Άνω Κερασιά - μνημείο Αλφόνς - μονή Φλαμουρίου (κυκλική)

Απόσταση: 18 χλμ.
Διάρκεια: 7 ώρες (καθαρός χρόνος πορείας 5.40΄)
Υψόμετρο: από 660 μ. ('Ανω Κερασιά) σε 965 μ. (μέγιστο)
Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 834 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια
Πόσιμο νερό: μονή Φλαμουρίου
Κατεβάστε ίχνος GPS:   από το Wikiloc   από το Everytrail

        Στο τελευταίο σημείωμα που έγραψε ο Αλφόνς στην Κάτω Κορομπλιά στις 15-1-1981 το μεσημέρι λίγο πριν πεθάνει από το κρύο, δίνει οδηγίες στους μελλοντικούς διασώστες του και τους λέει: ''Μην έρθετε να με αναζητήσετε από το Βένετο, να έρθετε από την Κερασιά''. Βέβαια, το χαρτί αυτό έμεινε στην τσέπη του παλτού του (μαζί με ένα μπουκαλάκι κονιάκ και λίγους ξηρούς καρπούς) μέχρι να τον ανακαλύψουν δύο μήνες αργότερα, όταν άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια. Γράφει ακόμα στο τέλος: ''Αν δε συμβεί κανένα θαύμα, σε λίγες ώρες θα είμαι κοκαλωμένος. Ναι, είμαι ευχαριστημένος που τελειώνω και πάω. Αρκετά, πολύ αρκετά...''

         Mε αυτήν τη μεγάλη κυκλική πορεία, ακολουθούμε τη διαδρομή που προτείνει ο Αλφόνς και επισκεπτόμαστε το λιτό μνημείο του στην κορυφή Κάτω Κορομπλιά, όπου πέθανε, και γυρίζουμε από το μοναστήρι του Φλαμουρίου. Συγκριτικά με την άλλη παραπλήσια διαδρομή που πηγαίνει στους ίδιους προορισμούς (Μονή Φλαμουρίου-Κάτω Κορομηλιά), εδώ έχουμε το πλεονέκτημα ότι ξεκινάμε από το τέρμα της ασφάλτου στην Άνω Κερασιά, πράγμα που βολεύει αυτούς που δε θέλουν να ταλαιπωρήσουν το αυτοκίνητό τους, ή δεν έχουν τζιπ για να πάνε στο Σταυρό (στο τέρμα του χωματόδρομου κοντά στο μοναστήρι). Σε αντάλλαγμα, η συνολική πορεία θα είναι μεγαλύτερη κατά μιάμιση ώρα. Να σημειωθεί ακόμα, ότι ο δρόμος για Άνω Κερασιά δε δέχεται μεγάλα λεωφορεία. Στην πλατεία της Κάτω Κερασιάς θα βρούμε εστιατόριο που είναι ανοικτό όλο το χρόνο.

Άνω Κερασιά, η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων κατεστραμμένη από τους Γερμανούς (φωτογραφία Φίλιππου Γκέσκου, 30-4-1983)

        Ξεκινώντας λοιπόν από το τέρμα της ασφάλτου και βαδίζοντας στο χωματόδρομο, φθάνουμε σε λίγο στην πλατεία της Άνω Κερασιάς μπροστά στη βρύση και ακολουθούμε το χορταριασμένο καλντερίμι που κατηφορίζει αμέσως αριστερά από την πλατεία. Kατεβαίνουμε στην παλιά βρύση και κατόπιν ανηφορίζουμε  για λίγα μέτρα λοξά προς τ` αριστερά. Περνώντας δίπλα από τα ερείπια του μαρτυρικού χωριού που κάηκε από τους Γερμανούς το 1944  και  αφήνοντας στα δεξιά το κτίριο του τυροκομείου (πρώην οπλουργείο των ανταρτών) που διατηρείται σχετικά καλύτερα, βαδίζουμε βορειοανατολικά σε φαρδύ μονοπάτι, που κατηφορίζει ομαλά προς μια ρεματιά. Εδώ υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του 1980 το γεφύρι της Γελαδίστρας, το οποίο απογκρέμισε ένας τσοπάνης σύμφωνα με την αναφορά του Νίκου Χαρατσή και τώρα διατηρούνται μόνον οι βάσεις του.

Το γεφύρι της Γελαδίστρας λίγο πριν γκρεμιστεί (φωτογραφία του γιατρού Φίλιππου Γκέσκου-1980)

         Περνούμε τη ρεματιά δίπλα στο γκρεμισμένο γεφύρι και ανηφορίζουμε σε καλντερίμι. Παραπάνω, φθάνουμε σε σημείο όπου δεξιά μας έχουμε περιφραγμένο κτήμα. Εδώ υπάρχει διχάλα, όπου αριστερά συνεχίζει η διαδρομή για τη μονή Φλαμουρίου, ακολουθώντας την πορεία της ρεματιάς. Εμείς πάμε λοξά δεξιά σε φαρδύ μονοπάτι παράλληλο με την περίφραξη και σε λίγα μέτρα, βλέποντας το κόκκινο βέλος, στρίβουμε δεξιά και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στην πλαγιά προς τα νοτιοανατολικά. Εδώ υπάρχουν δύο παράλληλες διαδρομές, η δεξιότερη με τα μπλέ-κόκκινα σημάδια που ανηφορίζει ευθεία και πιο απότομα, ενώ η αριστερότερη με τα σκέτα κόκκινα σημάδια ανηφορίζει πιο ομαλά με ζικ-ζακ, διευκολύνοντας τα ζώα  που μετέφεραν φορτία. Πιο πάνω όμως ενώνονται και βγαίνουμε στη συνέχεια σε μεγάλο ξέφωτο ανάμεσα στις οξιές, στο οποίο τώρα φυτρώνουν χαμηλά κέδρα. που έχουν θεριέψει. Εδώ είμαστε στην τοποθεσία Κώστα Ράχη. Διασχίζουμε το ξέφωτο ακολουθώντας τα σημάδια και στην επάνω μεριά του προς τα ανατολικά βρίσκουμε στενό χωματόδρομο που στη συνέχεια γίνεται μονοπάτι (φεύγει δεξιά από το δρόμο), το οποίο ανηφορίζει ελαφρά μέσα σε υπέροχο δάσος οξιάς.

         Πιο πέρα, διασχίζουμε δασικό δρόμο και συνεχίζουμε για λίγο ακόμα στο μονοπάτι, που παραπάνω ξαναβγαίνει λοξά στο δρόμο επάνω σε διασταύρωση, όπου δεξιά φεύγει κατηφορικός δρόμος για Κερασιά. Εμείς βαδίζουμε στον δρόμο που ανηφορίζει ελαφρά με κατεύθυνση βορειοανατολική. Σε λίγο έχουμε διασταύρωση και πάμε αριστερά. Μετά από πενήντα μέτρα, βλέπουμε αριστερά μας πινακιδάκι για το μονοπάτι που πάει προς Φλαμούρι. Δεν πάμε από εκεί, αλλά συνεχίζουμε ευθεία στο δρόμο για ένα χιλιόμετρο περίπου, μέχρι που έχουμε δεξιά ένα εγκαταλελειμμένο μαντρί. Στο δέντρο δίπλα στο μαντρί υπάρχει κόκκινο σημάδι και πινακιδάκι. Εδώ παίρνουμε το μονοπάτι, που ανηφορίζει σαν αυλακιά σε αραιή βλάστηση με ανοικτούς ελιγμούς. Πιο πάνω ο δρόμος το κόβει δυο φορές και μετά βαδίζουμε για λίγο στο δρόμο. Σε διασταύρωση πάμε αριστερά (ευθεία πάει προς Νικόλα Λάκκα) και προσέχοντας για τα σημάδια στα δεξιά του δρόμου, βρίσκουμε αμέσως πάλι το μονοπάτι  μέσα στο δάσος οξιάς.

        Κατηφορίζουμε ομαλά ακολουθώντας τα σημάδια, περνώντας κοντά στην κορυφή Άνω Κορομπλιά (ή Κορομηλιά) που βρίσκεται δεξιά μας και τελικά βγαίνουμε σε βραχώδη τόπο, όπου η βλάστηση αραιώνει. Σε λίγο, κοντά στην επάνω άκρη του βράχου, βρίσκουμε το μνημείο του Αλφόνς: μια μεταλλική πλάκα, κομμένη από την καρίνα της βάρκας του, με χαραγμένο το όνομά του (ALFONS-XENOPHON-ANDREAS) και εικόνες από τη φύση του Πηλίου που τον μαγεψε. 

Μνημείο Αλφόνς

            Ο Αλφόνς Χοχάουζερ (1906-1981) έφυγε σε ηλικία 16 ετών από το πατρικό του σπίτι στην Αυστρία και, περιπλανώμενος, κατέληξε στο Πήλιο, όπου και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Δούλεψε σαν χοιροβοσκός και ψαράς, αναμίχθηκε σε θαλάσσιες αποστολές και καταδύσεις, συμμετείχε μάλιστα στην ανέλκυση του χάλκινου αγάλματος του Ποσειδώνος στο Αρτεμίσιο, που βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Κάποιοι τον θεωρούν κατάσκοπο και άλλοι αρχαιοκάπηλο. Μετά τον πόλεμο δημιούργησε ξενώνες, αρχικά στο νησί Τρίκερι και αργότερα στο Κουλούρι κοντά στο Βένετο,  για τη φιλοξενία επισκεπτών υψηλού επιπέδου που ήθελαν να ζήσουν διακοπές κοντά στη φύση. Όταν πια σε ηλικία 75 ετών έμαθε πως είχε καρκίνο, μετά από πολλή περίσκεψη και εσωτερική πάλη, επιδιώκοντας τον θάνατο από δική του ελεύθερη επιλογή (freitod) ξεκίνησε από το Κουλούρι ένα χειμωνιάτικο πρωινό που χιόνιζε και έφθασε στην Κάτω Κορομπλιά, όπου και έμεινε για να πεθάνει μέσα στο χιόνι. Η συναρπαστική ιστορία της ζωής και του θανάτου του υπάρχει στο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου: ''Ποιός θυμάται τον Αλφόνς'' (εκδόσεις Μεταίχμιο 2010), καθώς και στον ιστότοπο http://www.alfons-hochhauser.de/ (στα γερμανικά). Διαβάστε ακόμα το μυθιστόρημα του Werner Helwig ''Οι ληστές του βυθού'' στα ελληνικά από τις εκδόσεις iWrite (πρωτότυπος τίτλος Raubfischer in Hellas).

Κατηφορίζοντας στη ράχη με φόντο το Αιγαίο

         Από το κολονάκι της κορυφής Kάτω Κορομπλιά που είναι εκεί κοντά (827 μ.) αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς βορράν πάνω στην πετρώδη ράχη με θέα στο Αιγαίο. Αν έχει διαύγεια, φαίνεται και ο Άθως. Ακολουθώντας συνεχώς τα κόκκινα σημάδια, πιο  κάτω παίρνουμε κατεύθυνση προς τα αριστερά (δυτικά). Σε κάποιο σημείο, όπου υπάρχει και στύλος με πινακίδα, βλέπουμε ευθεία δεξιά μπλε σημάδια, που σηματοδοτούν άλλο μονοπάτι, που πάει προς Παλιόκαστρο Βενέτου-Σπηλιές. Εμείς ακολουθούμε πάντα τα κόκκινα σημάδια και στην ταμππέλα πάμε αριστερά. Περνούμε μικρά ξέφωτα που εναλλάσσονται με δάσος, κατηφορίζοντας συνεχώς. Τελικά φθάνουμε κάτω στην κοίτη και περνούμε τη ρεματιά της Βαθουλωμένης. Το μονοπάτι τώρα ανηφορίζει ευθεία, μέχρι που φθάνουμε στη ράχη, όπου υπάρχει κίτρινη πινακίδα. Εδώ συναντούμε το μονοπάτι της διαδρομής Φλαμούρι-Βένετο, στο οποίο ανηφορίζουμε προς τ` αριστερά και σε λίγο βλέπουμε μπροστά μας το μοναστήρι του Φλαμουρίου.

Μονή Φλαμουρίου

    Χτισμένο το 1593 από τον όσιο Συμεών, είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και γιορτάζει στις 6 Αυγούστου. Είναι από τα ελάχιστα πλέον μοναστήρια που συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά χωρίς να έχουν ηλεκτρισμό και χωρίς να πηγαίνει αμαξιτός δρόμος. Αξίζει να περιηγηθούμε στο εσωτερικό της μονής, που έχει τέσσερις μοναχούς και δίνει τη δυνατότητα φιλοξενίας σε μικρό αριθμό επισκεπτών, όμως οι γυναίκες της συντροφιάς αναγκαστικά θα μας περιμένουν έξω, αφού γι` αυτές εδώ ισχύει το άβατον.

Η είσοδος της μονής Φλαμουρίου

         Αφού επισκεφθούμε το ιστορικό μοναστήρι και πάρουμε νερό από τη βρύση του, συνεχίζουμε ανηφορίζοντας ανάμεσα σε καστανιές στην αρχή και κατόπιν οξιές. Αφήνουμε διασταύρωση με στενό μονοπάτι αριστερά δίπλα σε πηγή, το οποίο κατευθύνεται προς τη μονή Σουρβιάς και σε λίγο περνούμε ένα ρέμα, μέσα σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό με τρεχούμενα νερά, μεγάλους βράχους και πανύψηλες οξιές.

Ανηφορίζοντας προς το Σταυρό

        Πιο πάνω φθάνουμε στην τοποθεσία Σταυρός, όπου τερματίζει χωματόδρομος, τον οποίο και ακολουθούμε κατηφορίζοντας. Πιο κάτω σε διασταύρωση πάμε αριστερά. Μετά από μισή ώρα περίπου, φθάνουμε σε πλάτωμα στην περιοχή της Κάτω Γούρας. Αριστερά ανηφορίζει δρόμος προς Κοκκινόγεια-Οβριό αλλά και Αντοβίτο-Καλιακούδα. Εμείς βαδίζουμε ευθεία και σε εκατόν πενήντα μέτρα έχουμε στα αριστερά μας ποτίστρα και νερόλακκο (σουβάλα).
         Εδώ θα  μπορούσαμε να συνεχίσουμε και από το δρόμο για να πάμε στην Άνω Κερασιά, όμως είναι προτιμότερο και ομορφότερο να πάμε από το μονοπάτι. Έτσι, στρίβουμε αριστερά ακολουθώντας τα σημάδια προς την ποτίστρα και σε λίγο περνάμε δίπλα από την πηγή της Κάτω Γούρας, που βρίσκεται κάτω από μια μεγάλη οξιά (έχει γίνει υδρομάστευση και δεν τρέχει νερό). Το μονοπάτι κινείται μέσα σε ωραίο δάσος οξιάς με κατεύθυνση νοτιοδυτική.

         Τελικά, φθάνουμε στη διασταύρωση όπου υπάρχει το περιφραγμένο κτήμα και ακολουθούμε προς τα πίσω τη διαδρομή που κάναμε στην αρχή της πορείας μας, για να επιστρέψουμε στην Άνω Κερασιά.