Γεφύρι Αλεβίζου-γεφύρι Λέσχιανης-μονή Σουρβιάς-Άγιος Νικόλαος-Λούτσα (κυκλική)

Γεφύρι Λέσχιανης

Απόσταση: 13,8 χλμ.
Χρόνος: 8 ώρες με στάσεις
Υψόμετρο: μέγιστο 709 μ., ελάχιστο 332 μ.
Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 666 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: συνήθως όχι
Αρχή/τέλος: Μαυρολιθάρι, 5,5 χλμ. από Φυτόκο (βλέπε παρακάτω)
Κατεβάστε ίχνος GPS: από το Wikiloc

Powered by Wikiloc

      Aυτή είναι μια μεγάλη κυκλική διαδρομή, με την οποία περνούμε από δύο πέτρινα γεφύρια (Αλεβίζου και Λέσχιανης), από την μονή Σουρβιάς και το εξωκλήσι του Αγίου Νικολάου. Ο χρόνος όταν την καταγράψαμε (31/5/2020) ήταν 8 ώρες, με χαλαρό όμως ρυθμό και μεγάλες στάσεις. Η πορεία μπορεί να συντομέψει κατά περίπου 2,5-3 ώρες αν παραλείψουμε μονή Σουρβιάς-Άγιο Νικόλαο και ανεβούμε στη Λούτσα από το γεφύρι της Λέσχιανης (βλέπε παρακάτω).

      Η πορεία αρχίζει και τελειώνει στην τοποθεσία Μαυρολιθάρι. Εκεί πηγαίνουμε από χωματόδρομο που είναι βατός και από Ι.Χ. Λίγο πριν το πάρκινγκ της εκκλησίας στο Φυτόκο πάμε αριστερά σε τσιμεντόδρομο που έχει ταμπέλα προς ''Μονή Γοργοϋπηκόου''. Ο δρόμος πιο πέρα γίνεται άσφαλτος και μετά χωματόδρομος. Πάμε συνεχώς ευθεία αγνοώντας διαδοχικές διασταυρώσεις δεξιά προς ''Λουμπάρδα'', ''Γκιώνη'' και ''μονή Γοργοϋπηκόου''. Σε 5,5 χιλιόμετρα από το Φυτόκο (εκ των οποίων τα 3,5 σε χωματόδρομο), φτάνουμε στην τοποθεσία Μαυρολιθάρι όπου ο χωματόδρομος κάνει στροφή δεξιά, αρχίζοντας να κατηφορίζει προς τη ρεματιά της Καλιακούδας (Ξηριά). Εκεί αφήνουμε το αυτοκίνητό μας και αρχίζουμε την πορεία. 

          Βαδίζουμε λοιπόν στο δρόμο, έχοντας αριστερά μας πυκνή βλάστηση. Σε εκατό μέτρα, εκεί που η βλάστηση τελειώνει και έχουμε αριστερά μας (παρατημένο) κτήμα, αφήνουμε το δρόμο και κατεβαίνουμε στο κτήμα. Το μονοπάτι δε φαίνεται αρχικά, βαδίζουμε όμως στην κάτω άκρη του κτήματος ομαλά, ακολουθώντας τη διαμόρφωση του εδάφους. Παρακάτω το μονοπάτι είναι σαφέστερο. Διασχίζουμε το δρόμο λοξά προς τα δεξιά και ξαναβρίσκουμε το μονοπάτι από κάτω. Κατηφορίζοντας συνεχώς, βγαίνουμε πάλι στο δρόμο και αμέσως φθάνουμε στο γεφύρι του Αλεβίζου.

Γεφύρι Αλεβίζου

          Αγνώστου έτους κατασκευής,από αγνώστους κτίστες -κατά πάσαν πιθανότητα Ηπειρώτες- αυτό είναι το δεύτερο στη σειρά από τα τέσσερα γεφύρια της ρεματιάς της Καλιακούδας (τα υπόλοιπα τρία είναι του Λουζίνικου, της Λέσχιανης και της Καρυάς). Το όνομά του το πήρε από κάποιον Αλεβίζο που είχε μεγάλο κτήμα στην περιοχή. Το άνοιγμα του τόξου του σύμφωνα με τον Χαρατσή είναι 9,2 μέτρα και το ύψος μόλις 2,25 μέτρα. Ο παλιός πρόεδρος της κοινότητας Μακρινίτσας Σπύρος Κουικούμης  έχει πει στον Νίκο Χαρατσή: ''Αυτό το γεφύρι θυμάμαι ήταν πολύ ψηλό, τόσο πολύ που όταν περνούσαμε από πάνω  φοβόμασταν να κοιτάξουμε προς τα κάτω. Ήταν πολύ βαθύ το ρέμα σ` αυτό το σημείο και τα βράχια στις όχθες απότομα και ψηλά. Τώρα όμως είναι αρκετά χρόνια που έχει κατεβάσει πολύ αμμοχάλικο και βράχια το νερό και κοντεύει να φράξει από κάτω.''

Γεφύρι Αλεβίζου (την άνοιξη)

           Το γεφύρι ήταν για αρκετά χρόνια σε κακή κατάσταση, ετοιμόρροπο. Επί νομαρχίας Παπατόλια το 2009 έγινε επισκευή του, η οποία όμως με τον τρόπο που έγινε, αλλοίωσε σημαντικά το χαρακτήρα του και η σημερινή μορφή του απέχει από την παλιά. Η δε κατασκευή πλευρικών παραπέτων αυξάνει την αντίσταση στη ροή του νερού, έτσι ώστε σε περίπτωση μεγάλης νεροποντής το γεφύρι να κινδυνεύει να παρασυρθεί από το φουσκωμένο ρέμα.
         Μετά το γεφύρι ανηφορίζουμε το χωματόδρομο. Στη δεύτερη απότομη δεξιά στροφή που κάνει παραπάνω, φεύγει μονοπάτι βόρεια προς Άγιο Αθανάσιο.

Αγιος Αθανάσιος

      Εδώ αφήνουμε κι εμείς το δρόμο, ανεβαίνουμε στον όχθο και ακολουθούμε άλλο μονοπάτι ανηφορικό με κόκκινα σημάδια που κατευθύνεται ανατολικά. Στην πορεία μας διασχίζουμε δύο φορές το δρόμο. Την τρίτη φορά βαδίζουμε για πενήντα μέτρα στο δρόμο και ξαναβρίσκουμε μονοπάτι πιο πάνω. Τελικά βγαίνουμε στην επάνω πλευρά από μεγάλο λιβάδι.

Διασχίζοντας το λιβάδι

       Εδώ μπαίνουμε σε δρόμο που συνεχίζει να ανηφορίζει και πιο πάνω τερματίζει φθάνοντας σε άλλο μεγάλο λιβάδι. Το διασχίζουμε βαδίζοντας περίπου στη μέση του και στην άλλη άκρη βρίσκουμε μονοπάτι που συνεχίζει ομαλά προς τα βορειοανατολικά.. Πιο πέρα διασχίζουμε άλλο μικρότερο ξέφωτο, όπου υπάρχει δεξιά μας πλαστική δεξαμενή νερού και ποτίστρα. Εδώ τερματίζει και ένας χωματόδρομος από αριστερά. Εμείς βαδίζουμε κοντύτερα στην κάτω πλευρά του ξέφωτου και συνεχίζουμε σε μονοπάτι κατηφορίζοντας.

        Τελικά βγαίνουμε σε χωματόδρομο, στον οποίο βαδίζουμε. Κατεβαίνουμε σε πλάτωμα και βγαίνουμε σε φαρδύτερο χωματόδρομο, όπου πάμε δεξιά. Σε λίγα μέτρα υπάρχει τριπλή διασταύρωση και παίρνουμε τον μεσαίο δρόμο, που σύντομα μας φέρνει στο ξωκλήσι της Παναγίας Λέσχιανης. Δίπλα υπάρχει πέτρινη βρύση με χρονολογία  1888 (συνήθως χωρίς νερό) και μπροστά της μεγάλο πλατάνι.
             Φθάνοντας εδώ, θα επισκεφθούμε οπωσδήποτε το γεφύρι της Λέσχιανης. Έτσι, από τη βρύση βαδίζουμε στο μονοπάτι προς νότον, το οποίο σε πέντε λεπτά μας φέρνει  στο μοναδικό τρίτοξο γεφύρι του Πηλίου. Το άνοιγμα της μεσαίας καμάρας είναι 9,20 μ. και το ύψος 5,85 μ.

Γεφύρι Λέσχιανης

              Γράφει ο Νίκος Χαρατσής στο βιβλίο του ''Πέτρινα τοξωτά γεφύρια στο Πήλιο'': ''Ένα έργο τέχνης είναι ετούτο το γεφύρι, ένα μνημείο που, θέλει δε θέλει όποιος το δει θα σταθεί να το θαυμάσει και να το περιεργαστεί...Θαύμασα το καλλίγραμμο σχήμα του και παρατήρησα με προσοχή τα τρία τόξα του. Τι συμμετρία, Θεέ μου, και τι ωραίο ρυθμό που έχει! Λες κι είναι έτοιμο να κινηθεί κι αυτό μαζί σου, Η μεσιανή καμάρα, που δεσπόζει στον όλο όγκο, πατάει ανάλαφρα αλλά σταθερά στα δυο μεσόβαθρα, ρίχνει απαλά το βάρος στις δύο μικρότερες καμάρες που είναι δεξιόζερβα, και σβήνει τελικά στις όχθες και γίνεται ένα μ` αυτές. Τα πλατάνια, τα ρείκια, τα πουρνάρια, τα κέδρα που είναι στις όχθες και το αγκαλιάζουν, θαρρείς πως είναι η προέκταση του γεφυριού, δεμένα στον ίδιο ρυθμό της τέλειας φύσης...Τα μεσόβαθρα και οι ακριανές του βάσεις είναι ριζωμένα σε βραχώδες, σταθερό έδαφος. Το ένα μεσόβαθρο, το βορινό, από την επάνω μεριά που έρχεται το νερό είναι σφηνοειδές στο σχήμα, για να κόβει την ορμή του νερού. Οι πέτρες που σχηματίζουν το στεφάνι από τις καμάρες, είναι μακρόστενες με στενούς αρμούς ανάμεσά τους, λες και δεν έχουν βάλει κουρασάνι οι μαστόροι. Οι πέτρες που είναι χαμηλά στις βάσεις είναι πιο μεγάλες και σκληρότερες. Ο διάδρομός του έχει καλντερίμι, που διατηρείται σε καλή κατάσταση και διαγράφει μια ελαφρά κυρτή πορεία, ακολουθώντας έτσι την όλη γραμμή του γεφυριού. Τα παραπέτα του είχαν γκρεμιστεί κάποια φορά που κατέβαζε πολύ νερό το ρέμα και τώρα τα έχουν ξαναχτίσει. διακρίνεται όμως εύκολα η διαφορά στο χτίσιμο. Την ίδια εκείνη χρονιά έπαθε ζημιές και η νότια βάση, ψηλά προς το τόξο, και την έχουν επισκευάσει. Και σε τούτο το μέρος διακρίνεται η διαφορά του χτισίματος και του είδους της πέτρας''.   

Γεφύρι Λέσχιανης

         Eδώ έχουμε την δυνατότητα αν θέλουμε, να συντομέψουμε την πορεία μας κατά 2,5 ώρες περίπου παραλείποντας τη Μονή Σουρβιάς και τον Άγιο Νικόλαο, και να συνεχίσουμε ανηφορίζοντας από το γεφύρι της Λέσχιανης κατ` ευθείαν προς το ξέφωτο της Λούτσας. Ειδεμή, επιστρέφουμε πίσω στην Παναγία Λέσχιανη. Εδώ μπαίνουμε σε χωματόδρομο ανηφορίζοντας ελαφρά. Δεξιά μας φεύγει ανηφορικός δρόμος που πάει προς τη μονή Σουρβιάς. Εμείς πάμε ευθεία και σε λίγα μέτρα στη γωνία της περίφραξης στρίβουμε αριστερά και βαδίζουμε σε φαρδύ μονοπάτι που αρχίζει να ανηφορίζει μπαίνοντας σε δάσος με δρυς.  Ακολουθούμε τα κόκκινα σημάδια και τελικά φθάνουμε στην (συνήθως κλειδωμένη) είσοδο του μοναστηριού της Σουρβιάς.

Μονή Συρβιάς, καθολικό

       

Μονή Σουρβιάς, οστεοφυλάκιο

     Aφιερωμένη στην Αγία Τριάδα (γιορτάζει του Αγίου Πνεύματος), χτίστηκε τον 16ο αιώνα από τον Όσιο Διονύσιο τον εν Ολύμπω και  αργότερα είχε ηγούμενο τον άγιο Γεράσιμο τον Νέο. Το 1878 η μονή κάηκε μετά από μάχη ανάμεσα σε Έλληνες επαναστάτες και Τούρκους, ενώ το 1943 λειτουργούσε αντάρτικο τυπογραφείο μέσα στο καθολικό. Σήμερα η Σουρβιά, χωρίς μοναχούς πλέον, υπάγεται στη μονή Φλαμουρίου. Εργασίες αναστήλωσης βρίσκονται σε εξέλιξη. 

Μονή Σουρβιάς

          Μετά την απαραίτητη στάση για ξεκούραση αλλά και για να απολαύσουμε τη θαυμάσια θέα προς νότο και δύση, παίρνουμε τον χωματόδρομο και κατηφορίζουμε συνεχώς. Μετά από περίπου 2 χιλιόμετρα, προσέχοντας αριστερά μας, βλέπουμε τα κόκκινα σημάδια που σηματοδοτούν το μονοπάτι προς τον Άγιο Νικόλαο. Στην αρχή κινούμαστε προς τα ανατολικά και μετά νότια, περνούμε ένα ρέμα και τελικά φθάνουμε στο ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου. Εδώ έρχεται και χωματόδρομος από τη Λέσχιανη. 

Άγιος Νικόλαος

     Συνεχίζουμε από τη νότια πλευρά της εκκλησίας κατηφορίζοντας στο μονοπάτι και φθάνουμε στην κοίτη της ρεματιάς της Καλιακούδας. Εδώ δεν υπάρχει γεφύρι. Στην άλλη όχθη το μονοπάτι ανηφορίζει με καγκιόλια και φθάνουμε στο μεγάλο ξέφωτο-λιβάδι της Λούτσας με το χαρακτηριστικό δένδρο, που ξεχωρίζει σε όλη την περιοχή. Εδώ διασταυρωνόμαστε με την διαδρομή Μακρινίτσα-Κάτω Κερασιά. Λίγο δυτικότερα από το δέντρο υπάρχει τριγωνομετρικό κολονάκι (υψόμετρο 692 μ.).

θέα από τη Λούτσα δυτικά, στο βάθος η λίμνη Κάρλα

      Κάτω από το κολονάκι παίρνουμε κατεύθυνση νοτιοδυτική και κατηφορίζουμε ευθεία σε μονοπάτι  που τώρα (2022) είναι καθαρό. Παράλληλα μ` εμάς κατηφορίζει και μαύρος σωλήνας νερού. Πιο κάτω βγαίνουμε σε μακρόστενο ξέφωτο-λιβάδι και βαδίζουμε στην δεξιά άκρη του. Εδώ βρίσκουμε χωματόδρομο, τον οποίο ακολουθούμε. Πιο πέρα μπαίνουμε σε μεγάλο λιβάδι και περνούμε δίπλα από ένα μαντρί που έχουμε δεξιά μας. Τελικά ο δρόμος μας βγάζει στην τοποθεσία Μαυρολιθάρι, απ` όπου άρχισε η πορεία μας.