Mονή Φλαμουρίου - Κάτω Κορομηλιά (μνημείο Αλφόνς) (κυκλική)

H μονή Φλαμουρίου από τον Σταυρό, με φόντο το Αιγαίο

Aπόσταση: 12,5 χλμ.

Διάρκεια: 5,5 ώρες (καθαρός χρόνος πορείας 4,5 ώρες)

Υψόμετρο: από 780 μ. (Σταυρός) σε 430 μ. (Βαθουλωμένη) σε 965 μ.(μέγιστο)
Συνολική ανάβαση: 587 μ.   Συνολική κατάβαση: 644 μ. 

Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες

Πόσιμο νερό στη διαδρομή: μονή Φλαμουρίου
Κατεβάστε ίχνος GPS:  από το Everytrail   από το Wikiloc 

    Aυτή είναι μία θαυμάσια κυκλική διαδρομή με επίκεντρο τη μονή Φλαμουρίου, που περνά από τη θέση Κάτω Κορομηλιά (ή Κορομπλιά) και το μνημείο του Αλφόνς, στη θέση όπου βρέθηκε νεκρός το 1981. Υπάρχει και άλλη παραπλήσια διαδρομή, εξίσου όμορφη και μεγαλύτερη κατά 1,5 ώρα, που ξεκινά από το τέρμα της ασφάλτου στην Άνω Κερασιά και βολεύει ιδίως όταν θέλουμε να αποφύγουμε τον χωματόδρομο, επειδή το αυτοκίνητό μας δεν είναι 4Χ4  (Άνω Κερασιά-μνημείο Αλφόνς-μονή Φλαμουρίου).
      Για να πάμε στην αφετηρία της διαδρομής, ακολουθούμε από την Άνω Κερασιά το χωματόδρομο προς τη μονή Φλαμουρίου (με δυσκολία βατός από κανονικά αυτοκίνητα λόγω λάσπης και ανωμαλιών, είναι προτιμότερο να κινηθούμε με 4Χ4. Μέχρι την Κάτω Γούρα παντως είναι εντάξει). Ο δρόμος τερματίζει στην τοποθεσία Σταυρός, όπου θα αφήσουμε το αυτοκίνητό μας.  Αρχίζουμε την πορεία από εδώ και κατηφορίζουμε σε φαρδύ μονοπάτι με τμήματα καλντεριμιού, μέσα σε δάσος οξιάς και καστανιάς, το οποίο σε 25 λεπτά μας φέρνει στο μοναστήρι. Αξίζει να περιηγηθούμε στο εσωτερικό της ιστορικής μονής, που ιδρύθηκε στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα και έχει τέσσερις μοναχούς, όμως τυχόν γυναίκες της συντροφιάς αναγκαστικά θα μας περιμένουν έξω, αφού για αυτές εδώ ισχύει το άβατο. Η μονή είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και γιορτάζει στις 6 Αυγούστου.

Μονή Φλαμουρίου

    Από την είσοδο της μονής συνεχίζουμε στο κύριο μονοπάτι που κατηφορίζει ελαφρά, αγνοώντας δύο διασταυρώσεις με μονοπάτια που ανηφορίζουν δεξιά. Σε λίγο φθάνουμε σε κίτρινη πινακίδα πάνω στη ράχη. Εδώ αφήνουμε το κύριο μονοπάτι (που πάει προς Βένετο και ταρσανά-Άγιο Νικόλαο) και στρίβουμε δεξιά προς Κορομπλιά σε στενότερο μονοπάτι, το οποίο κατηφορίζει, περνά το ρέμα της Βαθουλωμένης και ανηφορίζει στην απέναντι πλαγιά μπαίνοντας για λίγο σε δάσος.

Kατεβαίνοντας προς τη Βαθουλωμένη

   Περνούμε μικρό ξέφωτο και το μονοπάτι γίνεται πιο ασαφές, καθώς βαδίζουμε πλέον σε βραχώδες έδαφος με αραιή βλάστηση. Εδώ φεύγει και άλλη διαδρομή στα αριστερά, με βόρεια κατεύθυνση και μπλε σημάδια, που κατηφορίζει προς Παλιόκαστρο-Σπηλιές. Εμείς συνεχίζουμε να ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια, ανηφορίζοντας πάνω στη ράχη προς νότον, έχοντας άπλετη θέα τριγύρω. Τόπος άγριος και άγονος, με παράλληλες ράχες που χωρίζονται από ρεματιές, την αφρισμένη θάλασσα στις αφιλόξενες ακτές χαμηλά, πυκνά δάση στα ψηλώματα, και μόνο σχεδόν σημείο ανθρώπινης παρουσίας το μοναστήρι.

Κοιτάζοντας προς το βορρά από την Κορομπλιά

    Φθάνοντας στην κορυφή, συναντούμε το τριγωνομετρικό κολονάκι της Κάτω Κορομηλιάς (827 μ.) και λίγο παραπέρα σε ένα βράχο το λιτό μνημείο του Αλφόνς: μια μπρούτζινη πλάκα, κομμένη από την καρίνα της βάρκας του, με χαραγμένo το όνομά του και εικόνες από τη φύση που λάτρεψε σα θεό. Ο Αλφόνς Χοχάουζερ (1906-1981) έφυγε σε ηλικία 16 ετών από το σπίτι του στην Αυστρία και, περιπλανώμενος, κατέληξε στο Πήλιο. Δούλεψε σαν χοιροβοσκός και ψαράς, αναμίχθηκε σε θαλάσσιες αποστολές και καταδύσεις και συμμετείχε στην ανέλκυση του αγάλματος του Ποσειδώνος στο Αρτεμίσιο. Μετά τον πόλεμο δημιούργησε, αρχικά στο νησί Τρίκερι και αργότερα στο Κουλούρι κοντά στο Βένετο, ξενώνες για τη φιλοξενία επισκεπτών που ήθελαν να βρεθούν κοντά στη φύση. Όταν σε ηλικία 75 ετών έμαθε πως είχε καρκίνο, μετά από πολλή περίσκεψη, αναζητώντας τον ελεύθερο θάνατο (Freitod) ξεκίνησε ένα χειμωνιάτικο πρωινό και έφθασε στη ράχη Κορομπλιά, όπου και έμεινε για να τον σαβανώσει το χιόνι. Η συναρπαστική ιστορία της ζωής και του θανάτου του υπάρχει στο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου: Ποιος θυμάται τον Αλφόνς (εκδόσεις Μεταίχμιο 2010), καθώς και στον ιστότοπο http://www.alfons-hochhauser.de/ (στα γερμανικά). Διαβάστε ακόμα το βιβλίο του Βέρνερ Χέλβιγκ ''Οι ληστές του βυθού'' (εκδόσεις iWrite).

Το μνημείο του Αλφόνς

    Συνεχίζοντας προς νότον, μπαίνουμε σε δάσος οξιάς και βρίσκουμε μονοπάτι, που ανηφορίζει ομαλά έχοντας στα δεξιά μας μικρή ρεματιά. Πιο πέρα το μονοπάτι μπαίνει λοξά σε δασικό δρόμο, που δυστυχώς ανοίχθηκε πρόσφατα για υλοτομία, αλλοιώνοντας βίαια τον ανέγγιχτο ως τότε τόπο. Ο δρόμος σύντομα αρχίζει να κατηφορίζει με στροφές, κόβοντας διαδοχικά το μονοπάτι, που κατηφορίζει νοτιοδυτικά και αυτό ανάμεσα, σαν νεροφάγωμα σε πετρώδες έδαφος. Τελικά το μονοπάτι φθάνει σε χαρακτηριστικό δέντρο δίπλα σε μικρό μαντρί και ακολουθούμε πλέον το δρόμο (ο οποίος πρoηγουμένως τερμάτιζε εδώ), κινούμενοι τώρα σε ομαλό επίπεδο έδαφος (λάκκα) με κατεύθυνση αρχικά νότια και μετά νοτιοδυτική.
      Μετά από κάμποση πορεία (περίπου 1,5 χλμ.), ο δρόμος βγαίνει σε φαρδύτερο δασικό δρόμο, όπου αριστερά συνεχίζει διαδρομή προς μονή Σουρβιάς και δεξιά προς Άνω Κερασιά. Ομως, πενήντα μέτρα πριν φθάσουμε στη διασταύρωση αυτή, προσέχοντας στο δεξιό όχθο του δρόμου, βρίσκουμε τη συνέχεια του μονοπατιού για τo Φλαμούρι, που έχει κόκκινα σημάδια και ορειβατικό πινακιδάκι.

Θέα προς τη δύση κατεβαίνοντας για το Φλαμπούρι

   Μπαίνουμε και βαδίζουμε σε πολύ ωραίο μονοπάτι μέσα στο δάσος οξιάς, με γενική κατεύθυνση προς το βορρά. Λίγο παραπέρα, (προσοχή) σε διασταύρωση μονοπατιών πάμε δεξιά ακολουθώντας τα σημάδια. Από κάποια σημεία της διαδρομής έχουμε υπέροχη μακρινή θέα προς την ανατολή και από άλλα προς τη δύση. Παρακάτω συναντούμε δασικό δρόμο που τερματίζει και συνεχίζουμε σε μονοπάτι ανάμεσα σε ψηλές οξιές, το οποίο τελικά μας βγάζει στο μονοπάτι του μοναστηριού, δίπλα σε σωλήνα και πηγή νερού, λίγο παρακάτω από τον Σταυρό απ` όπου ξεκινήσαμε στο τέρμα του χωματόδρομου.