Πουρί - Τρία Γεφύρια (κυκλική)

Το γεφύρι του Πόρου

LINK TO ENGLISH PAGE

 Απόσταση: 23,0 χλμ.
Διάρκεια: 9 ώρες με τις στάσεις, καθαρός χρόνος πορείας 7.35΄
Υψόμετρο: από 430 μ. (Πουρί) σε 710 μ. (μέγιστο) σε 165 μ. (ελάχιστο)
Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 1025 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια, πινακίδες
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: ναι (Άγιος Γεώργιος, Πυργάκια, Ξερόρεμα)
Αφετηρία/τερματισμός: Πάρκινγκ του Πουρίου (στροφή λεωφορείων)
Κατεβάστε ίχνος GPS: από το Wikiloc

Powered by Wikiloc

         Mε αυτήν τη μεγάλη εννιάωρη κυκλική πορεία επισκεπτόμαστε τα τρία πέτρινα τοξωτά γεφύρια (Πόρος, Πυργάκια και Διακουμή)  που βρίσκονται κοντά στο Πουρί στην περιοχή της Παλιάς Μιτζέλας, από τα ερείπια της οποίας επίσης περνάμε. Aν κάποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για τα γεφύρια, αξίζει να αναζητήσει το βιβλίο του αείμνηστου Νίκου Χαρατσή ''Πέτρινα τοξωτά γεφύρια στo Πήλιο''.

             Ξεκινώντας από τη στροφή των λεωφορείων στο πάρκινγκ του Πουρίου, βαδίζουμε στο δρόμο που συνεχίζει με κατεύθυνση βορινή και είναι αρχικά τσιμεντοστρωμένος. Ο δρόμος κινείται σε ίσιωμα ή ελαφρά ανηφορικά και στις διασταυρώσεις αποφεύγουμε τους κατηφορικούς δρόμους, μένοντας στον φαρδύτερο, πατημένο δρόμο και παρατηρώντας τα σημάδια με την κόκκινη μπογιά.

Ρεματιά Λαγωνίκας

             Μετά από 3,5 χιλιόμετρα, φθάνουμε σε διχάλα στη θέση Κόκα, όπου υπάρχει πινακίδα. Ο  φαρδύτερος δρόμος αριστερά ανηφορίζει προς ''Αγία Μαρίνα''. Εδώ παίρνουμε τον στενότερο δρόμο δεξιά, ο οποίος κατηφορίζει ελαφρά.  Δεξιά μας όπως βαδίζουμε, έχουμε τη μεγάλη ρεματιά της Λαγωνίκας. Αφού περάσουμε από διάφορα κτήματα, κυρίως με μηλιές, φθάνουμε σε σημείο όπου αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουμε δεξιά στο μονοπάτι μέσα σε δάσος οξιάς. Μέχρις εδώ έχουμε βαδίσει περίπου μιάμιση ώρα σε αμαξιτό δρόμο από το Πουρί.

Κάτω στο ρέμα της Λαγωνίκας

               Αφού βαδίσουμε περίπου μισή ώρα ακόμα στο μονοπάτι φθάνουμε  στο γεφύρι του Πόρου, που βρίσκεται σε υψόμετρο 622 μέτρα. Είναι άγνωστο πότε και από ποιον χτίστηκε, κατά πάσα πιθανότητα πάντως πρέπει να έγινε από Ηπειρώτες μαστόρους επί Τουρκοκρατίας και συνεχίζει να διατηρείται σε καλή κατάσταση. Από εδώ συνέχιζε κανείς δυτικά προς Αντοβίτο, Άνω Κερασιά, Μονή Σουρβιάς και Κοκκινόγεια ή βόρεια προς τον Αγιο Γεώργιο όπως θα πάμε εμείς. Το άνοιγμα του τόξου του, μετρημένο από τον Χαρατσή, είναι δέκα μέτρα και το ύψος του 7,70 μέτρα. Για το όνομα Πόρος υπάρχουν δύο εκδοχές: Η μία ότι προέρχεται από την όμοια αρχαία ελληνική λέξη που σημαίνει ''πέρασμα'', και η άλλη από το σλάβικο poroj που σημαίνει ''χείμαρρος με τρεχούμενα νερά''. Πράγματι, στο σημείο αυτό το ρέμα έχει πάντοτε νερό, και αν προσέξουμε θα δούμε και πέστροφες, προερχόμενες ίσως από το γόνο που έριξε τη δεκαετία του 1970 ο Αλφόνς Χοχάουζερ (περισσότερα στο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου ''Ποιος θυμάται τον Αλφόνς'').

Γεφύρι Πόρου

                                                   Περνούμε το γεφύρι και συνεχίζουμε στο  ανηφορικό μονοπάτι. Λίγο παραπάνω υπάρχει διασταύρωση, όπου το φαρδύτερο μονοπάτι αριστερά πηγαίνει προς τη λάκκα του Άνω Πόρου και προς Άνω Κερασιά. Εμείς παίρνουμε το δεξιό στενότερο μονοπάτι προς τον Κάτω Πόρο. Φθάνοντας στο άνοιγμα, έχουμε στην άκρη από τα βράχια ένα σημείο εντυπωσιακής θέας προς τη ρεματιά της Λαγωνίκας, κατάφυτης από πυκνό δάσος οξιάς.

Στον Κάτω Πόρο, αγναντεύοντας τη ρεματιά  (ο οδηγός μας Κώστας Χιώτης)

        Αρχίζουμε τώρα να κατηφορίζουμε πάνω στη ράχη με κατεύθυνση βόρεια. Το μονοπάτι δεν είναι πάντοτε εμφανές, αλλά μας βοηθούν τα κόκκινα σημάδια. Διασχίζουμε ανηφορικά ένα πετρωτό ξέφωτο (''Αλωνάκι'') και ξαναμπαίνουμε στο δάσος. Πιο πέρα υπάρχει διασταύρωση, όπου ένα μονοπάτι ανηφορίζει αριστερά προς τον Άνω Πόρο (και αυτό με κόκκινα σημάδια). Εμείς συνεχίζουμε ευθεία και κατεβαίνουμε για να περάσουμε το ρέμα της Σκάλας, σε ένα υποβλητικό σημείο με μεγάλα βράχια. Μετά το ρέμα βαδίζουμε σε στενό χορταριασμένο χωματόδρομο, που μας φέρνει στο ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου. Εδώ τρέχει πόσιμο νερό από μία σωλήνα και είναι κατάλληλο μέρος για μια στάση. Κοντά στον Άγιο Γεώργιο βρίσκεται και η τοποθεσία ''Γράμματα'', με βραχογραφίες από την Τουρκοκρατία, αλλά, αν και ψάξαμε, δε μπορέσαμε να την εντοπίσουμε.

Στον Άγιο Γεώργιο

      

Τα Γράμματα (φωτογραφία από το διαδίκτυο)

        Συνεχίζουμε στον χωματόδρομο και σε λίγο φθάνουμε σε διασταύρωση, όπου πάμε δεξιά κατηφορικά (αριστερά ο δρόμος πηγαίνει προς Κοκκινόγεια-Άνω Κερασιά). Μετά από μία ώρα πορείας, φθάνουμε σε διασταύρωση με πινακίδες. Εδώ είμαστε στην περιοχή Πυργάκια, κοντά στο ομώνυμο γεφύρι. Στρίβουμε αριστερά στο δρόμο και σε λίγο, προσέχοντας στη δεξιά πλευρά του δρόμου βρίσκουμε το μονοπάτι, που μας κατεβάζει στο γεφύρι. Είναι το χαμηλότερο και λεπτότερο από τα τρία (άνοιγμα τόξου 10,65 και ύψος 5,50), ωστόσο διατηρείται και αυτό σε ικανοποιητική κατάσταση. Το ρέμα Καπνούτση που περνούμε εδώ συνήθως δεν έχει νερό, όμως φαίνεται ότι τα παλιότερα χρόνια κατά περιόδους θα κατέβαζε αρκετό, ώστε να υπάρχει ανάγκη να χτιστεί γεφύρι. Το ρέμα αυτό καταλήγει στην παραλία Κολοκυθάκι.

Γεφύρι Πυργάκια

           Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, βγαίνουμε πάλι στο δρόμο, όπου μετά από είκοσι μέτρα υπάρχει στη δεξιά πλευρά μια βρυσούλα που τρέχει λίγο νεράκι (στερεύει το καλοκαίρι). Μετά από πενήντα μέτρα ακόμα στο δρόμο, προσέχοντας τα κόκκινα σημάδια, βρίσκουμε δεξιά τη συνέχεια του μονοπατιού που θα μας φέρει στα χαλάσματα της Παλιάς Μιτζέλας (παλιότερη ονομασία Μουντζέλες, βλάχικο τοπωνύμιο από τη λέξη μούντζι, που σημαίνει βουνό). To χωριό καταστράφηκε το 1828 από τους Τούρκους και δεν ξανακατοικήθηκε έκτοτε. Μέχρι πριν λίγα χρόνια διατηρούνταν η κόγχη του ναού της Παναγίας, όμως δυστυχώς άθλιοι λαθρανασκαφείς πρόσφατα την κατέστρεψαν εντελώς, ψάχνοντας για λίρες...

Ενας σωρός από πέτρες, ό,τι απέμεινε από την εκκλησία της Παναγίας στην Παλιά Μιτζέλα

         Μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, η βασίλισσα Αμαλία παραχώρησε στους πρόσφυγες κατοίκους μιαν έκταση στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου κοντά στα τότε σύνορα με την Τουρκία, όπου χτίστηκε η σημερινή Νέα Μιτζέλα ή Αμαλιάπολη.
        Συνεχίζοντας στο μονοπάτι, φθάνουμε στη ράχη όπου έχουμε πάλι μπροστά μας τη ρεματιά της Λαγωνίκας. Κατηφορίζουμε σε καλντερίμι και φθάνουμε στο μεγάλο πέτρινο γεφύρι του Διακουμή, θεμελιωμένο σε μεγάλους βράχους στις όχθες της ρεματιάς. Χτισμένο κι αυτό από Ηπειρώτες μαστόρους, διατηρείται επίσης σε αρίστη κατάσταση, περήφανο δείγμα της ακμής των χωριών του Πηλίου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Το ύψος του φθάνει τα 12,50 μ. και έχει άνοιγμα  12,20 μ.

Γεφύρι Διακουμή

          Μετά το γεφύρι βγαίνουμε σε δρόμο (αριστερά κατηφορίζει προς την παραλία του Οβριού, όπου καταλήγει η ρεματιά της Λαγωνίκας) και βαδίζουμε σε αυτόν προς τα δεξιά (ανατολικά). Μετά από δύο χιλιόμετρα περίπου, εκεί που ο κύριος δρόμος κάνει κατηφορική αριστερή στροφή, πάμε λοξά δεξιά σε στενό χωματόδρομο, από το τέρμα του οποίου συνεχίζει μονοπάτι-καλντερίμι που μας κατεβάζει σε άλλη ρεματιά, το Ξερόρεμα. Αυτή θα είναι και η τελευταία ρεματιά που θα περάσουμε.

          Ανηφορίζοντας στην άλλη πλευρά του ρέματος, συναντούμε πηγή νερού που αναβλύζει από το βράχο, στη ρίζα ενός μεγάλου πλατανιού. Βγαίνουμε σε δρόμο που ανηφορίζει λίγο ακόμα και μετά βαδίζουμε σε ίσιωμα. Δεξιά λοξά ανηφορίζει τσιμεντόδρομος, που επίσης οδηγεί στο Πουρί. Εμείς προτιμούμε να βαδίσουμε ευθεία στο δρόμο μας και σε λίγο συναντούμε ασφαλτόδρομο πάνω σε στροφή του. Ανηφορίζοντας ομαλά ευθεία στην άσφαλτο, φθάνουμε στην κάτω συνοικία του Πουρίου. Από την σκεπαστή βρύση που θα δούμε δεξιά στο δρόμο ανηφορίζει καλντερίμι, το οποίο μας βγάζει πιο πάνω στην άκρη του πάρκινγκ, από όπου αρχίσαμε την πορεία μας.

Θέα από το Πουρί προς Χορευτό

        
         ΥΓ. Ευχαριστούμε τον μπαρμπα-Γιάννη Δελετζέ και τον Κώστα Χιώτη από το Πουρί, που μας βοήθησαν να βρούμε τη σωστή πορεία του μονοπατιού από τον Πόρο στον Άγιο Γεώργιο.