμε δεξιά σε διασταύρωση βλέποντας τα σημάδια. Ο δρόμος διακόσια μέτρα πιο πέρα, φθάνοντας σε κτήμα κάνει φουρκέτα αριστερά, περνάει ένα ρεματάκι, τερματίζει και συνεχίζει ευθεία μπροστά μονοπάτι στενό αλλά εμφανές και σηματοδοτημένο, κατηφορίζοντας ανάμεσα σε αγριοκαστανιές.

Προφήτης Ηλίας Πουρίου

Το μονοπάτι τελικά βγαίνει στο κτήμα με τις μηλιές και γίνεται στενός δρόμος. Σε διασταύρωση με πινακίδα πάμε δεξιά (εδώ πενήντα μέτρα αριστερότερα περνά στην άκρη του κτήματος το κύριο μονοπάτι που προανέφερα-μπορούμε να έρθουμε και από εκεί)  και στη συνέχεια σε νέα διασταύρωση αριστερά κατηφορικά και σύντομα φθάνουμε στον Προφήτη Ηλία, όπου υπάρχει και ξύλινο κιόσκι. Η θέση προσφέρει εντυπωσιακή θέα προς τη Ζαγορά, το Χορευτό, το Ανήλιο και το Μούρεσι, από τη θάλασσα του Αιγαίου με τις Βόρειες Σποράδες μέχρι ψηλά στις κατάφυτες κορυφές  Κοτρώνι και Πουριανό Σταυρό.

Θέα από τον Προφήτη Ηλία Πουρίου. Σε πρώτο πλάνο η Ζαγορά με το Χορευτό.

 

 Κατηφορίζοντας το δρόμο από τον Προφήτη Ηλία, περνάμε από άλλα κτήματα και κατόπιν βρίσκουμε εύκολα τη συνέχεια του κύριου μονοπατιού, το οποίο παρακάτω ξαναβγαίνει σε δρόμο. Φθάνοντας σε δεξαμενή υδραγωγείου, εκεί όπου ο δρόμος τερματίζει αριστερά, εμείς πάμε δεξιά περνώντας τον τσιμενταύλακα και αμέσως βρίσκουμε το καλντερίμι, που μας φέρνει μέσα στο χωριό. Η διαδρομή μας τερματίζει στην επάνω πλευρά της πλατείας του Πουρίου, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

ENHMEΡΩΣΗ 5/6/2022: το μονοπάτι από πάνω από τον Αγιο Νικόλαο μέχρι τα Κολορίζια (ανάμεσα στα δύο ξέφωτα) είναι σχεδόν κλεισμένο από πουρνάρια που έχουν μεγαλώσει ανεξέλεγκτα. Η πλήρης εγκατάλειψη επί πολλά χρόνια έφερε αυτό  το δυσάρεστο αποτέλεσμα. Εμείς περάσαμε με μεγάλη δυσκολία και καθυστέρηση, ανοίγοντας δρόμο κατά το δυνατόν με εργαλεία χειρός. Μέχρι να καθαριστεί το μονοπάτι (κάτι που σήμερα φαντάζει δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο), η πραγματοποίηση της πορείας  δεν συνιστάται. 

Προσπαθωντας να ανοίξουμε δρόμο μέσα στα πουρνάρια