Μακρινίτσα-Δυτικό Καταφύγιο-Πουρί

Απόσταση: 21 χλμ.

Διάρκεια: 8,5 ώρες με στάσεις  (καθαρός χρόνος πορείας 7 ώρες)

Υψόμετρο: από 620 μ. (Μακρινίτσα) σε 1415 μ. (καταφύγιο) σε 475 μ. (Πουρί)

Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες

Πόσιμο νερό στη διαδρομή: ναι (Αγία Παρασκευή, Κρύο Νερό)

H διαδρομή στο Wikiloc    Η διαδρομή στο Everytrail    (κατεβάστε ίχνος GPS)

    Μια πολυπερπατημένη κλασική διαδρομή, από τις μεγαλύτερες στο Πήλιο, που βαδίζει κατά κύριο λόγο σε δάσος οξιάς αλλά και καστανιάς. Αυτή είναι η μεσαία από τις τρεις πορείες που μας φέρνουν από την Μακρινίτσα στο Πουρί (οι άλλες δύο είναι Μακρινίτσα-Λαγωνίκα-Πουρί και Μακρινίτσα-Πουριανός Σταυρός-Πουρί). Στη συγκεκριμένη πορεία, επιλέξαμε να ανηφορίσουμε από τη Μακρινίτσα μέσω Αγίας Παρασκευής, καθώς έτσι περνάμε κυρίως μέσα από δάσος (η εναλλακτική διαδρομή μέσω Προφήτη Ηλία Μακρινίτσας, που είναι λίγο συντομότερη, βαδίζει κυρίως σε χαμηλή βλάστηση). Επίσης επιλέξαμε να περάσουμε από τον Προφήτη Ηλία Πουρίου στο τέλος, καθώς η θέση προσφέρει υπέροχη θέα.

Φθάνοντας στο πάρκινγκ της Μπράνης στη Μακρινίτσα, εκεί όπου τερματίζει ο ασφαλτόδρομος από την Πορταριά, βλέπουμε δεξιά μας να ανηφορίζει καλντερίμι. Σε ένα δέντρο είναι καρφωμένη πινακίδα με ένδειξη «Πουρί», φτιαγμένη, όπως και πολλές ακόμα, από τον πρόωρα χαμένο περιπατητή και εραστή του Πηλίου, τον Δημήτρη Κότταλη. Μπορούμε να ξεκινήσουμε και από την κρήνη που υπάρχει στο πάρκινγκ. Το καλντερίμι ανηφορίζει ανάμεσα στα σπίτια του χωριού, περνά από ένα πεύκο με παγκάκι και από δύο κρήνες και βγαίνει σε στενό χωματόδρομο, που μας οδηγεί σε λίγα μέτρα στο παλιό μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής.

Κοιτάζοντας το Βόλο από το καλντερίμι

     Η ηρεμία και ομορφιά του χώρου δικαιολογεί μια στάση και αφού δροσιστούμε από την κρήνη, συνεχίζουμε για λίγο προς τα πάνω στο χωματόδρομο. Μετά από δεξιά στροφή του, βρίσκουμε το μονοπάτι στα αριστερά. Σε λίγο βγαίνουμε σε άλλον χωματόδρομο, που σε λίγα μέτρα στρίβει και αυτός δεξιά,  τερματίζει και μπαίνουμε σε μονοπάτι-καλντερίμι, που ανηφορίζει μέσα σε πυκνό δάσος καστανιάς.

Κοιτάζοντας δυτικά από το μονοπάτι

      Διασχίζουμε έναν πρώτο αγροτικό δρόμο και λίγο παραπάνω βγαίνουμε σε άλλο δρόμο, στον οποίο βαδίζουμε για λίγο προς τα αριστερά και, προσέχοντας στη δεξιά πλευρά, ξαναμπαίνουμε στο μονοπάτι  που ανηφορίζει στο καστανωτό. Πιο πάνω βαδίζουμε παράλληλα με αυλάκι νερού. Τελικά, περνώντας πλάι από δεξαμενή, μπαίνουμε σε χωματόδρομο κτήματος, o οποίος σε λίγα μέτρα  βγαίνει στον κύριο  χωματόδρομο που έρχεται από τη Μακρινίτσα.
      Βρισκόμαστε πλέον σε δάσος οξιάς  στη βορειοανατολική μεριά του Τρανού Ισώματος. Μπροστά μας στο βάθος φάνηκε για λίγο ο θόλος του ραντάρ στην κορυφή Πουριανός Σταυρός (1624 μ.), ενώ αριστερά είδαμε στο βάθος και τη λίμνη Κάρλα.

Στη διασταύρωση πάμε αριστερά, κατηφορίζοντας προς βορράν, κατόπιν ο δρόμος στρίβει δυτικά και έχουμε υπερυψωμένο τσιμενταύλακα αριστερά μας. Αμέσως φθάνουμε σε διασταύρωση που έχει μεγάλο προσκυνητάρι. Εδώ πάμε δεξιά, σε χωματόδρομο που κατευθύνεται βόρεια-βορειοανατολικά, κατηφορίζοντας ελαφρά. Ο δρόμος αυτός, ο οποίος ανοίχθηκε σχεδόν ακριβώς πάνω στο μονοπάτι που υπήρχε παλιότερα (αν προσέξουμε, θα βρούμε δυο εναπομείναντα μικρά τμήματα στα αριστερά μας, το δεύτερο μάλιστα με λίγο καλντερίμι), μας οδηγεί στο τοξωτό πέτρινο γεφύρι της Καρυάς, που χτίστηκε το 1934 στη ρεματιά της Καλιακούδας (Ξηριά).

Γεφύρι Καρυάς

Μετά το γεφύρι, ο δρόμος ανηφορίζει προς βορράν και φθάνουμε σε καλύβι στην περιοχή Κρύο Νερό. Εδώ είναι ευκαιρία να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας, καθώς δε θα βρούμε άλλη βρύση στη διαδρομή μας. Παραπάνω, ο δρόμος παίρνει βορειοανατολική κατεύθυνση. Αριστερά μας έχουμε το Ελατόρεμα, προς το οποίο κατηφορίζει δρόμος, αλλά και μονοπάτι, που πηγαίνει προς Χαμορίγανη και από εκεί συνεχίζει για Λαγωνίκα, Αντοβίτο ή μονή Σουρβιάς. Εμείς όμως ανηφορίζουμε σταθερά στο δρόμο μας και φθάνουμε στο τέρμα, όπου περνούμε ρέμα από ξύλινο γεφυράκι. Μπαίνουμε πλέον σε μονοπάτι, που συνεχίζει να ανηφορίζει δεξιά από το Ελατόρεμα. Το χειμώνα, όταν τα φύλλα της οξιάς πέφτουν, τα έλατα που φυτρώνουν εκεί βάζουν τη μόνη πράσινη πινελιά στο γκρίζο τοπίο.

Τα έλατα στο Ελατόρεμα (αρχές Δεκεμβρίου)

Ψηλότερα, βγαίνουμε σε εγκαταλελειμμένο δασικό δρόμο, όπου συναντούμε και άλλη πινακίδα ιδιοκατασκευής του Κότταλη (με λάθος ένδειξη προς Λαγωνίκα). Πάμε για λίγα μέτρα δεξιά στο δρόμο, και εκεί όπου κάνει στροφή ξαναμπαίνουμε ευθεία νοτιοανατολικά στο μονοπάτι, που σύντομα ξαναβγαίνει σε δρόμο. Ακολουθώντας τον πάλι προς τα δεξιά (νότια), φθάνουμε σε λίγο στο Δυτικό Καταφύγιο σε υψόμετρο 1415 μέτρα. Αυτό είναι ένα από τα δύο καταφύγια ανάγκης (το άλλο βρίσκεται κάτω από τις κορυφές Σχιντζουράβλι-Δραμάλα), που κατασκευάσθηκαν το 1997 από τη Νομαρχία με το πρόγραμμα ανάδειξης 27 μονοπατιών του Πηλίου και παραμένουν πάντα ανοικτά. Εδώ είμαστε στο ψηλότερο σημείο της διαδρομής μας.

Δυτικό Καταφύγιο

Μετά από την επιβεβλημένη στάση για να ξεκουραστούμε και να φάμε κάτι, συνεχίζουμε για λίγα ακόμα μέτρα στο δρόμο και κατόπιν πάμε αριστερά, σε μονοπάτι που κατηφορίζει προς μια ρεματιά. Αυτή είναι η αρχή της μεγάλης ρεματιάς της Λαγωνίκας. Το ξύλινο γεφυράκι που κατασκευάστηκε εδώ το 1997 έχει χαλάσει. Περνούμε με λίγη δυσκολία απέναντι και, κατηφορίζοντας συνεχώς σε δάσος οξιάς, φθάνουμε στο τέρμα δασικού δρόμου στην περιοχή Καναλάκια.
 Εδώ έχουμε δύο επιλογές. Η καλύτερη είναι να ακολουθήσουμε το δρόμο και μετά από δύο χιλιόμετρα περίπου, προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια, να συναντήσουμε το μονοπάτι που διασταυρώνεται με το δρόμο ερχόμενο από τον Πουριανό Σταυρό και να το ακολουθήσουμε κατηφορίζοντας βορειοανατολικά μέχρι την Αγία Μαρίνα  (έχει σήμανση με κόκκινα σημάδια).
 Η δεύτερη επιλογή, όπως καταγράφηκε εδώ, είναι να κατηφορίσουμε λίγα μέτρα παρακάτω από το δρόμο, για να έρθουμε σε καλύβι που χρησιμεύει για καταφύγιο των κυνηγών. Από το καλύβι φεύγουν δύο κατηφορικά μονοπάτια που έχουν κόκκινα σημάδια (προσοχή). Το αριστερό πηγαίνει βορειοδυτικά προς την κορυφή Λαγωνίκα. Εμείς ακολουθούμε το δεξιότερο, που κατηφορίζει πιο έντονα, αρχικά κατευθυνόμενο βόρεια και στη συνέχεια βορειοανατολικά, και παρακάτω διασχίζοντας τσιμενταύλακα βγαίνουμε αμέσως σε στενό δασικό δρόμο. Κανονικά εδώ θα ακολουθούσαμε αυτόν το δρόμο προς τα δεξιά, αλλά λίγο πιο πέρα γίνεται σχεδόν αδιάβατος φθάνοντας σε μια ρεματιά, και έτσι αναγκαστικά κατεβαίνουμε λίγα μέτρα παρακάτω σε άλλον παράλληλο δρόμο, όπου πάμε  δεξιά (ανατολικά). Σε λίγο βγαίνουμε ανηφορικά πάλι στον πρώτο δρόμο και  πορευόμαστε πλέον σταθερά δίπλα στον τσιμενταύλακα, o οποίος κατέβαζε τα νερά από την πηγή της Λαγωνίκας (τώρα έχει αντικατασταθεί από πλαστικούς σωλήνες). Μπορούμε μάλιστα, αν θέλουμε, να επισκεφθούμε την πηγή με οδηγό  τον τσιμενταύλακα, αν τον ακολουθήσουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση (δυτικά).

Ο τσιμενταύλακας πριν την Αγία Μαρίνα

Μετά από πορεία περίπου μιας ώρας στο δρόμο, φθάνουμε στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας σε υψόμετρο 1005 μέτρα, δίπλα σε μεγάλη ανοικτή στέρνα. Η εκκλησία χτίστηκε πριν από έναν αιώνα και πλέον, με αφορμή την παραχώρηση της χρήσης της πηγής Λαγωνίκας στην κοινότητα Πουρίου το 1891, γεγονός πολύ σημαντικό  τότε για το χωριό, που είδε τα πρώτα νερά να φθάνουν στο ορισμένο σημείο την ημέρα της γιορτής της Αγίας Μαρίνας στις 17 Ιουλίου.

Αγία Μαρίνα Πουρίου

Συνεχίζουμε ακολουθώντας τον τσιμενταύλακα, που κατηφορίζει δεξιά από την εκκλησία, φθάνουμε σε δεύτερη στέρνα και μπαίνουμε σε χωματόδρομο. Λίγο παρακάτω φεύγει το μονοπάτι αριστερά προς το Πουρί. Το φαρδύ μονοπάτι κατηφορίζει βορειοανατολικά, διασχίζει δύο δρόμους (αγνοούμε μονοπάτια στα αριστερά), περνά δίπλα από ένα πρώτο κτήμα στα αριστερά και, φθάνοντας σε κτήμα με μηλιές που είναι δεξιά μας,  ευθεία κάτω συνεχίζει για Πουρί, ενώ αν πάμε δεξιά μέσα στο κτήμα θα βγούμε στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία κάνοντας μια μικρή παράκαμψη, που όμως αξίζει τον κόπο.

Προφήτης Ηλίας Πουρίου

         Στη συγκεκριμένη πορεία, εμείς ακολουθήσαμε μια εναλλακτική, λίγο νοτιότερη διαδρομή για να περάσουμε από τον  Προφήτη Ηλία. ΄Ετσι, συνεχίσαμε στο δρόμο και παρακάτω στρίβουμε δεξιά σε διασταύρωση βλέποντας τα σημάδια. Ο δρόμος διακόσια μέτρα πιο πέρα φθάνοντας σε κτήμα κάνει φουρκέτα αριστερά, περνάει ένα ρεματάκι, τερματίζει και συνεχίζει ευθεία μπροστά μονοπάτι στενό αλλά εμφανές, κατηφορίζοντας ανάμεσα σε καστανιές.
          Το μονοπάτι τελικά βγαίνει στο κτήμα με τις μηλιές και γίνεται στενός δρόμος. Σε διασταύρωση  πάμε δεξιά (εδώ, πενήντα μέτρα αριστερότερα περνά στην άκρη του κτήματος το κύριο μονοπάτι που προανέφερα-μπορούμε να έρθουμε και από εκεί)  και στη συνέχεια σε νέα διασταύρωση πάμε αριστερά κατηφορικά και σύντομα φθάνουμε στον Προφήτη Ηλία, όπου υπάρχει και ξύλινο κιόσκι. Η θέση προσφέρει εντυπωσιακή θέα προς τη Ζαγορά, το Χορευτό, το Ανήλιο και το Μούρεσι, από τη θάλασσα του Αιγαίου με τις Βόρειες Σποράδες μέχρι ψηλά στις κατάφυτες κορυφές Κοτρώνι και Πουριανό Σταυρό.

Μέρος της θέας από Προφήτη Ηλία Πουρίου. Σε πρώτο πλάνο η Ζαγορά

Κατηφορίζοντας το δρόμο από τον Προφήτη Ηλία, περνάμε από άλλα κτήματα και κατόπιν βρίσκουμε εύκολα δεξιά τη συνέχεια του κύριου μονοπατιού, το οποίο παρακάτω ξαναβγαίνει σε δρόμο. Φθάνοντας σε δεξαμενή υδραγωγείου, εκεί όπου ο δρόμος τερματίζει αριστερά, εμείς πάμε δεξιά περνώντας τον τσιμενταύλακα και αμέσως βρίσκουμε το καλντερίμι, που μας φέρνει μέσα στο χωριό. Η διαδρομή μας τερματίζει στην επάνω πλευρά της πλατείας του Πουρίου, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου.

Άγιος Δημήτριος Πουρίου